รูปของ BenQ11#2

ผมไม่สนหรอกว่าเธอจะคิดอย่างไรกับผม ผมเพียวต้องการออกไปจากห้องนี้ แต่ครั้นจะเอยปากถามเธอก็คงไม่ได้คำตอบจากเธอง่ายๆเผลอๆ

ผมเดินไปเรื่อยๆ เพื่อให้มั่นใจว่า ผมมาที่นี่ได้เพราะพลังของอโลน(หรือเปล่า?)โดยที่ไม่มีใครช่วยหรือความสามารถคนอื่น

ถ้าจะมีคนที่ทำได้ก็คงมีแค่เจ้า2พี่น้อง แต่เบลคคงไม่ใจกว้างพอจะเอาตัวผมมาให้เธอ ยิ่งไอ้แสบที่กลัวอโลนจนหัวหดแล้วด้วย ...


















อโลนบอกผมถึง เรื่องแผนการที่มอริซบอกกับเธอมานานแสนนานมาก ว่าเธอไม่อาจอยู่กับผมได้นาน เพราะชะตากรรมของผมมันต้องเป็นแบบนั้น

แต่หากมีการจัดการชะตากรรมที่ดี และเหมาะสม เธอก็สามารถอยู่กับผมได้ตลอดไป พลังในการเฝ้ามองผมเธอก็ได้จากการฝึกตามที่มอริซบอกใว้

แต่จากที่ผ่านมา ผมทำให้เธอเห็นได้ว่าไม่ใช่ทุกเรื่องที่มอริซพูดจริง และเธอเองก็ไม่ได้รับรู้ถึงเรื่องมหาสงครามในอนาคตอะไรด้วย เพราะเป้าหมายเธอมีเพียงสิ่งเดียว...

















ผมเห็นถึงความเหนื่อยหอบของอโลน...ไม่รู้สิ ว่าเกิดอะไรขึ้น

จนกระทั่งเธอล้มตัวลงแนบกับพื้น ซึ่งเทพเจ้านี้ การแตะพื้นเป็นอะไรที่ยากมากหากไม่จำเป็น

เธอไม่ได้ตอบผมว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ดูจากลักษณะแล้วเหมือน คนหมดแรงข้าวต้มไร้เรี่ยวแรง

เป็นไปได้ที่เธอจะใช้พลังของเธอเคลื่อนย้ายผมมาจนพลังหมด ยิ่งใช้กับในห้องนี้แล้วด้วย

คงเสียพลังไปเยอะมหาศาลมากๆ

นี่เป็นโอกาสดีที่ผมจะสลัดเธอตอนนี้....


















....ไอ้นิสัย เห็นคนรู้จักเดือดร้อนแล้วต้องช่วยนี่

มันเป็นข้อเสียของผมจริงๆเลยเชียว

ผมคงได้แต่นั่งรอเบลคมันเข้ามาเจอผมในห้องนี้ซะแล้ว...










จบตอน

Narl Diary Fragment



วันที่ xx เดือนxx ปีxx



[spoiler]


ระหว่างที่ผมนั่งรอ เบลคเพราะคิดว่ามันคงจะมาที่นี่เร็วๆนี้ เพียงแต่"เวลา" ในห้องนี้ไม่ตรงกับข้างนอกอาจจะนั่งนานกว่าปกติ

ผมนั่งมองอโลน(ชื่อสุดจะไม่มงคล) ที่ค่อยๆฟื้นฟู พลังจากสีหน้าซีดเซียวจนดูปกติ(แต่ก็ยังซีดอยู่ดี)

ผมเอ่ยปากคุยกับเธอในเรื่องของมอริซ ซึ่งก็ดูจะเข้าทางที่เธอยอมพูดเรื่องนี้กับผมทั้งที่ทุกทีเธอจะปากหนักหรือเบี่ยงประเด็นว่าจำไม่ได้

เธอบอกกับผมว่า เธอเฝ้าดูผมมาตลอด จึงเห็นว่าผมนั้นพยายามหลีกหนีจาก คำร้องขอในจดหมายทั้ง3ข้อ ดังนันเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นจนบานปลาย

ก็คือผลพวงจากการกระทำของผมที่พยายามฝืนเส้นทางของมอริซนั่นเอง...

อืม...เป็นคำพูดที่ตรงประเด็นสุดๆ

รู้ใหมสิ่งแรกที่จี๊ดเข้ามาในหัวผมเลยคือหน้าของยัยเบอร์5

เธอบอกเพิ่มว่า ข้อดีและข้อเสียในตัวผมนั้นคือผมมักจะใจอ่อนกับคนที่รู้จักด้วยเสมอ ยิ่งรู้จักกันมากก็ยิ่งใจอ่อนให้

อาจเป็นเพราะผมเฝ้าดูชีวิตผู้คนมามากมายจนติดนิสัยแบบนี้
















ผมจำได้คร่าวๆว่าเธอพูดถึงเรื่องเก่าก่อนในอดีตที่ผมเองก็จำไม่ได้แล้ว น่าจะเกี่ยวกับวันที่เจอผมตอนที่ผมยังอยู่แถวๆ"สงครามแสนปี"

เพราะตอนนั้นผมกำลังคิดถึงเรื่องอื่นๆอยู่เช่นเรื่องยัยเบอร์5 กับเรื่องที่เบลคพูดเรื่องที่มันต้องปกป้องผู้หญิงของผม..มันมีอะไรเกี่ยวพันธ์กัน?

กับเรื่องที่เธอเล่าเกี่ยวกับไอ้แสบที่พอจะจำได้ เธอลงโทษไอ้แสบเพราะมันเคยทำให้ผมตกที่นั่งลำบากในกาลก่อน

บอกตามตรงผมลืมๆเรื่องระหว่างผมไอ้แสบไปเยอะแล้ว

ผมจำได้แค่นี้แหล่ะ


สักพักผมก็สังเกตเห็นถึงอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมไม่ทันมีสมาธิได้ฟังเรื่องที่อโลนพูด ไม่สิผมยังไม่เห็นมันแต่ก็รู้สึกได้
















นั่นไง....ผมเห็นถึงพลังในการฟื้นฟูอย่างมหาศาล จากที่เห็นในดวงตาของอโลน นั้นเป็นการก่อตัวแบบเนบูล่า อันเป็นการก่อสร้างจักรวาลในแบบยุคแรกเริ่ม

ซึ่งพลังที่ปั่นป่วนไปด้วยเนบูล่าในดวงตาเธอเป็นการบ่งบอกว่า พลังของเธอกำลังฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว

แต่อย่างน้อยผมก็พอจะอนุมานได้ว่า การใช้พลังของอโลนแต่ละครั้งจะใช้พลัง(mana)มากนักเหมือนผู้กล้าเลเวล1 แต่มีคาถากีก้าดีนติดตัวมาแล้ว

เพียงแต่อโลนนั้นมีพลังมากกว่าเป้นใหนๆตามรปแบบธรรมชาติของเผ่าเทพเจ้า...

บอกตรงๆเลยว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่ เพราะถ้าพลังเธอกลับคืนมาอีกเธอก็อาจใช้พลังอะไรแปลกๆอีก เท่าที่ดูมันเหมือนจะเป็นพลังในการเคลื่อนที่หรือเคลื่อนย้าย...

แล้วไอ้พลังมองอดีตนั่นล่ะ? รวมไปถึงการดูดพลังจากทางปากของเธออีก...

ในขณะที่ผมกำลังหนักใจกับสิ่งที่เห็น




เบลคก็หาพวกผมจนเจอเสียที













ผมรีบโยนเผือกร้อนให้เบลค พร้อมกำชับเรื่องการฟื้นฟูพลังของเธอ ...แต่มันคงจะรู้อยู่แล้วกระมัง

อโลนบอกกับผมว่าเธอยังพูดกับผมไม่จบ พร้อมทั้งเรียกร้องให้ผมพาเธอออกไป



"...ทำไมต้องเป็นผม?"


เป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบจาอโลน

แม้เธอจะยื่นข้อเสนอเรื่องการใช้พลังของเธอในช่วยกันการก้าวข้ามเส้นทางของมอริซ...

นั่นคือสิ่งที่อโลนยังไม่ได้ตอบผมทั้งหมด ความเงียบคือการปฏิเสธความจริง


แล้วจะให้ผมใว้ใจเธอได้เยี่ยงไร?
















ผมไม่ถามถึงความสัมพันธ์อื่นๆของมอริซและอโลน(ถึงถามก็ไม่บอก)

ผมไม่ถามถึงความสัมพันธ์อื่นๆของเบลคและอโลน

ผมไม่ถามถึงความต้องการของอโลนที่ลงทุนยอมทำตามเส้นทางของมอริซ(แม้เธอจะบอกจุดประสงค์ของตัวเองไปแล้ว)

ผมไม่ถามถึงอนาคตของเธอเพราะผมไม่ต้องการจะปฏิสัมพันธ์กับเธอให้มีความหวัง

















ดังนั้นแล้วผมยังยืนยันคำเดิม...ผมไม่อาจทำตามข้อเรียกร้องของอโลนได้

แม้จะทำให้เธอเจ็บปวดใจ ถึงการลงทุนที่เสียเปล่า แต่เขาเรียกว่าอะไรนะ? พรหมลิขิต? เออ..น่าจะคำนี้แหล่ะเราหาได้เกิดมาเพื่อคู่กันก็เท่านั้น

แต่ถ้าอยากจะเป็นเพื่อนกันละก็ผมยินดีอยู่ แต่ขอให้ตอบตัวเองให้ได้ว่ายอมรับกับสถานภาพนี้ใหม?



ผมทำสัญลักษ์ภาษากายของเผ่าเทพเจ้า ที่สื่อถึง"คุณถูกตัดความสัมพันธ์"

ผมรีบมุ่งหน้าไปถึงที่ประตูทางออกตามที่เบลคบอกมา ก็พบว่ามันเป็นเวลาตกเย็นแล้ว

ผมจึงรีบมุ่งไปที่เดิมโดยไม่รู้ตัวเอง ซึ่งก็แปลกใจเหมือนกันว่าทำไมผมถึงมาที่ตรงนี้ก่อนที่จะไปที่โรงพยาบาลอาจเป็นเพราะเวลา..

ผมมาที่"เนินประจำ"(เรียกเอง)


แต่ก็นะ... มันเย็นมากแล้ว แถมเลยเวลาที่เธอคนนั้นจะนั่งอยู่ด้วย

หรือไม่วันนี้เธออาจจะไม่ได้มาแล้ว...














ในขณะที่ผมกำลังจะหันหลังกลับ คนที่ผมแอบมองก็มาอยู่ข้างหลังผมแล้ว

เธอบอกกับผมว่า เธอรับรู้ได้ด้วยออร่าที่ผมแผ่ออกมา ทุกๆวัน ซึ่งเธอเองก็นั่งรอว่าเมื่อใหร่ที่ผมจะเข้ามาหาเธอ

ผมเพิ่งคิดได้ว่าคลื่นพลังของเราทั้งคู่ตรงกัน เพียงแต่พลังของยัยเบอร์5นั้นเบาบางตามสภาพร่างกายของเธอ

ผมจึงลืมเรื่องนี้ไปเลย... ว่าแต่ผมนี่นะ? ที่ส่งคลื่นพลังไปถึงเธอ?













แต่ช่างเถอะยังไงก็ได้ ดีเหมือนกันจะได้คุยกันตรงหน้าเสียที

ดูเธอจะเข้าใจผิดคิดว่าผม กลัวจะคิดว่าเธอฆ่าตัวตาย...(ซึ่งเปล่าเลย ผมคิดแต่ตัวเองต่างหากที่ไม่กล้าไปคุยกับเธอ)

ผมสะอึกกับคำพูดนี้ของเธอมาก เพราะพี่ของเธอ...ยิ่งย้อนนึกถึงคำที่อโลนกล่าวอีก....มันช่างทำให้ผมหน้าชาเสียจริง...

ผมถามเรื่องทั่วๆไปกับเธอเป็นการเปิดทางก่อน แต่ก็รู้ได้เลยว่า สภาพจิตใจของเธอยังไม่มั่นคง

จากน้ำเสียงและคำตอบต่างๆ เธอบอกกับผมว่า ตอนนี้เธอรู้สึกเคว้งคว้างมากๆ

เหมือนกับตั้งคำถามกับตัวเองว่าทุกวันนี้ เธอต้องการจะทำอะไรต่อไป เธอไม่รู้แม้กระทั่งตอนนี้เธอกำลังเสียใจหรือเศร้าใจอยู่หรือเปล่า?

แน่นอนว่า เธอได้เห็นดาวบ้านเกิดของเธอถูกทำลาย และเรื่องต่างๆนาๆที่ผ่านมามันถาโถมมาที่เธอจนเธอคิดไม่ออกว่าเธอควรจะคำนึงถึงเรื่องใหนก่อนดี?




















เธอเคยคิดถึงเรื่องคนในครอบครัวของเธอ พี่ๆของเธอ แต่เธอกลับตกใจกับตัวเองว่าทำไมเธอถึงไม่รู้สึกเสียใจกว่าที่ควรจะเป็น

เธอสูญเสียพี่ สูญเสียบ้านเกิด สูญเสียดาวที่เธอเคยอาศัยอยู่ เธอคิดถึงเรื่องนี้อยู่หลายครา

แต่ก็บอกกับตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าตัวเองกำลังเศร้าเสียใจอยู่หรือเปล่า?

โดยเฉพาะตั้งแต่คืนที่เธอทะเลาะกับพี่ของเธอ น้ำตาของเธอก็ไม่ไหลอีกเลยทั้งๆที่เธอคิดว่าเหตุการณ์หลังจากนั้นมันเป็นเรื่องที่น่าเศร้า

มันเป็นสิ่งที่เธอบอกกับผมว่าเธอความรู้สึกของตัวเองกลัวมาก...

เธอกลัวที่จะเป็นคนลืมเรื่องคนอื่นๆได้โดยง่ายทั้งๆที่คนในครอบครัวของเธอก็ล้วนเป็นคนสำคัญ















ผมนั่งฟังเธอระบายเรื่องต่างๆโดยไม่ได้พูดแทรกอยู่นานพอดู เลยทำให้รู้ว่าที่ผ่านมาเธอมุ่งมันแต่ฝึกวิชาการต่อสู้เพื่อไปสู้เป้าหมายของตัวเอง

จนมารู้ตัวอีกทีเธอก็ไม่ได้มีเพื่อนที่ใหนเลย นอกจากไอ้เจ้าอันดับ2ที่เมื่อเก่อนพวกเธอเคยเป็นคู่หูกันแต่สุดท้ายก็ทิ้งเธอใว้ข้างหลัง

ส่วนพวกสาวๆที่รายล้อมเธอในสมัยที่เธอยังปลอมเป็นผู้ชายเธอก็ไม่ได้เข้าใกล้ด้วยเพราะกลัวเขาจะรู้ว่าเธอไม่ใช่ผู้ชาย

ผมเองก็พลาดไป ที่ผมรู้สึกชินกับการใช้ชีวิตคนเดียวแถมรอบตัวผมก็มีคนรู้จักเยอะมากในโรงเรียนนี้

เลยไม่เคยคิดเลยว่าที่ยัยนี่มาหาผมทุกวันก็เพราะเธอไม่มีเพื่อนนี่เอง....

ยัยเบอร์5ยังบอกต่ออีกว่า ทุกเช้าที่เธอตื่นมาก็บอกกับตัวเองว่าทำไมถึงยังมีชีวิตอยู่

ฝันร้ายในยามที่เธอนอนอยู่คนเดียวกับประสบการณ์เฉียดตายทำให้เธอตระหนักว่าชีวิตของเธอมันช่างเล็กจนดูไม่มีค่าอะไรเลย

มันคงเป็นเหตุทำให้รู้สึกชินชาในเรื่องต่างๆกระมัง?


นั่นคือความร้สึกนึกคิดของเธอที่ถ่ายทอดมายังผม


จึงสรุปได้ว่า ตอนนี้เธอเหมือนคนหลงทางกับชีวิต "เพราะผม"














เป็นเพราะผมจริงๆที่ทำให้เธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้...

ก่อนหน้านี้มันยังมีอีกหลายทางเลือก แต่ผมกลับเลือกที่จะให้เธอต้องมามีสภาพแบบนี้

มันไม่เกี่ยวกับเรื่องของมอริซหรอก(ถึงจะมีส่วนก็เถอะ)

แต่มันทำให้ผมนึกย้อนถึง เรื่องในอดีตที่การกระทำของผมไปกระทบต่อคนอื่นๆ...

มันช่างน่าอดสูตัวเองจริงๆ
















"ถึงตาผมพูดกับเธอมั่งล่ะ....."

เธอเข้าใจผิดเรื่องความตายด้าน เรื่องความรู้สึกของผม

เพียงแต่ผมไม่เคยแสดงออกมันออกมาอย่างจริงจัง รวมไปถึงผมเก็บมันใว้ภายใต้ผ้าคลุม

แต่ผมเชื่อว่าผมเข้าใจความรู้สึกของเธอในตอนนี้

สิ่งที่เธอกลัวและกังวลไม่ใช่เรื่องความตายด้านหรือจะลืมใครไป

เพราะเธอก็บอกเองว่าเธอคิดถึงคนในครอบครัวของเธอ

แต่ที่เธอไม่เข้าใจก็คือเธอไม่เหลือใครที่จะจดจำเธออีกแล้วต่างหาก...













มันง่ายนะ...ก็แค่ลุกไปหาคนใหม่ๆ แต่กับความรู้สึกที่สับสนของเธอตอนนี้ย่อมต้องหาทางออกไม่ได้

มันจึงจุกในอกของเธอมาตลอด

ผมขอโทษเธอกับเรื่องคืนนั้น ที่ผมพูดออกไป เพราะผมแคร์เธอมาก เพราะผมมองว่าเธอเป็นผลพวงจากบาปที่ผมก่อใว้

มันทำให้ผมนึกถึง เรื่องที่อาบิสเกทเคยบอกใว้เสมอว่า บาปมันจะไปกับเราเสมอ มันหมายถึงอย่างนี้หรือเปล่า?
















....ผมพูดอะไรผิดหรือ?

ช่างเถอะ อย่างน้อยเธอก็สามารถร้องไห้ออกมาได้แล้ว


ความอัดอั้นที่เธอสะสมมานานหากมันสามารถระบายออกมาได้ผมก็พร้อมยินดีปลอบโยน


















เพียงแต่ผมไม่ถนัดเรื่องปลอบเท่าใหร่เลย สิ่งที่ผมทำได้คือ การผ่อนคลายความเครียดในแบบของผม


จะว่าไปก็แปลกนะที่เรา2คนก็ผ่านอะไรมาด้วยกันก็เยอะแยะตั้งนาน แต่ดันเพิ่งมาทำอะไรกันตอนนี้


ถึงจะมองว่าแปลกๆแต่ก็เป็นเรื่องเดียวที่ผมทำได้อย่างดี


ผมมั่นใจว่าความโศกเศร้าของเธอจะหายไปเมื่ออยู่ในอ้อมแขนผม












จบวัน

Narl Diary Fragment



วันที่ xx เดือนxx ปีxx








หลายเดือนมากเลยที่ผมหยุดเขียนไดอารี่ไป น่าจะสัก15เดือนถ้านับตามปฏิทินสากล


เนื่องจากผม มีเรื่องราวมากมายดำเนินการ เพิ่งจะมีเวลาว่างเขียนก็ตอนนี้นี่แหล่ะ


เริ่มจากตรงใหนก่อนดี??


เอาเป็นว่า เริ่มตั้งแต่วันนี้แล้วค่อยขยายความต่อๆไปล่ะกัน


ผมตัดสนใจใช้ชีวิตอยู่ กับแอน(อารีศรม)หรือยัยเบอร์5นั่นแหล่ะ แต่จะขอเรียกว่าแอน ล่ะกัน สั้นดี*3*


แต่ไม่ต้องห่วงว่าผมจะทิ้ง แม่ลูกพัลซ่าและควอซ่า ผมยังคงไปมาหาสู่ติดต่ออยู่เสมอ


เนื่องด้วยวัฒนธรรมประเทศของแอน ผู้ชายสามารถมีคนรักได้มากกว่า1คน ขอแค่รักให้เท่าๆกันก็พอ

ซึ่งทางแม่ลูกเองก็ไม่ได้ว่าอะไรและดูจะพอใจกับสถานภาพของพวกเราอยู่ด้วยแม้ตามลำดับแล้วพวกเธอแม่ลูกจะมาก่อนก็ตามที

(รู้แล้วเหยียบใว้นะ คนแรกคือควอซ่า ไม่ใช่พัลซ่า =..=)



เข้าเรื่องประจำวันดีกว่าผมทำการแลกเปลี่ยนลับๆกับไอ้แสบ ด้วยการเป็นคนทดสอบความแข็งแกร่งของวัสดุร่างกายของอันดับ1

มันบอกผมว่ามันวิเคราะห์ร่างกายตัวเองที่ถูกสาปจากอโลน แล้วตามหาวัสดุองค์ประกอบเพื่อสร้างร่างโลหะที่แข็งแรง

ผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันจะทำไปทำไม? ถามมันมันก็ไม่ตอบอะไรแต่ผมอนุมานใว้ว่ามันอาจจะเอาไปสร้างกองทัพเพื่ออนาคตที่จะมาถึงตามคำทำนายของมอริซกระมัง?














แต่นับวัน ร่างนี้ก็แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ จนปัจจุบันผมไม่สามารถทำลายได้ด้วยมือเปล่าอีกแล้ว

ไอ้แสบมันให้เหตุผลว่า ธาตุต่างๆที่มีในร่างคำสาปนี้ ล้วนหาได้ในจักรวาลนี้ เพียงแต่ มันต้องคำนวนธาตผสมแบบใหม่ๆเพื่อให้ได้ร่างโลหะที่แข็งแกร่งตามแบบที่มันเป็น

ซึ่งธาตุบางธาตุอยู่ห่างไกลมาก และโดยมากกระจุกอยู่ที่ ใจกลาง...โดยทั่วไปเขาเรียกว่าBigbang หรือเปล่า?

แต่ผมจะเรียกที่นั่นว่า ที่อยู่ของ "ฮิกก์"


ถ้าเป็นที่นั่นผมเข้าใจเลยว่าทำไมไอ้แสบมันถึงเลือกที่จะนั่งเขียนสูตรผสมธาตุเอาเอง

แต่ช่างเถอะมันไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องขยายความสำหรับเรื่อง"ฮิกก์"


โดยผลลัพธ์วันนี้ ผมไม่สามารถทำอะไรร่างนี้ให้เป็นรอยได้เลยแฮะ อยากรู้จริงว่าถ้ามันทำสำเร็จไอ้แสบมันจะเอาไปทำอะไร?












ส่วนเรื่องที่ผมยอมช่วยงานเพื่อแลกเปลี่ยนกับไอ้แสบก็คือ


เรื่อง สภาพร่างกายของ แอน นั่นเอง ระยะหลัง แอนเริ่มมีอาการแปลกๆเพิ่มขึ้นนอกเหนือจากอาการตาบอดสีกับลิ้นที่ไม่สามารถรับรสได้

ผมสังเกตุเห็นว่าเธอมักจะเล็งของที่อยู่ตรงหน้าพลาดเวลาใช้ส้อมจิ้มอาหาร หรือเอาตะเกียบคีบลุกชิ้น

บางทีเธอก็หลับนานกว่าปรกติ เมื่อคืนเธอก็อาเจียนกลางดึก....จะบอกว่าท้องเหรอ? เป็นไปไม่ได้อ่า...

ผมรบกวนให้ไอ้แสบช่วยตรวจสอบแอนเป็นระยะๆ ซึ่งผมและไอ้แสบต่างก็รู้กันอยู่แล้วเรื่องร่างกายของเธอ ที่ก่อนหน้านี้รับศึกหนักมาเยอะมาก

แต่ระยะหลังเหมือนอาการมันจะเป็นหนักขึ้น แต่ไอ้แสบมันก็จัดยาบำรุงให้ทานตามเวลา

แถมวันนี้มันดันติดหมุดอะไรไม่รู้ใว้ที่ลิ้นของเธอ มันบอกว่าหมุดตัวนี้จะช่วยให้เธอได้รับรสเหมือนปรดติ

โดยมันจะใช้ปล่อยไฟฟ้าอ่อนๆในการกระตุ้นประสาทลิ้น และสามารถใช้เวทย์ของเธอเพิ่มระดับความรู้สึกได้ด้วย....


"อืม...ขอบใจมาก หวังว่าจะมีประโยชน์ ไม่มากก็น้อย"
















ระหว่างทางที่พวกผมกำลังจะกลับที่พัก ก็เจอกับอาบิสจังพอดี จริงสิ ตั้งแต่วันนั้น 2 คนนี้ก้ไม่ได้เจอกันเลยนี่นา

(แต่ผมเจอกับอาบิสจังทุกวันนะ)เพราะว่าเธอเองก็วุ่นกับการเทรนด์ ผอ.คนใหม่ ซึ่งก็คือผมเอง....

ใช่แล้ว ผมรับตำแหน่ง ผอ.เพื่ออะไรหลายๆอย่างที่จะตามมา และหลังจากที่ผ่านมาแล้ว ดูอะไรๆก็สงบกว่าตอนที่ผมพยายามออกหากจาก"ที่นี่"มาก

แม้บางอย่างจะไม่ราบลื่นแต่ก็รู้สึก"สบาย"กว่าเมื่อก่อนแน่ๆ ผมได้ดูแลแอน พัลซ่า ควอซ่า แล้วก็เซร่าด้วย แถมยังมีคอมมูนิตี+สิทธิพิเศษ ผอ.อีก

ยิ่งมี อาบิสจัง คอยหนุนหลังอยู่ด้วยนี่ ผมรู้สึกวางใจมากเลย แม้บางครั้งเธอจะคอยยั่วจนผมต้องรีบกลับที่พักก็เถอะ...

จู่ๆ ไอ้แสบมันก็โทรมา ตอนแรกก็นึกว่ามันลืมบอกอะไรหรือเปล่า?

แต่สิ่งที่ผมได้ยินนั้นคือ เรื่องที่มันต้องการจะบอกผมก่อนที่จะบอกคนของผม

มันเกี่ยวกับ อาการทางกายและใจ ชนิดหนึ่ง ซึ่งไม่ค่อยเจอกับคนอายุน้อยๆหรอก

นอกเสียจากมีเงื่อนไขบางอย่างเช่นร่างกายอ่อนแอมากๆ











ถ้าจะให้ผมสรุปให้เข้าใจง่ายๆแล้ว

มันคือลักษณะของ"คนหมดห่วง"

เคยเจอใหมที่เวลาเรามีญาติหรือคนแก่ใกล้ตายแต่ยังไม่ตายเสียทีเหมือนยังมีห่วงที่ทำให้ยังมีชีวิตอยู่แม้ร่างกายจะร่อแร่เต็มที

แต่เมื่อได้เจอคนที่อยากเจอหรือได้รับข่าวดีในสิ่งที่ตัวเองต้องการแล้ว ก็จะเสียชีวิตลงทันที ซึ่งเคสแบบนี้คงเข้าใจกันง่ายมากกว่า

หรืออย่างการ์ตูนบากินักโทษแหกคุก สเป๊ค ที่ออกตามหาความพ่ายแพ้

เมื่อได้พบสิ่งที่ตัวเองต้องการแล้ว ร่างกายก็เหอยจุ๊บๆ่ยวลงโดยพลันกลายเป็นตาแก่อายุ70กว่า ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังกับคนอายุ30กว่าไล่ล่าความต้องการตัวเอง


ทั้งหมดนี้ คือตัวอย่างข้างต้นของอาการที่ แอนเธอกำลังจะเผชิญ....













แต่อาการแบบนี้ใช่ว่าจะรักษาไม่ได้ เพราะมันขึ้นอยู่กับพลังใจระดับจิตใต้สำนึก ที่จะขับเคลื่อนการทำงานของร่างกาย

การให้เธอใด้ทำอะไรด้วยตัวเอง การปล่อยให้เธอได้คิด หรือพบความผิดหวังให้ฮึดสู้บ้าง ก็จะมีส่วนช่วยได้อยู่

อืม...ที่ผ่านมานี่ ผมpayให้เธอมากไปหรือ?? ไม่รู้ตัวเลยแฮะ....

แต่ดูทรงแล้ว ก็น่าเป็นห่วงอยู่จริงๆ

ผมคงต้องเข้มงวด กับเธอให้มากขึ้นสินะ?

ถึงกระนั้นก็ยังมีอีกคนที่ผมยังดูแลเธออยู่ห่างๆ นั่นคือเซร่า

แม้ผมจะไม่ได้ดูแลเธอแบบใกล้ชิดเหมือนแต่ก่อนแล้ว

อืม...เรียกว่าห่างๆกันก็ว่าได้ แต่เธอกับผมก็แวะไปมาหาบ้างเดือนละครั้ง2ครั้งนะ

ผมอยากให้เธอได้ ก้าวเดินด้วยตัวเอง ซึ่งดูเหมือนเธอจะไปได้ดีกว่าที่คิดใว้ ตอนนี้เธอขึ้นติดอันดับ8แล้ว(สามารถมีคู่หูได้)

แต่อย่าว่างู้นงี้เลย ดูยังไงๆก็แฟนชัดๆ ตั้งแต่ผมถอยห่างออกมาก็เห็นได้ชัดเลยว่า มีพวกหนุ่มๆมาขายขนมจีบกับเซร่าเยอะเลยเชียว

ซึ่งประเด็นคือ นี่คือคนที่ 23 ใน15เดือนนี่สิ...


ส่วน อันดับ1 ที่เคยจีบเซร่าน่ะเหรอ? เห็นว่าคบกันได้ 1อาทิตย์ก็เลิกกันแล้วอ่า...


















อืม...เป็นเพราะเราห่างๆกันนานหรือเปล่า?

ผมรู้สึกว่าเซร่าดูโตขึ้นนะครับ....



....หมายถึงขนาดตัวน่ะเหอๆๆๆๆ














ผมทักทาย เซร่าตามประสาผู้ปกครอง

ซึ่งดูเหมือนเธอจะได้รับอิทธิพลอะไรมาจากผมหรือเปล่าหว่า?? ผมเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไรหากผู้หญิงจะเจ้าชู้นะ

ชีวิตคนเรามีชีวิตเดียว จะมานั่งจับจดทนกับสิ่งที่หาใช่ตัวเองหรือสิ่งที่ชอบ โดยไม่เปิดโอกาสอื่นๆมันก็กะไรอยู่

เขาเรียกว่าอะไรหว่า??? ประมาณว่ารูปแบบความรัก ไม่เหมือนปิดโอกาสคนทั่วไปกระมัง?

และจากที่ผมคอยเฝ้าดู เซร่าเธอก็ดูแลตัวเองและจัดการชีวิตต่างๆได้ดี มิเสียแรงที่เธอเรียนรู้ความยากลำบากแต่เด็ก

ประสบการณ์ชีวิตนั้นล้ำค่านัก ผมชอบผู้หญิงแบบนี้เสียจริงเหอๆๆๆๆ^3^

กลับเป็น ยัยนี่มากกว่า ที่ผมเป็นห่วง...นอกจากอาการย้ำคิดย้ำทำหลงๆลืมแล้ว

ยังจะคิดแต่เรื่องลามกตลอด เหมือนเชื้อลามกของผมจะลามขึ้นสมองเธอไปแล้วหรือไงนี่?

ก็นะ..15เดือนที่ผ่านมา ผมก็ทำทุกคืนที่ผมกลับบ้าน ตอนผมไม่กลับหรือกลับดึกผมก็เห็นเธอเอาไอ้นั่นมาเล่นคาใว้จนหลับไปเลยตลอด...

สงสัยคงต้องจัดระเบียบหน่อยล่ะ


นี่ก็มาชวนเซร่าให้มาเป็น ภรรยาคนที่4 ตามวัฒนธรรมดาวบ้านเกิดเธอ(Max ได้ 4 คน)



....ปวดหัวกับยัยนี่เสียจริง....



จะว่าไปก็แปลกนะแต่พอเป็น อาบิสจังแล้ว แอนเธอกลับไม่ชวนเหอๆๆ













ตกบ่ายแก่ๆ ผมจำต้องไปทำงานเอกสารต่อ

นี่ถ้าหากไม่ได้ พัลซ่าช่วยเรื่องงานเอกสารนี่ผมคงปวดหัวต่ายแน่ๆ แม้ผมจะเป็นคนชอบอ่าน แต่ถ้าเป็นพวกเอกสารแนวธุรกิจนี่ก็ไม่ใหวอ่า

ผมเหมาะกับงานจำพวกแรงงานมากกว่าเหอๆๆๆ



แต่ทุกครั้งที่ผมเดินผ่านทางนี้ มันทำให้ผมจำต้องเจอกับสิ่งที่ทำให้ผมไม่สบายใจที่สุดในเวลานี้

ผมต้องผ่าน"ห้องกาลเวลาเทียม"ที่ อโลนอยู่ ทุกครั้ง











ผมรู้สึกได้ถึงความเข้มพลังที่เธอแผ่ออกมาเสมอ ยังกับดื่มน้ำเปล่ากับน้ำทะเล จนเทียบรสได้เลย

ผมใช้สิทธิ์ ผู้อำนวยการ สั่งไอ้แสบมันเสริมพลังความหนาแน่นให้กับประตูนี้ พร้อมเปลี่ยนเป็นกุญแจทำพิเศษ2ดอก โดยที่ผมกับ เบลคมีคนละดอก

และต้องใช้มันไขทั้ง2ดอกจึงจะเปิดประตูได้

แต่ด้วยความแฟร์ ผมยกกุญแจของผมให้เบลคไป เพราะเชื่อว่า มันจะเข้าออกห้องนี้ดู และคอยแลอโลนได้ตลอด

15เดือนที่ผมไม่ได้พบหน้าอโลนเลย แต่ผมเชื่อว่าเธอคงมองดูผมอยู่ตลอด....


ผมเคยถามเบลคเรื่องอโลนบ้างเป็นครั้งคราว ถึงมันจะบอกกับผมว่าเธอสบายดี แต่ดูสีหน้าของมันดูแปลกๆ เหมือนมีความในใจอะไรบางอย่าง

แต่ช่างเถอะ ผมก็หวังว่าความจริงใจของเจ้าน้องชายจะส่งไปถึงอโลน สักวันอ่ะนะ



"อืม...สงสัยว่าผมคงต้องบอกให้ไอ้แสบมันเสริมประตูอีก รวมไปถึงเอาพลังงานที่ดูดมาได้ไปใช้ทำประโยชน์เยอะๆล่ะ..."

















กลับมาพูดถึงเรื่องงาน ผอ.ที่ผมทำอยู่บ้าง 15 เดือนที่ผ่านมา ผมเองก็หาได้อยู่เฉยๆนะ ผมเรียนรู้เรื่องเกี่ยวกับรูปแบบของโรงเรียน รวมไปถึงผังโรงเรียนที่มอริซและไอ้แสบร่วมกันออกแบบ

มันทำให้ผมรู้ว่า ทุกอย่างที่อยู่ที่นี่ถูกจัดวางอย่างมีนัยยะ...ก็แหงล่ะ มอริซมันจัดแจงเรื่องนี้เก่งนักนี่

แม้แต่แจกันมันยังดูฮวงจุ้ยหาตำแหน่งวางเลย แต่เอาเถอะมันไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องงานผอ.ผม (นอกเรื่องจริงตรู)

งานที่ผมรับผิดชอบนั้น ส่วนมากจะเป็น การตรวจสอบคำร้องเรียนของเหล่านักเรียนเรื่องการจัดกิจกรรมและ การร้องขอรับงานยากๆเพื่อเพิ่มหน่อยกิจ

แล้วก็ยังมีพวกงานศพในกรณีที่นักเรียนเสียชีวิตขณะปฏิบัติภารกิจด้วย

รวมไปถึงการคัดแยก ระดับของภารกิจ..ซึ่งผมเองก็ยังไม่ค่อยคล่องเรื่องนี้เท่าใหร่นักเพราะ เหล่าพลังของนักเรียนที่นี่นั้นมีมากมายหลายรูปแบบ การจัดสรรระดับความยากของงาน บางทีผมก็แอบมั่วๆบ้างก็มี

แต่บางงานนี่เห็นแล้วก็อยากไปลองเอง เอ้อมันมีอยู่3งานที่ผมแอบรับมาทำเองด้วยนะ ใว้มีโอกาสจะเล่าให้ฟัง



...ต่อๆๆ ค่าใช้จ่ายต่างๆ นอกจากจะได้จากการส่งเหล่านร.ไปปฏิบัติหน้าที่แล้ว การทำผลิตภัณฑ์ส่งออก และการท่องเที่ยวก็เป็นอีกรายได้หนึ่งของที่นี่

ซึ่งตรงส่วนนี้จะมีอ.ท่านอื่นๆ(ถ้ามีโอกาสจะพูดถึง อ.ผู้สอนคนอื่นๆนอกจาก อาบิสจังและ2พี่น้อง)เป็นคนดูแลส่วนผมก็มีหน้าที่เซนอนุมัติ ซึ่งตรงนี้ พัลซ่าจะกรองให้อีกที

ก็ยังดีที่ผมมี2สาวที่คอยช่วยเหลือเลยยังไม่เจออะไรที่ผิดพลาด

ผมเองก็ใช่ว่าคอยแต่รับการช่วยเหลืออย่างเดียวนะ การตอบแทนพวกเธอทั้ง2ผมก็มีให้บ่อยๆ...เช่นเลี้ยงข้าว อะไรเทือกๆนั้นอ่า

โดยเฉพาะอาบิสจังที่มักจะขอซบหลังผมเป็นการตอบแทน หลังเลิกงานบ่อยๆ เป็นการตอบแทนที่แปลกๆ

แต่เอาเถอะ การพยายามเข้าใจผู้หญิง(ยิ่งเป็นอาบิสจังด้วยแล้ว)ผมว่ายากกว่าการกำจัดเผ่าเลือดเสียอีกเหอๆๆ

















มาที่เรื่องส่วนตัวเสียหน่อย ตามที่รู้กันว่า ผมอาศัยอยู่กับแอน 2คน โดยมีห้องประจำตำแหน่งผอ. ซึ่งว่ากันตามจริงมันใหญ่เกินไปสำหรับเรา2คน

ทำให้มีหลายครั้งที่ 2แม่ลูกกับเซร่าแวะมาค้างบ้างเป็นครั้งคราว(แต่พัลซ่าจะมาวันเว้นวัน) ซึ่งมาคิดดูอีกทีแล้ว มอริซอาจจะจัดแจงห้องผอ.ใว้เพื่อผมอยู่แล้วก็ว่าได้

เพราะตั้งแต่ที่มันตายไปห้องนี้ก็ไม่มีใครใช้อีกเลย ที่นี่มีหลายๆอย่างพร้อมจนบางทีมันก็เกินความจำเป็นเช่นห้องอบซาวน่า

หรือห้องทำงานกับห้องดูหนังที่แยกกันคนละห้องทำงานเหนื่อยๆจะเปิดหนังดูหน่อยยังต้องเดินไปอีกห้อง ผมว่ามันอนาถไปนะ*3*

แต่ก็ไม่เท่าข้อเสียเดียวของห้องผอ.ก็คือ มันห่างจากห้องของ รองผอ.อาบิสจังร่วม5กิโลได้แบบอยู่กันคนละตึกเลย ทีห้องของ2แม่ลูกยังอยู่แค่ชั้นล่างเองอ่า...

จริงอยู่ที่ ผมรู้สึกชิวกับที่นี่ แต่ก้ใช่ว่าผมสามารถหายใจได้เต้มท้องในแต่ละวัน โดยเฉพาะการที่รู้ตัวเสมอว่ากำลังเดินอยู่บนเส้นทองของมอริซ

มันจะไม่มีปัญหาอะไรเลยถ้าผมเดินตามเส้นทางของมัน แต่ยกเว้นเรื่องอโลน ที่ผมยังไม่อาจทำตามใน3ข้อคำสั่งเสีย

นี่กระมังที่ทำให้ผมรู้สึกไม่เคยอยู่ที่นี่อย่างไม่กังวลอะไร มันเองก็รู้หลักคติการใช้ชีวิตของผม แล้วมันจะหยิบยื่นอโลนให้ผมทำไม?

ทำไมจึงไม่เป็น เบลคน้องชายของมัน? แผนเส้นทางที่มันวางใว้มีอะไรอยู่ข้างหน้า มันสุดจะคาดเดาจริงๆ


















และที่ผ่านมาแม้จะมีภารกิจที่แปลกๆเข้ามาบ้างแต่ก็หาได้มีเบาะ เกี่ยวกับมอริซหรือมหาสงครามในอนาคตที่จะเกิดขึ้นเพิ่มเติมเลย

มันดูเงียบมากจนแทบจะลืมไปแล้วว่า มันมีโอกาสที่จะเกิดขึ้นได้...เพราะการจัดวางเส้นทางของมันนี่แหล่ะทำให้พวกผมไม่รู้สึกวางใจกับอนาคตเลย..
















เรื่องเหล่านักเรียน

หลายคนมาหลายคนไป ลำดับ1-5ไม่ค่อยเปลี่ยนแปลง แต่อันดับล่างลงไปขยับไปมาตลอดเหมือนต่างคนต่างแข่งขันกัน


พูดถึงไอ้เจ้าอันดับ2กับ3นี่ ผมก็ยังไม่เห็นหน้ามันเต็มๆเลยนะเห็นแต่ในรูปถ่าย รู้สึกอันดับ2จะเป็นเผ่าNatasนะ ผมจำตา2สีนั่นได้

ถ้าใช่ก็ไม่น่าแปลกเพราะเผ่านี้มันเผ่านักรบโดยแท้เลย แถมตอนนี้ก็ยิงยาวกับภารกิจตามล่าเผ่าเลือด..หวังว่ามันคงไม่ตายก่อนจะเจอตัวเป็นนะ

ส่วนอันดับ3นี่...มันตัวอะไร? แต่ดูท่าทางและProfileแล้วน่าจะแกร่งไม่ใช่เล่น แต่ถ้ายังแพ้อันดับ2ก็ไม่ค่อยน่าสนใจอะไร

ส่วนอันดับ4เห็นว่าจะลาออกแล้วเหมือนกัน เห็นลูกๆก็เรียนกันจบแล้ว ก็ไม่มีภาระค่าใช้จ่ายอะไร ตัวเองก็จะได้ออกเดินทางโดยไม่ต้องมีห่วงอะไรอีก

ช่างเป็นผู้หญิงเพศแม่อย่างแท้จริงเสียยิ่งกระไรเหอๆๆ

ยังมีเรื่องใหนที่ผมยังไม่ได้พูดอีกใหมหว่า??


อ้อมีอีกเรื่อง ผมรู้สึกว่า ของกินที่นี่มีน้อยไปหน่อยนะ น่าจะไปหาร้านอาหารดีๆมาลงเพิ่ม และที่นี่ยังพอมีพื้นที่ว่างให้ทำการเกษตรได้อีก

ก่อนหน้านี้ผมอ่านเจอเครื่องปลูกผักฤดูร้อน จากเซลแมนคนหนึ่ง ซึ่งมันซับผอทกับ พลังสังเคราะห์จากอโลนได้ด้วย

ผมมองว่าเราน่าจะเอาพื้นที่ตรงด้านหลังมาใช้ประโยชน์ได้นะ เอาไอ้พวก นร.เลเวลต่ำมาทำงานหารายได้ด้วย

อืม..อย่างนี้ต้องจดใว้ก่อนแล้วไปบอกอาบิสจังดีกว่า


















อืม...วันนี้แอนเธอบอกว่า อยากกินข้าต้มนี่นา...รีบกลับดีกว่าจะได้กินนานๆเหอๆๆๆ



อย่างน้อย ก็ยังมีเรื่องดีๆ ให้ผ่อนคลาย...สาวๆไม่ง้องแง้ง ก็นับว่าเป็นสุขสุดๆแล้ว




















แม้ผมจะมองว่าที่ผมทำอยู่คือการชดเชยต่อ แอน...ยัยเบอร์5ก็ตามที....





















จบวัน