รูปของ BenQ11#2

Narl Diary Fragment



วันที่ xx เดือนxx ปีxx




[spoiler]



วันนี้อากาศดี แต่ก็เป็นวันที่ผมลำบากใจวันหนึ่ง....

หลังจากที่ผม ยัยเบอร์5และเซร่า ข้ามเข้าประเทศบ้านข้างเคียง เพื่อทำพิธีนำพ่อพวกเธอสู่สวรรค์อะไรนี่แหล่ะแถวเขตชายแดน

จากนั้นก็รีบกลับประเทศทันทีระหว่างกลับพวกเรา ก็คุยกันเรื่องครอบครัวของยัยเบอร์5

แน่นอนว่าผมกำลังหาข้อมูลเพื่อจะกล่อมให้เธอใช้ชีวิตอยู่บนดาวดวงนี้

แถมเมื่อวานยัยเบอร์5ก็ถูกพี่ตัวเองลากไปนอนด้วยกันผมก็ไม่รู้ว่าพวกเธอคุยอะไรกัน?
















มีข้อมูลที่ดูจะน่าสนใจ แต่ก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเธอยังไงไม่รู้

เธอบอกผมว่าพี่คนโตของเธอ เป็นคนที่น่ายกย่องมากแต่ขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกสงสารพี่เธอ

(ลืมบอกไปว่า พี่ชายคนโตชื่อ อาลี คนกลาง อารีสม คนเล็กอารีศรม ตัวพ่อชื่อ อาลิ แม่ชื่อ ดูลลัน บอกใว้ก่อนเผื่ออยากรู้)

เพราะทุกครั้งที่กลับมาแวะที่บ้านจะมีบาดแผลหรือแผลเต็มเพิ่มขึ้นตลอด แต่นั่นก็ทำให้เธอซึมซับรับรู้ถึงความยิ่งใหญ่ในหน้าที่ทหารที่พี่ของเธอทำ

แต่หลังๆดูจะหนักมาก เพราะเขาเริ่มเสียนิ้ว เสียตา เสียแขน และครั้งสุดท้ายที่เจอ ก็เสียขาไป แต่นั่นก็ไม่ทำให้พี่ชายของเธอหยุดยั้งหน้าที่ของตัวเอง

จนสุดท้ายกลับมาเพียงใบประกาศการเสียชีวิต...

ในตอนนั้นเธอเองก็ตกใจแม้พวกเธอจะห่างกันบ่อยจนไม่ค่อยสนิทมาก แต่ดูเหมือนพี่(อารีสม)จะเสียใจที่สุด จนไม่กินอาหารไปหลายอาทิตย์เลย

ผมคิดในใจว่าคงเพราะกลัวที่ตัวเองอาจจะต้องไปเป็นทหารต่อจากพี่ตัวเองหรือเปล่า? ดูตุ้งติ้งแบบนั้น...น่ะ

แต่คำตอบที่ได้จากยัยเบอร์5แตกต่างจากนั้น


















....ผมจะพูดยังไงให้ซอฟดี? หลังจากที่ได้ฟังเรื่องนี้จากยัยเบอร์5มัน จริงๆไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก

เพราะตอนที่ผมเห็นครั้งแรกหรือใครเห็นก็รู้ได้ไม่ยากกระมังว่า อารีสม...เธอชอบพวกเพศเดียวกันน่ะ...


ยัยเบอร์5เล่าต่อว่า ตอนแรกเธอก็ตกใจ ว่าทั้ง2คนมีความสัมพันธ์ ที่ลึกซึ้งกันทั้งที่ทั้งคู่เป็นทั้งพี่น้อง..และเป็นผู้ชายด้วยกัน

แต่เรื่องนี้เธอก็ไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้โดยเฉพาะพ่อของเธอ ซึ่งมันถือเป็นเรื่องที่ร้ายแรงมากกับวัฒนธรรมประเทศเธอ

และยิ่งเป็นครอบครัวทหารด้วยแล้วมันเป็นความผิดร้ายแรงเกินไปจริงๆ

แต่เมื่อเธอได้ฟังเรื่องราวทั้งและเหตุผลจากพี่ของเธอ(อารีสม)แล้ว เธอก็ยอมรับได้และก็เก็บเเรื่องนี้เป็นความลับตลอดมา..

เหตุผลอะไรหว่า? แต่ช่างเถอะเรื่องรักๆไคร่ๆ คงไม่ค่อยมีเหตุผลดีๆรองรับเท่าใหร่

แต่อย่างนี้ผมก็พอจะคลายความสงสัยเรื่องที่อารีสม บอกว่าพี่ชายคนโต เป็น"คนอื่น"นั่นก็คือมองว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ใช่พี่น้องตัวเองนี่เอง...


ผมถามยัยเบอร์5ต่อว่า เมื่อคืนพวกเธอพี่น้องพูดคุยอะไรกันใหม?

ยัยเบอร์5ก็ร่ายยาวเกี่ยวกับการพจญภัยของเธอกับผม ...จนพี่เธอฝากเธอมาบอกผมว่า



"ขอบคุณที่ช่วยดูแลน้องสาวเธอ และอยากให้ทำเพื่อเธอ(อารีศรม)จากนี้ไปด้วย"

...ถ้ายัยเบอร์5ถอดคำพูดนี้มาเป๊ะจริงๆ ผมเข้าใจความหมายของสิ่งที่อารีสมต้องการจะบอกผมทันที



ดูเหมือนว่าอารีสมจะไม่ได้บอกเรื่องตัวตนของผมที่เคยทำกับอะไรกับดาวดวงให้ยัยเบอร์5ฟังสินะ...


แน่นอนผมฝากยัยเบอร์5กลับไปบอกพี่ของเธอด้วยว่าผมรับปากเรื่องนี้แน่นอน.....

ผมมองดูใบหน้าที่ยิ้มแย้มสดชื่นของยัยเบอร์5หลังจากที่ผมไม่ได้เห็นมาหลายวัน เหมือนยกเรื่องหนักอกออกไปหลายอย่าง

แต่ผมเชื่อว่ายัยเบอร์5อาจจะเข้าใจผิดของความหมายที่ อารีสม และผมสื่อนะ...

แต่มันก็กลับทำให้ผมต้องคิดหนักมากขึ้น เพราะผมก็ไม่ได้โง่หรือทำเป็นมองไม่เห็นว่า ยัยเบอร์5รู้สึกยังไงกับผม

มาคิดๆดูแล้วผมว่ามันบ้ามากเลย ที่จะมาคิดชอบกับคนที่พาเธอเกือบตายหลายครา

แล้วที่ผ่านมาผมก็ไม่ได้มอบความหวังหรือให้ความรักอะไรต่อเธอเลย...เหตุใดจึงมีกลายเป็นแบบนี้ได้?


ผมครุ่นคิดอยู่สักพัก จนมาสะดุดเมื่อผมหันไปเห็นเซร่า

อา...นั่นสินะ ผมมัวแต่คิดเรื่องตัวเอง จนผมลืมไปเลยว่า ผมยังมีเซร่าตามติดมาด้วย

แม้เธอจะไม่พูดหรือคิดจะถามอะไรผมเลย

แต่เธอก็ตามผมไปใหนมาใหนตลอด จนทำให้ผมเผลอมองข้ามเซร่าไปหน่อยหรือเปล่า?





















บางทีผมอาจจะต้องพักเรื่องนี้(บอกลายัยเบอร์5)ใว้สักพักก่อน เพราะมาคิดตอนนี้ก็คงคิดอะไรดีๆหรือคำพูดง่ายๆได้ยาก

ถ้ายัยเบอร์5 ว่าง่ายเหมือนเซร่าก็คงจะดีไม่น้อยเหอๆๆ




















หนึ่งในวิธีการแก้ปัญหาคือ ต้องทำใจให้สบายอย่าเครียดมากเพราะยิ่งเครียดจะยิ่งโฟกัสแต่เรื่องเดิมๆหากเราถอยออกมาสักนิด

อาจจะเห็นมุมมองอะไรดีๆก็ได้ ผมคิดแบบนั้น




















จนกระทั่ง.....








พ่อหนุ่มที่บอกว่า ตัวเองคือ"ผู้นำประเทศนี้"เข้ามาหา

ผมให้คนอื่นๆกลับไปที่พักก่อน เพราะ การที่ผู้นำประเทศ แอบบออกมาคนเดียวโดยไม่ให้ใครรู้ คงไม่ใช่เรื่องปกติแน่ๆ

และก็เป็นดังคาดว่าการพูดคุยครานี้มีเนื้อหาสาระจริงๆ

หลังจากที่ได้พูดคุยกัน ผมก็ขอสรุปเป็นหัวข้อๆไปเลยล่ะกัน

ผู้นำประเทศ คนนี้เป็นทายาทที่รับช่วงต่อจากผู้นำประเทศ คนก่อนเนื่องจากอายุเยอะมากจนไม่สามารถแสดงพลังแห่งผู้นำได้อีก

ผมเองก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าไอ้เจ้าผู้นำคนก่อนหน้าตาเป็นยังไงหรืออายุเท่าใหร่ แต่ดูจากที่เจ้าผู้นำคนใหม่นี่เล่ามาก็น่าจะเป็นตัวจริงที่รู้เรื่องนี้

ซึ่งในสมัยนั้นเหลืออยู่เพียงไม่กี่คนที่รับรู้เรื่องจริงที่เกิดขึ้นในเวลานั้นเพราะหลังจากที่ผมไปแล้ว สงครามของทั้ง2ประเทศก็ยังคงมีอยู่เนืองๆ

หลายคนก็ล้มตายหรืออยู่ในสภาพไม่สามารถทำอะไรได้อีกจากผลของสงคราม

แต่กระนั้นก็มักมีเรื่องที่คาดไม่ถึงซึ่งทำให้ฝ่ายทางนี้กำชัยชนะได้เสมอ ผมมองพินิจผู้นำประเทศคนนี้แล้วก็ท่าทางผ่านศึกมาเยอะเหมือนกัน...

นอกจากภายนอกที่เห็น ก็น่าจะเสียขาไปอีกข้างสินะ?

















ผู้นำประเทศบอกว่า เมื่อหลายปีก่อนตนเองได้เจอหัวหน้าทหารฝ่ายตรงข้ามคนหนึ่งมีพลังแปลกๆ ที่ออกจะคล้ายเรื่องเล่าของตำนาน(หมายถึงผม)ของประเทศนี้

ซึ่งบาดแผลที่ผู้นำประเทศคนนี้ได้รับมาก็มาจากการต่อสู้กับหัวหน้าทหารคนนั้นนั่นแหล่ะ

....หลังจากที่ผมถามถึงรูปพรรณสัณฐานผมรู้ทันทีเลยว่านั่นคือ พี่ชายของยัยเบอร์5แน่นอน

แต่น่าแปลกตรงที่หลังจากนั้นไม่กี่ปี่ หมอนั่นก็หายไปจากสนามรบ โดยผู้นำประเทศปฏิเสธเรื่องการตายของนายทหารคนนั้นเพราะในสนามรบเจ้านั่นดูโดดเด่นมาก

และที่ตรงกันก็คือ นายทหารคนนั้นดูบาดเจ็บเรื่อยๆแต่เชื่อว่าไม่ได้มาจากการสู้รบ....อืม...ผมว่าผมพอจะเดาแนวทางได้บ้างล่ะ

ดังนั้นเหตุผลสำคัญที่ผู้นำประเทศเลือกที่จะแอบมาหาผมเป็นการส่วนตัวเพราะ เจ้าตัวรู้ว่าทั้ง2ฝ่ายต่างก็มี"สายลับ"ที่ถูกส่งมาดูการเคลื่อนไหว

ซึ่งประเด็นที่ผู้นำประเทศร้องขอก็คือ ต้องการให้ผมอยู่ดูแลที่นี่ อาจไม่ต้องถึงขนาดให้ไปช่วยรบปกป้องประเทศ

แต่หากมีผมอยู่ฝ่ายตรงข้ามก็คงจะยิ่งระมัดระวังในการเข้าโจมตีประเทศนี้มากขึ้น

...แน่นอนผมปฏิเสธ แต่กระนั้นผมก็ได้ให้ อุปกรณ์ใว้ช่วยป้องกันตัว อาจจะไม่ใช่ของดีนักแต่ก็ดีกว่าเก่าเก็บแล้วไม่ได้ใช้


"ผมมีอยู่ 8กระบอก เอาไปใช้ซะ"














ยังดีที่เจ้าผู้นำประเทศคนนี้ดูจะเข้าใจอะไรง่ายๆ แต่ผมเชื่อว่า พวกที่ความเป็นผู้นำมักจะมีเซ้นต์หรือลางสังหรณ์ที่ดี

ซึ่งผู้นำประเทศคนนี้มีความรู้สึกที่ไม่สู้ดีกับอนาคตข้างหน้า โดยเฉพาะก่อนที่พวกเราจะแยกย้ายกัน

เจ้าผู้นำก็ดันบอกเรื่องที่ผมต้องเก็บมาคิดนั่นคือ เมื่อหลายวันก่อน มีชายแต่งชุดดำเข้ามาถามหาอะไรแปลกๆที่นี่ อย่างเช่นโรคระบาดหรืออาการแปลกๆของผู้ป่วย

ซึ่งน่าเสียดายที่ไม่ได้เจอกัน

แต่จากคำบอกเล่าแล้ว...ผมว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ เพราะลักษณะที่ได้ฟังมานั้นต้องเป็นไอ้พวกพี่น้องของมอริซแน่นอน ไอ้ยืนหลังตรงมือล้วงกระเป๋ากางเกง แถมไปใหนมาใหนไร้ร่องรอย

ถ้าเป็นที่อื่นผมคงไม่คิด แต่กับดาวนี้...บางทีอาจจะเป็นไอ้แสบก็ได้เพราะก่อนหน้านี้มันก็ทำอะไรลับๆล่อๆอยู่


ผมเก็บเรื่องพวกนี้ใว้กับตัวเองและเล่าเพียงบางส่วนให้เหล่าสมาชิกฟัง ก็น่าทึ่งที่ ก่อนหน้านี้ผู้นำประเทศก็แวะมาหาพวกผมที่พักนี้ก่อน แต่พอดีเจอเพียงอารีสม

ดังนั้นเรื่องที่ผู้นำประเทศต้องการให้ผมอยู่ที่ประเทศนี้ อารีสมอาจจะรู้แล้วก็ได้ ดังนั้นผมจึงเล่าเรื่องนี้ให้คนอื่นๆฟังด้วย

ผมสังเกตเห็นสายตาของยัยเบอร์5ที่ดูจะดีใจมากแต่ยังคงเก็บอาการต่างจากอารีสม ที่แผ่พลังด้านลบออกมา...เอาเถอะ ผมตัดสินใจจะทำอะไรแล้วมันก็ต้องทำตามนั้น




...เอาล่ะ ผมว่าได้เวลาล่ะ ข้าวก็กินอิ่มแล้ว...


ผมตัดสินใจเรียกยัยเบอร์5มาคุยเป็นการส่วนตัว

ผมคิดเรียบเรียงเรื่องราวทั้งหมดเพื่อจะสรรหาคำพูดที่มันดูดีที่สุด แต่เท่าที่ดูแล้วมันก็เวิ่นเว้อเหมือนกันหากจะพูดไป

ผมพูดไปเรื่อยเกี่ยวกับความเป็นอยู่บนดวงดาวนี้ ว่าดีอย่างนั้นอย่างนี้ คนที่นี่ก็ดูรักสงบกันดี

แต่บางทีผมอาจจะแถมไปถล่มประเทศข้างเคียงให้หมดก่อน จะได้ไม่มีปัญหา(ล้อเล่น)

ผมมองว่าบางทีการอยู่ที่นี่ก็น่าจะดีสำหรับยัยเบอร์5


















เราทั้ง2ต่างก็พูดในเรื่อง วันเก่าๆที่เราได้เจอกัน และเหตุการณ์ที่อันตรายจนเธอเฉียดตายหลายครา

แต่พอมาอยู่ที่นี่ ซึ่งน่าจะเป็นแดนสวรรค์สำหรับคนที่ต้องการความสงบก็ได้

อืม...มีอะไรที่ผม ยังพอจะพูดได้อีกใหมหว่า??


เออจะว่าไปผมบอกยัยเบอร์5หรือยังหว่า ว่าผมลาออกจากโรงเรียนแล้ว มัวแต่ทำนู่นทำนี่ ใหนๆก็ใหนๆแล้วบอกหน่อยล่ะกัน


















ยัยเบอร์5บอกผมว่า ผมยังไม่ได้บอกเธอก็จริง แต่เธอก็เดาได้แต่แรกแล้วตั้งแต่ผมชวนเซร่าซึ่งตอนนั้นเธอก็อยู่ด้วย...

นี่ผมพลาดไปหรือนี่ แต่ก็ดีในเมื่อเธอเองก็ลาออกมาเหมือนกันแล้ว

ผมฟังยัยเบอร์5พูด ถึงเรื่องที่ต้องการจะตามผมไปเรื่อยๆ

ตอนแรกเธอก็กังวลเรื่องที่บ้านเธอและพี่ชายเธอ แต่เธอทึกทักว่าผมจะอยู่ที่นี่ซึ่งมันทำให้เธอดีใจมาก

......ก่อนที่มันจะไปกันใหญ่มากกว่านี้ ผมคงไม่พูดพร่ำทำเพลงยืดยาวอะไรอีกแล้ว....





















ผมรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ ผมไม่ได้คนชอบแกล้งโง่กับเรื่องแบบนี้

แต่ผมอยากให้เธอมองความจริงว่ามันเป็นไปไม่ได้

เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นจนส่งผลมาถึงวันนี้ ก็ถือว่าผมมีส่วนกับเรื่องนี้ แต่ถ้าจะถามหาความรับผิดชอบแล้ว

การให้เธออยู่อย่างคนทั่วๆไปอย่างยั่งยืน นั่นแหล่ะคือสิ่งที่ผมพอจะทำได้...


















บอกตามตรงผมเองก็รู้สึกเสียดายหากต้องจากเธอไปเหมือนกัน

แต่บ้านของเธอคือ "ที่นี่" แต่ "ที่นี่" ไม่ใช่บ้านของผม

ครั้นจะพาเธอไปด้วย ก็รังแต่จะทำให้อายุเธอสั้นลง



















ผมคิดอยู่แล้วว่า ยัยเบอร์5ต้องพูดถึงเซร่า

ผมจึงอธิบายในเรื่องจริงที่เกิดขึ้น เซร่านั้นเธอไม่เหลือใครแล้วทั้งพ่อแม่ มอริซ แม้แต่ดาวบ้านเกิด

ต่างจากยัยเบอร์5ที่อย่างน้อยเธอก็ยังมีที่นี่ และพี่ของเธอ

แต่กระนั้นผมก็บอกยัยเบอร์5ไปด้วยว่า หากเซร่าโตพอที่จะก้าวเเดินด้วยตัวเองได้เมื่อใหร่ผมก็ต้องจากเธอไปเช่นกัน

...มันต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว

ผมนั่งฟังคำพูดหลายๆอย่างที่ออกมาจากใจของยัยเบอร์5....ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องที่ผมรู้อยู่แล้ว

แต่ผมก็ยังนั่งฟังเธอพูดต่อไปจนจบ ผมคงไม่มีความรับผิดชอบจริงๆตามที่เธอบอก

แต่ผมคิดเพียงว่า ผมเองก็มีวิธีรับผิดชอบในแบบของผม แค่มันไม่ใช่ความรับผิดชอบในแบบที่เธอต้องการ

"ไม่มีใครอยากให้คนที่ตัวเองชอบอายุสั้นหรอก"...ผมได้แต่เพียงเก็บคำๆนี้ใว้ในหัว




















ที่ผ่านมา ผมก็เคยมีประสบการณ์ความรักมาไม่น้อย แต่ทุกครั้งมันก็จบลงแบบเดิม

มันทำให้ผมรู้สึกว่า นี่มันคงเป็นยาขมที่ทำให้ผมมีภูมิต้านทานเรื่องแบบนี้และมันก็มีมากเกินไปด้วย

ถ้าจะให้มีอีกผมก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร แต่กับยัยเบอร์5เธอพิเศษต่างไปจากคนอื่น















เพราะเธอคือ1ในความผิดพลาดจากการกระทำของผม

บอกตามตรงว่าผมยังเสียใจไม่หายกับเรื่องของลักชัวลี่ แต่ใครเล่าจะรู้ความรู้สึกของผม?

และถ้าเกิดกับยัยเบอร์5อีก มันก็มีแต่ผมที่เสียใจ...เพราะมีแต่ผมที่ยังคงอยู่ต่อไป

ขอขั้นกับรูปเทศกาลคริสมาสนิดหน่อยเหอๆๆ

ผมอยากจะขอโทษเธอที่ไม่อาจตอบสนองความรู้สึกของเธอได้ แต่ผมก็ไม่อาจพูดได้ในสถานการณ์นี้

ผมทำได้เพียงพูดในสิ่งที่ผมถนัดยามเมื่อใบหน้าของผมหลบอยู่ในผ้าคลุม

แน่นอนว่ามันเป็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเสแสร้ง


















ถึงกระนั้นผมเองก็รู้ถึงข้อดีของตัวเอง ตรงที่ผมเป็นคนที่ยึดมั่นในคำสัญญาเสมอ

และผมทำตามสัญญาที่ผมให้ใว้กับอารีสม


เพราะผมเองก็เห็นด้วยที่ผมไม่ควรจะมายุ่งเกี่ยวอะไรกับดาวดวงนี้อีก



ถึงแม้ดาวดวงนี้จะยังคงมีปัญหาอยู่บ้างตามประสาวัฏจักรของสิ่งมีชีวิต

แต่ด้วยพลังของยัยเบอร์5ที่มีอยู่ก็เพียงพอกับการเอาตัวรอดได้สบายๆ

ในเมื่อวินๆแบบนี้แล้ว ผมจึงไม่ลังเลที่จะทำตามสัญญา




















เวลานี้ความเงียบมาแทนการพูดคุย ผมเชื่อว่ามันต้องใช้เวลา

ผมเอ่ยสั้นๆว่าให้เธอลองพินิจคิดดูให้ดี แม้เราไม่ได้เจอกัน แต่เรายังมีช่องทางการติดต่อกันได้อย่างมือถือ

แต่ยังไม่ทันได้พูดจบเธอก็ลุกเดินจากไป


ยาหอมคงใช้ตอนนี้ไม่ได้สินะ...


ผมเองก็ไม่รู้ว่ายัยเบอร์5กำลังคิดอะไรอยู่แต่ก็เป็นเรื่องดีที่ไม่ต้องสารธยายอะไรมากความเหมือนคราก่อนๆ

แบบนี้สินะที่เขาเรียกว่า จบแบบ Human ending

ทั้งน่าเบื่อไม่มีอะไรให้คาดหวัง
















เอาเถอะ ไงๆนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก ...ไม่สิไงๆยัยเบอร์5ก็ไม่ใช่คนแรก...

ถ้า2พี่น้องนี้ได้ใช้ชีวิตอย่างยั่งยืน ผมเชื่อว่ามันดีกว่าการใด้รับความสุขแบบชั่วคราว

การมีชีวิตอยู่เพื่อก้าวไปข้างหน้าจงใช้มันให้คุ้มเถิด....




















.....ว่าแต่ ดาวดวงนี้มันมีวิวที่สวยจริงๆ




ผมอยากอยู่นานกว่านี้จัง













จบวัน

แฮปปี้นิวเยียร์ย้อนหลังครับเหอๆๆ

เพิ่งสมัครเห็นเลยมาเจิม XD

ดีมากอิๆ  

Narl Diary Fragment



วันที่ xx เดือนxx ปีxx





นี่คือไดอารี่ที่ผมเขียนย้อนหลัง

ใช่แล้ว การที่ผมเขียนย้อนหลังนั้นแสดงว่ามันต้องมีเรื่องแน่นอน

แต่มันก็ทำให้ผมเรียบเรียงเรื่องราวแลพอจะสรุปเรื่องต่างๆได้

หลังจากคืนนั้น ผมก็นั่งอยู่ข้างนอกมองดูท้องฟ้าจนเช้ามืด จนผมได้ยินเสียงข้างในดังกุกกัก ผมเลยลุกเข้าไปดู

ผมเห็นอารีสมเดินยกเก้าอี้อยู่ อืม..คนที่นี่ตื่นกันเช้าดีนะ ผมคิดแบบนั้น

แต่เมื่อผมเอ่ยปากถามถึงยัยเบอร์5 ก็ทำให้รู้ว่า ทั้ง2ทะเลาะกัน ยัยเบอร์5เลยออกจากบ้านไป

ผมไม่รู้หรอกว่าทะเลาะอะไรกัน แต่ผมก็อาสาออกไปตามยัยนั่นเอง
















เพราะผมรู้ดีว่ายัยนั่นค่อนข้างจะมีปัญหาเรื่องอารมณ์ พอคิดถึงเรื่องนี้ก็อดเป็นห่วงไม่ได้

ทั้งๆที่ผมคิดจะตัดขาดจากยัยนั่นแล้วนะ ....


แต่ก่อนที่ผมจะออกไปข้างนอก อารีสมก็ถามผมว่า ตัวเองทำเรื่องที่ไม่ดีอยู่ใช่ใหม?

ผมไม่รู้ว่าอารีสมหมายถึงเรื่องอะไร ในตอนนั้นผมจึงไม่ได้ตอบคำใดๆ เพราะสิ่งที่ผมคิดในหัวนั้นอาจไม่ใช่เรื่องเดียวกัน

....แต่ผมก็คาดการณ์ได้ถูกว่า น่าจะเป็นเรื่องผมกับยัยเบอร์5แน่ๆ















ผมใช้พลังของผมค้นหายัยเบอร์5 จากดาบที่ผมให้ยัยเบอร์5ไป ทำให้ผมรู้ถึงตำแหน่งได้ไม่ยาก

เธอนั่งอยู่บนกำแพงเมืองทางตะวันตก ซึ่งเป็นทิศของประเทศบ้านเกิดของเธอ(กำแพงติดกับชายแดน)

ผมรู้ว่าที่จริงแล้ว ณ เวลานี้ ผมไม่ควรเข้าไปยุ่งอะไรอีก การที่2พี่น้องจะทะเลาะกันมันก็เป็นเรื่องปกติซึ่งสุดท้ายแล้วไงๆพี่น้องก็มีสายสัมพันธ์ซึ่งกันและกัน

แต่ความกังขาของผมมันอยู่ตรงที่ ผมเกรงว่าทั้งคู่จะทะเลาะกันเพราะมีผมเป็นต้นเหตุ

ผมเลือกที่จะใช้พลังอ่านความคิด เพื่อตัดปัญหาการพูดคุย เพราะกว่าจะง้างคำพูดเธอได้คงใช้เวลา


แล้วมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ทั้งคู่คุยกันเรื่องผม ซึ่งก็ไม่ผิดคาดนักตรงที่อารีสมพยายามโน้มน้าวเรื่องให้ยัยเบอร์5ตัดใจเรื่องผม

จนทำให้ยัยเบอร์5เข้าใจผิดคิดว่า อารีสมอิจฉาเธอที่เธอรักคนที่หน้าตาเหมือนพี่คนโต

และยัยเบอร์5ดันไปพลาดตรงที่ ดันพูดประโยคที่ทำร้ายจิตใจพี่ของเธอออกไป อย่างคำว่า "ถ้าไม่มีพี่(อารีสม)สักคน ราฟ(ผม)ก็คงไม่ขอแยกออกไป"

ส่วนเรื่องอื่นๆ...ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าคราวนี้ ยัยเบอร์5ผิดเต็มๆ

ผมจึงบอกยัยเบอร์5สั้นๆว่า "คนรักหาใหม่ได้ แต่พี่น้องถ้าหมดแล้วก็หมดเลยนะ"

ผมย้ำกับยัยเบอร์5อีกครั้งว่า เรามีเบอร์ติดต่อเราก็ยังโทรคุยติดต่อกันได้ ผมไม่ได้ล้มหายตายจากไปในเสียหน่อย

แต่เหนือสิ่งอื่นใด ตอนนี้เธอควรทำในสิ่งที่เธอก็รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดอยู่


















ยัยเบอร์5ดูจะอ่อนลงไปเยอะ ก็นับว่าเป็นเรื่องดี ที่เธอเองก็พยายามทำใจ...

ในทางกลับกันผมเองต่างหากที่รู้สึกแย่ เพราะผมก็ได้รับความคิดอื่นๆที่เธอมีต่อผมกลับมาด้วย

มันพูดไม่ออกบอกไม่ถูกทำได้เพียงหลบใบหน้าที่แสดงความรู้สึกใว้ในความมืด



.....ผมล่วงหน้ากลับมาก่อน เพื่อไปปลุกเซร่าและเตรืยมออกจากดาวนี้

ผมคิดว่าสมควรแก่เวลาแล้ว ควรที่จะไปจากดาวดวงนี้เสียที...

ระหว่างนั้นผมก็คิดอยู่เรื่องหนึ่ง

2พี่น้องนี้ต่อไปจะอยู่กันยังไง? ยัยเบอร์5ก็เป็นคนชอบทำอะไรตามอารมณ์ไม่ชอบยั้งคิด

คงต้องมีคนคอยเบรคเธอหรือนำเธออยู่ ซึ่งผมก็หวังว่าอารีสมจะคอยเติมเต็มเรื่องพวกนี้ได้





























....แต่เหมือนจะมีอะไรสักอย่างที่ทำลายปราสาททรายที่ผมสร้าง....

เป็นเพราะผมประมาทเกินไป ที่ไม่ทันได้รู้ซึ้งถึงจิตใจเธอ(อารีสม)

ซึ่งมาตอนนี้มันก็สายเกินไปแล้ว ร่างที่ไร้การตอบสนองเหลือดเพียงความทรงจำอันน้อยนิดก่อนจะสิ้นใจ

คงเป็นหลังจากที่ผมออกจากบ้านไปแน่ๆ....

ผมสบถกับตัวเองอยู่หลายครั้ง
















ผมใช้พลังอ่านความคิด แต่สิ่งที่เหลืออยู่นั้น....

ก็ไม่ได้เกินความคาดเดาไปนัก คนที่เตรียมใจตายมักจะนึกถึงคนสำคัญที่สุด

หรือไม่ก็...คนที่ฆ่าเจ้าตัว....














เมื่อผมตั้งสติได้ ผมก็ทิ้งทิฐิของตัวเอง ตัดสินใจขอความความช่วยเหลือจากไอ้แสบ

ผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันอยู่ใหมแต่ผมก็ตะโกนเรียกมัน และพาร่างของอารีสมออกมาข้างนอก

...ไร้การตอบรับจากไอ้แสบ แต่กลับมีคนอื่นมารอผมแทน

ผมรู้ทันทีได้เลยว่า นี่มันยิ่งกว่าคำว่า"บังเอิญ"ในตอนนั้นผมนึกถึงหน้ามอริสได้เองเลย...

มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่น่าจะมีอยู่บนดาวดวงนี้ ขนาดของมันใหญ่เกินที่จะมาเดินโทงๆบนดาวดวงนี้ได้

ธรรมชาติของดาวดวงนี้ไม่ได้เอื้อให้มีสิ่งมีชีวิตแบบนี้แน่นอน ใช่แล้วมันต้องถูกสร้างขึ้นมา

ผมสัมผัสถึงพลังของมันคร่าว มันทำให้ผมผงะกับศัตรูที่อยู่ตรงหน้าจนแทบจะเผลอไม่ขยับตัว

เจ้านี่มีคลื่นพลังแบบเดียวกับยัยเบอร์ 5 และอารีสม แน่นอน...พลังแบบเดียวกับผมนี่แหล่ะ













ผมจำต้องรับการโจมตีโดยตรงเพื่อไม่ให้ ร่างของอารีสมได้รับอันตราย


มันหาใช่เรื่องใหญ่อะไรสำหรับผมที่จะรับการโจมตี


ผมรีบใช้พลังเปิดมิติย้ายร่างของอารีสมให้ออกห่าง

















บอกตามตรงว่าพลังแค่นี้

ทำอะไรผมไม่ได้หรอก





















ถ้าหากว่า



















เจ้านี่มีแค่ตัวมันเองเท่านั้นนะ

















เพราะตอนที่ผมรับการโจมตีเมื่อสักครู่

ทำให้ผมรู้ความลับของร่างกายมัน

เจ้าหมอนี่เดิมก็มีร่างกายเท่ามนุษย์ปกติ

แต่ภายในนั้นอัดแน่นไปด้วยของเหลว ที่ดันจนร่างบวมออกมาจนดูใหญ่อย่างที่เห็น



















.....ไม่นึกเลยว่าจะต้องมาเจอเจ้านี่อีกรอบในเวลาไม่ห่างกัน



















ยังจำได้ใหม ผมเคยบอกยัยเบอร์5ถึงเผ่าที่ อย่าไปต่อกรกับมันหากไม่จำเป็น

แล้วมันก็เป็นเผ่าที่ผมกับเบลคเพิ่งไปจัดการมันมา

ความอันตรายของเผ่านี้ มันเหมือนแร่เบลคเคลื่อนที่

แม้ไม่แข็งแกร่งเท่า แต่ทุกอณูนั้นมีชีวิต

ด้วยความสามารถแทรกซึมไปทั่วอวกาศและฝังชีวิตตัวเองอยู่ในร่างคนอื่นเพื่อรอวันกลับมา

มันถึงรอดพ้นจากการถูกกำจัดแบบเบ็ดเสร็จได้ตลอด






















......เผ่าเลือดอันน่ารำคาญ
















จบตอน

Narl Diary Fragment



วันที่ xx เดือนxx ปีxx







ผมไม่แน่ใจว่าผมเคยเล่าเรื่อง เผ่าเลือด ไปแล้วหรือยัง?

แต่ที่แน่ๆผมเคยเล่าถึงความอันตรายของเผ่านี้ให้ยัยเบอร์5ฟังแล้ว

มันเป็นเผ่าที่ไม่ควรเข้าใกล้สุดๆเผ่าหนึ่ง

ด้วยความสามารถที่แทบจะเป็นอมตะนี้...ไม่สิต้องบอกว่าพลังแห่งการเอาตัวรอดยิ่งยวดสุดๆ

ทำให้ผมต้องประมือกับมามานับไม่ถ้วนแล้ว




















ความสามารถของเผ่าเลือดให้ผมเปรียบก็เหมือนพวกไวรัส ที่มีขนาดใหญ่กว่าจนมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

เพียงแต่ทุกอณู ของมันนั้นเชื่อมต่อกัน พูดง่ายๆก็คือถ้าจะกำจัดมันก็ต้องกำจัดมันให้หมดทุกตัวจะขาดไปเพียงอณูเดียวก็ไม่ได้

แม้อณูนั้นจะห่างกันคนละแกแลคซี่ ก็ถือว่าเป็นตัวๆเดียวกัน จึงเป็นไปได้ยากมากหากจะสังหารมันสักตัว

หากสิ่งมีชีวิตใดๆถูกต้องตัวมัน ก็จะถูกฝังตัวมันจะเริ่มเข้าควบคุมกัดกินและแทนที่ด้วยอณูของเผ่าเลือด...ก็คล้ายๆ ศัตรูที่อยู่ตรงหน้านี้แหล่ะ



















ผมไม่รู้หรอกว่ามันมีทั้งหมดกี่ตัว แต่ผมเคยสังหารพวกเผ่านี้ไปก็หลายตัวอยู่...ถ้ามันจะเป็นศัตรูถาวรกับผมก็คงไม่น่าแปลกใจอะไร

เพียงแต่ผมแปลกใจมากที่ทำไมมันึงโผล่มาในเวลาแบบนี้?

แถมร่างที่มันฝังตัวควบคุมอยู่นี่...

....จากข้อมูล ที่ผมได้มาภายหลัง ไม่ต้องสงสัยเลยว่านั่นคือร่างของพี่ชายคนโตของพวกยัยเบอร์5

พี่ชายของพวกเธอ ถูกเข้าโปรเจคโครลการลับ ในการพัฒนากองกำลังทหาร...

โดยพี่ของเพวกเธอโดนทดลองจนเสียชีวิตไปแล้ว แต่ร่างยังคงถูกเก็บใว้เพื่อการวิจัยต่อไป

มันคงเป็นเรื่องบังเอิญ? ที่เผ่าเลือดซึ่งหนีมาจากคราวก่อน มาสิงอาศัยร่างๆนี้เพื่อฟื้นฟู....

บอกตรงๆเลยว่า มันยากที่ผมจะทำใจให้เชื่อว่านี่คือเรื่องบังเอิญ




















ในตอนนั้น ความคิดต่างๆถาโถมเข้ามาสู่ตัวผม จนผมขาดสติยั้งคิด ผมโมโหแบบขีดสุดจนตัวเองลืมเป้าหมายเดิมไป

นี่คงเป็นข้อเสียของผมที่แก้อย่างไรก็ไม่หาย ผมคิดแต่จะบรรจงอัดมันยังไงให้เละ

ผมเชื่อว่าถ้าใครเป็นผมในตอนนั้นก็คงคิดแบบเดียวกับผม
















ทั้งๆที่ผมก็รู้อยู่แล้วว่า เผ่านี้มันเป็นยังไง อันตรายแบบใหน

แน่นอนว่าผมรู้ถึงจุดอ่อนของมัน

อณูเลือดของเผ่านี้จะไม่มีผลกับสิ่งไม่มีชีวิต กับสิ่งมีชีวิตที่มีภูมิต้านทานสูง(เลเวล)กว่า

กับพวกยกเว้นพิเศษ เช่นตัวผม

นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ ก่อนหน้านี้ ผมจึงถูกเบลคและฮิโซกะร้องขอให้ช่วยกำจัดเผ่าเลือด























....แต่ หากผมย้อนเวลาได้ ผมก็ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบวันนี้






















ผมควรเลือกที่จะหลีกหนีตั้งแต่แรก แทนที่จะยืนประจันหน้ากับมัน...

ผมรู้ดีว่า เผ่าเลือดจะแข็งแกร่งได้ เมื่อมันสามารถก่อร่างสร้างอณูเลือดของตัวเองให้มากพอ

ยิ่งมากยิ่งแกร่ง ยิ่งหนาแน่นยิ่งแข็งแรง

ดังนั้นความมั่นใจในตอนแรกที่ผมตัดสินใจเผชิญหน้ากับมันจึงมีเต็มเปี่ยม



















....เต็มเปี่ยมไปด้วยความประมาท




















ที่ผ่านมา ผมเผชิญหน้ากับเผ่าเลือดตามลำพัง ...หรือไม่ก็...กับผู้ร่วมรบที่แข็งแกร่ง

จนผมหลงลืมไปว่า ความสามารถที่แท้จริงของมันคืออะไร?

ทำไมผมจึงย้ำกับยัยเบอร์5และคนอื่นๆว่า เหตุใดเผ่านี้จึงควรหลีกเลี่ยงแท้ๆ















มาคิดได้หลังจากนี้มันก็สายไปเสียแล้ว
















ท่ามกลางความโมโหโกรธา อณูเลือด ของมันก็ฟุ้งซ่าน กระเซ็นไปทั่ว

หากเป็นสิ่งมีชีวิตทั่วไป ก็คงจะถูกอณูเลือดของมันเข้ายึดควบคุมไปแล้ว