รูปของ BenQ11#2

ผมรู้สึกโล่งใจที่พัลซ่าเลือกที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป แต่ก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ที่ผมยกเลิกสัญญาที่ให้ใว้กับเธอ


จนผมไม่รู้จะตอบแทนเธออย่างไรดี?


ส่วนเรื่องควอซ่า ผมยังไม่ได้ให้คำตอบอะไร เพราะหากควอซ่าไปกับผมแล้ว....แล้วพัลซ่าล่ะ?


ผมจึงลองเข้าไปพบกับควอซ่าดูก่อนว่าเธอมีท่าทีอย่างไร?


จากคำบอกเล่าของพัลซ่าแล้ว รู้สึกว่าลูกสาวของเธอจะใช้ชีวิตอยู่ในห้องนี้นานมาก จนเธอมองว่าบางทีมันก็มากเกินไป

แม้เธอจะรู้ว่าปีศาจที่เธอสรรหามาในตอนนั้น จะมีความสามารถในการชะลอเกี่ยวกับอายุขัยและร่างกาย(แบบแมงกระพรุน)

ทำให้ควอซ่ามีอายุที่ยืนยาวมากกว่าปกติ แต่จากการคำนวนเวลาในนั้นแล้ว เธอใช้ชีวิตอยู่ในนั้น กว่า140ปีแล้ว

แต่เพื่อให้ลูกสาวเธอได้แข็งแกร่ง เธอจึงไม่ได้ขัดอะไรรวมไปถึงความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกก็ดูเหมือนว่า เธอเองก็จะทำใจใว้ได้นานแล้ว

พอผมฟังแบบนี้แล้วผมยิ่งคิดหนักจริงๆ


"อืม..ถึงขนาดขุดบ่อ ฝึกวิชาอยู่ใต้น้ำเลยหรือนี่?"




















ตั้งแต่คราที่ผมฝากควอซ่าให้กับไอ้แสบ ก็ดูเหมือนเธอจะพัฒนาตัวเองได้ดีมากๆ ส่วนหนึ่งก็คงต้องยกเครดิตให้มันด้วย

การฝึกวิชาด้วยสภาพแวดล้อมที่เอ้อกับกายภาพของเธอ ก็เป็นทางเลือกที่ดี

ซึ่งผลที่ได้ผมก็เห็นถึงความเติบโตของเธอมากขึ้น เห็นได้จากการฝึกทางกายภาพอย่างหนัก และพลังที่แผ่ออกมามีมากมายกว่าแต่ก่อนหลัยพันเท่าเห็นจะได้

แต่...ผมรู้สึกว่าพลังที่ควอซ่าได้มากลับหาใช่พลังที่ดีสักเท่าใรนัก เพราะพื้นฐานของพลังที่แผ่ออกมานั้น มันแสดงออกผ่านมาด้วยสีน้ำในบ่อ

มันเป็นสีดำ...นั่นคือ พลังด้านมืดที่เธอได้มาโดยไม่มีใครขัดเกลามัน

มันเหมือนพลังดิบที่ขาดการควบคุม
























เมื่อเห็นแบบนี้แล้ว ผมยิ่งปล่อยควอซ่าใว้ไม่ได้เลย

เธอมีออร่าความมืดจนเห็นว่าร่างเธอสีดำ ทั้งๆที่ตัวเธอจริงๆสีขาวซีดแท้ๆ

เพียงแต่ การตัดสินใจของผมมันจะส่งผลต่อแม่ลูกคู่นี้อย่างมาก ดังนั้นผมจึงต้องคิดให้ดีว่าจะพูดคุยกับเธออย่างไร?

...ผมใช้ความคิดอยู่น่าจะสักประมาณ15วินาที

ผมก็คิดว่าผมบอกความต้องการของตัวเองก่อนจะดีกว่า

เพราะใหนๆพัลซ่าก็ต้องการให้ผมถามเรื่องนี้กับลูกสาวของเธออยู่แล้ว
















แน่นอนควอซ่าตกปากรับคำโดยไม่ลังเล ซึ่งแม้จะไม่น่าแปลกใจ

แต่ผมก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ ที่ได้รับคำตอบ..ไม่สิ ความรู้สึกต่อคำตอบของเธอต่างหาก

ผมลองหยั่งถามถึงเหตุผลที่เธอต้องการจะไปกับผม

ซึ่งคำตอบนั้นก็ไม่ได้ผิดคาดนัก เธอเชื่อมั่นว่าตัวเธอในตอนนี้แข็งแกร่งขึ้นมาก..

ใช่เธอแข็งแกร่งขึ้นมากจริงๆมองเพียงภายนอกก็ดูออก เมื่อเทียบจากการที่พบกันก่อนหน้านี้

เธอบอกผมว่า ผลจากคำสาปของแม่เธอที่ส่งผลมายังเธอ เธอสามารถพบทางแก้ได้ด้วยตัวเอง

นั่นคือการมีพลังให้มากกว่าพวกปีศาจที่จ้องจะครอบครองวิญญาณเธอ ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอสามารถฝึกฝนตัวเองจนสำเร็จได้

เธอบอกเป็นนัยๆว่านั่นคือสิ่งแม่ของเธอ(ที่เป็นมนุษย์ธรรมดา)ไม่สามารถทำได้

การซ่อนตัวเองอยู่ในห้องการเวลา และช่องว่างของมิติ กว่า100ปีของเธอ ก็คงจะสิ้นสุดลงในไม่ช้า

เมื่อเธอแข็งแกร่งขึ้น เธอก็สามารถไม่ต้องกังวลถึงคำสาบที่ผูกพันให้ตัวเองอยู่กับที่แบบแม่ของเธอ

ผมว่าเธอพูดตรงไปตรงมาดีนะ














...แต่จะดีมาก หากเธอคิดถึงแม่ของเธอสักนิดว่าที่ผ่านมาแม่ของเธอรู้สึกยังไง?

และต้องผ่านอะไรมาบ้าง..บางทีมันก็ไม่ได้น้อยไปกว่าควอซ่าเลย แต่ไฉนลูกสาวจึงมิได้เข้าถึงแม่ของเธอเลย

ผมไม่ลืมสัญญา กับพัลซ่าที่จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเธอแม่ลูก

มันไม่ใช่ความผิดของควอซ่าที่เธอเป็นแบบนี้ ซึ่งความคิดของพัลซ่าที่ส่งผ่านมาถึงผมเกี่ยวกับลูกของเธอ

ผมเข้าใจถึงความพยายามอย่างหนักของควอซ่าแล้ว กว่าเธอจะหลุดพ้นสิ่งนั้นออกมาได้แม้มันจะทำให้เธอ..กลายเป็นสิ่งมีชีวิตด้านมืด

กลับกันแล้ว กลับเป็นพัลซ่าเองที่น้อยใจที่ตัวเองไม่มีความสามารถช่วยอะไรลูกสาวตัวเองได้

ซึ่งหากเธอจะถูกลูกสาวมองว่าตัวเองเป็นแบบใดเธอก็พร้อมยินดีหากลูกสาวเธอพ้นคำสาบนั้นได้

.....ผมตัดสินใจ


ตัดสินใจยื่นข้อเสนอว่า หากต้องการจะไปกับผมก็ต้องทำให้ผมล้มมือแตะพื้นได้3ครั้ง ถือว่าสอบผ่าน

เป็นข้อเสนอที่ควอซ่าเองก็ไม่ปฏิเสธแน่นอนเพราะเธอเองก็คงอยากรู้ว่าตัวเองมีพลังมากแค่ใหน

ผมบอกกับเธอว่า โลกภายนอกนั้นมันกว้างใหญ่มากกว่าที่เธอจะคาดถึง

140ปีที่ผ่านมานั้น จะเป็นตัวพิสูจน์ว่าเธอจะผจญกับ"โลกแห่งความจริง"ที่รออยู่ได้หรือไม?

















ผมไม่บอกหรอกว่ามันสูญเปล่า เพราะมันเป็นการดูถูกความพยายามของเธอ


แต่140ปีนี้เธอได้พลาดสิ่งสำคัญไป













นั่นคือเธอ เก่งเพื่อตัวเองเท่านั้น มันไม่ใช่ความเก่งที่แท้จริง

ที่ผ่านมานั้นผมได้เห็นรูปแบบ และหนทางการแสวงหาความเก่งในแบบต่างๆมากมาย

แบบที่ควอซ่าทำอยู่นั้นก็เป็นรูปแบบหนึ่งๆ

คะ..ควอซ่าจะรอดไหมครับทรั่น . . . ! ! !
น่าดูจริงๆ แหม่ แหม่ ! ! !

แต่แบบที่ผมทึ่งและยอมรับที่สุดนั่นคือ การแสวงหาความแข็งแกร่งเพื่อคนอื่น

แน่นอนอาจมันไม่ใช่ความแข็งแกร่งทางด้านกายภาพ

แต่มันเป็นความแข็งแกร่งทางจิตใจ...

อาจเป็นในแบบที่ผมไม่มี และไม่สามารถทำได้ผมจึงมองว่ามันคือความแข็งแกร่งที่แท้จริง อาจจะนะ...

จิตใจที่แข็งแกร่งแบบพัลซ่า....แม่ของเธอนั่นแหล่ะ

















ดังนั้นอย่าถือโทษเลยนะถ้าผมจะโกงผลทดสอบนี้...














ผมสอนควอซ่าให้รู้จักความแข็งแกร่งที่นอกเหนือจากการแข็งแกร่งด้วยตัวเอง

ผมสลายพลังด้านมืดของเธอลงเมื่อเธอได้สติฟื้นขึ้นมา เธอก็คงจะคิดอะไรได้หลายๆอย่าง...

ผมทำลายห้องกาลเวลาเทียมนี้ลง เพื่อที่จะได้ให้ควอซ่าออกมาจากที่นั่น

ให้เธอได้ออกมาสู่เวลา ณ ปัจจุบัน(จริงๆผมต้องการให้เธอออกมาเห็นหน้าแม่ของเธอบ่อยๆนั่นแหล่ะ)

ผมออกไปบอกพัลซ่าถึงผลลัพธ์ ที่ได้จากการพูดคุยกับควอซ่า

พอดีผมพอจะมีข้ออ้างสำหรับตัวเองที่จะไม่พาควอซ่าไปด้วย

ผมนึกถึงศีล5ข้อที่ อาบิสจังเคยบอกผม รู้สึกจะมีข้อหนึ่งที่มันบอกว่า การพรากลูกพรากหลานเป็นบาปอะไรนี่แหล่ะ

ผมจึงคิดว่าไม่ควรพาลูกสาวเธอไปด้วย

ผมมองหน้าพัลซ่าที่เธอคงรู้สึกงงเล็กน้อย กับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่เธอกลับเข้าใจมันได้ง่ายนัก

เธอขอบคุณผมที่ได้สอนสั่งลูกสาวของเธอ แทนตัวเธอที่ไร้พลัง

ผมตอบเธอทันทีว่าไม่จริงเลย เธอได้ทำหน้าที่ของคนเป็นแม่ที่ยิ่งใหญ่มากๆ

ซึ่งผมเองก็ไม่แน่ใจว่าจะตัดสินใจทนแบกรับทั้งคำสาปแล้วความเจ็บปวดของลูกสาวตัวเองจนทำให้ลูกสาวมองตนเองในทางลบ

แต่พัลซ่าก็ผ่านพ้นมันมาได้ แม้ช่วงแรกเธอจะเคยสิ้นหวังกับชีวิตมาก็ตาม

แถมเธอยังยกเลยสัญญาที่ผมให้ใว้กับเธอ

ผมรู้สึกติดหนี้เธอจริงๆ ไม่รู้ว่าผมจะตอบแทนเธออย่างไร?















ผมรู้สึกประหลาดใจกับพัลซ่าที่เธอมีสิ่งที่เธอต้องการจากผม...

แต่เธอไม่พูดความต้องการนั้นออกมา ปล่อยให้คำร้องขอนั้น ถูกส่งผ่านทางพลังอ่านความคิดของผม

.....อืม...เรื่องนั้นนั่นเอง..



จริงสิ..ตอนที่ผมเจอเธอแรกๆเธอก็เคยขอร้องผมเรื่องควอซ่าและเคยเสนอเรื่องนี้เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน


...แต่ทำไม..เธออยากให้เรามีความสัมพันธ์กันแบบพ่อลูกไม่ใช่หรือ?


เธอตอบผ่านความคิดเธอมาเพียงสั้นๆว่า ถ้าเป็นผม..ไม่เป็นไร

ผมเองก็ไม่ได้รังเกียจเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว.....แต่เอาจริงอ่ะ??















แต่ก่อนนั้นผมไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงสนใจพัลซ่าในตอนแรก แต่ตอนนี้ผมได้รับรู้จากไอ้แสบเรื่องคำสาปเธอที่ส่งผลให้มันเย้ายวนผม(ปีศาจ)

แต่จากนี้ ผมเชื่อว่าไม่ใช่เพียงคำสาปที่เย้ายวนผม แต่เป็น "คุณค่า"ที่เธอมีต่างหาก



"ว่าแต่โรคกลัวผู้ชายเธอหายแล้วเหรอ?"











จบวัน



ปล.ตอนพิเศษหลังจากนี้ไม่ได้ลงที่นี่นะครับเหอๆๆ*3*

ลงเล็กน้อย

สวยคับ เหมือนเพิ่งเคยเห็นพี่วาดแนวนี้นะ 5555

แล้วทุกทีเห็นผมวาดแนวใหนครับนี่เหอๆๆ*0*

ละไว้ในฐานที่ผมเข้าใจ 55555
//เช็ดเลือดกำเดาแปบ  

แวะมาลง*3*

แวะมาลง

ใส่สปอยหน่อย*.*

Spoiler:

Narl Diary Fragment



วันที่ xx เดือนxx ปีxx



[spoiler]



วันนี้เป็นวันที่มีเรื่องวุ่นวายใจมากมายแม้ผมจะเตรียมใจมาได้สักพักแล้ว 

แต่เมื่อถึงเวลาที่ผมต้องเผชิญกับความจริง มันก็ยากทำใจให้สงบได้

ผมได้มาถึงดาวบ้านเกิดของยัยเบอร์5แล้ว  แน่นอนผมเคยมาดาวดวงนี้ 

เพียงแต่ คราวนี้ผมอยู่อีกประเทศหนึ่งที่ติดกับประเทศบ้านเกิดของเธอ

ถึงจะพูดอย่างนั้น ในตอนที่ผมมายังดาวดวงนี้ครั้งแรกประเทศนี้ต่างหากเป็นประเทศแรกที่ผมมาเยือน

จากนั้นผมค่อยข้ามไปประเทศบ้านเกิดยัยเบอร์5 เพื่อทำภารกิจในตอนนั้น













เรื่องราวในอดีตเริ่มทยอยให้ผมรำลึกได้เรื่อยๆ ผมจำได้ว่า พ่อของยัยนี่ อาศัยอยู่ที่แถวๆขอบชายแดนของทั้ง2ประเทศ

แต่ก็ถือว่าอยู่ในอาณาเขตของประเทศตัวเองอยู่  คงมีเหตุอะไรบางอย่างที่ครอบครัวของเธอย้ายมาตั้งรกรากในประเทศนี้แทน

ถ้าจะเท้าความเกี่ยวกับเรื่องราวของ2ประเทศนี้มันก็ค่อนข้างยาว เอาเป็นว่า2ประเทศนี้ไม่ถูกกันก็แล้วกัน

มันจึงเป็นเรื่องแปลกหากพ่อของยัยนี่จะข้ามประเทศมาอาศัยในเขตศัตรู 

แต่มาตอนนี้ผมอาจพอจะเข้าใจอะไรบ้างแล้ว..

เมื่อผมเห็นกระสุนปืนที่ยัยเบอร์5นำออกมาจากกล่องใบเล็กๆ

"นั่นน่ะเหรอ? พ่อของเธอ"














เริ่มต้นแบบนี้อาจจะงงกัน ใหนๆก็เล่าตั้งแต่ต้นเลยล่ะกัน


หลังจากที่ผมใช้เวลาอยู่ในโรงเรียนเพื่อเคลียร์งานทุกอย่างจนหมด ก็ถึงสิ้นเดือนพอดี  

ผมตัดสินใจลาออกจากโรงเรียนเพื่อออกเดินทางตามวิถีของตัวเองอีกครั้ง  แน่นอนการไปเยือนดาวบ้านเกิดของยัยเบอร์5คือสิ่งแรกที่ผมจะทำ

ส่วนเซร่านั้น เธอใช้เวลาในวินาทีสุดท้าย ตัดสินใจที่จะขอตามผมไปด้วย 

ผมแลดูเธอออกจะเหงาๆหน่อย แต่สายตาที่มุ่งมั่นของเธอทำให้ผมไม่พูดอะไรมากในเมื่อมันเป็นการตัดสินใจของเซร่าเอง

แต่ที่ผมรู้สึกแปลกกว่าก็คือ ยัยเบอร์5ต่างหาก เพราะหลายวันมานี้เธอดูมีความในใจอะไรบางอย่างแถมพูดน้อยและสงบเสงี่ยมกว่าเดิมมาก

ใช่ว่าผมจะไม่สนใจเธอนะ เพราะระหว่างเดินทางผมก็ถามยัยเบอร์5ว่ามีอะไรหรือเปล่า? 

แต่เธอเลี่ยงที่จะเล่าให้ผมฟัง เอาเถอะผู้หญิง...ไม่สิ ใครๆเองก็ต้องมีเรื่องที่ไม่อยากบอกใครเหมือนกันนั่นแหล่ะ

เมื่อมาถึงดาวดวงนี้ ยัยเบอร์5กลับบอกให้ผมไปที่ประเทศข้างเคียงของประเทศบ้านเกิดเธอ 

เพราะเธอได้รับการติดต่อกับครอบครัวของเธอมาว่าตอนนี้อาศัยอยู่ที่ประเทศนี้แทนแล้ว

พวกผมยืนรอให้คนในครอบครัวของยัยเบอร์5มารับ ในระหว่างนั้นผมก็ได้ลองมองดู สภาพต่างๆของประเทศนี้


ประเทศนี้เปลี่ยนไปมาก...


แม้ผมจะเคยมาที่ประเทศนี้เพื่อทำภารกิจตามที่มอริซร้องขอใว้  แต่ผมจำได้ว่าคนประเทศนี้ไม่ได้แต่ตัวแบบนี้

ทุกคนสวมชุดคลุมทั้งหมด จนทำให้พวกผมกลายเป็นจุดสนใจ

และที่สำคัญ ชุดคลุมที่คนพวกนี้สวม เป็นสี "เขียว" ทั้งหมด














ผมว่ามันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน  มันย่อมต้องมีเหตุและผลของมันแน่ๆ ที่จู่ๆคนของประเทศนี้จะพร้อมใจกันแต่งชุดคลุมเขียวกันหมด

ยัยเบอร์5เสริมผมว่า มันเป็นเรื่องเล่าสมัยก่อน ตอนที่เธอยังไม่เกิด ประเทศนี้เคยมีเทพรับใช้พระเจ้าลงมาปกป้องให้ประเทศนี้พ้นภัยจากการรุกรานจากต่างประเทศ

เธอไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ผมก็พอจะเดาได้ว่าต่างประเทศที่ว่านั้นก็คือประเทศบ้านเกิดของเธอเองนั่นแหล่ะ

ซึ่งเธอเองก็คงจะไม่ได้รู้ความจริงทั้งหมดกระมัง..แน่นอนว่าประเทศฝั่งเธอคงไม่มีใครูดถึงเรื่องนี้กันแน่นอน ต่างจากประเทศฝั่งนี้ที่รอดจากการรุกรานเหมือนมีปาฏิหาริย์จนเป็นเรื่องเล่าสืบๆกันมา

เธอบอกว่าประเทศนี้ค่อนข้างมีกฏระเบียบยิบย่อยเยอะมาก ตอนที่เธอยังเด็ก ก็เริ่มเห็นคนในประเทศนี้สวมชุดคลุมเขียวกันแล้ว ตอนที่เธอเห็นผมครั้งแรกก็ยังมีคิดเลยว่า ผมมาจากดาวของเธอหรือเปล่า?

ถึงกระนั้นเธอที่อาศัยอยู่แถวชายแดนก็ไม่ได้คบค้ากับคนในประเทศฝั่งนี้มากนัก เพราะครอบครัวเธอเป็นทหารที่เคยสูรบกับประเทศนี้ตลอด เลยเข้าหากันยาก

ผมกับยัยเบอร์5พูดคุยรอกันอยู่สักพัก ก็มีคนในครอบครัวของเธอมารับ แต่การแต่งกายออกจะต่างกันนิดหน่อยตรงที่มีผ้าปิดหน้าด้วยซึ่งต่างจากคนทั่วๆไปในแถวนี้

ซึ่งยัยเบอร์5บอกว่า นี่คือชุดแต่งกายของผู้หญิง และแนะนำให้ผมรู้จักว่านี่คือ "พี่ชาย"ของเธอเอง


อืม...พี่ชาย...














อย่างนี้นี่เอง ถ้าจำไม่ผิด อารีสม คือชื่อพี่ชายของยัยเบอร์5สินะ 


แต่เนื่องจากเจ้าตัวสับตัวกัน  พี่ชายจึงสวมรอยเป็นน้องสาวคนเล็กแทน....


มีเรื่องแบบนี้ด้วย ....


 อารีสม บอกว่าก่อนที่จะพูดคุยอะไรกันต่อ ให้พวกเราสวมชุดคลุมและกลับไปที่พักกันก่อน 


เพราะพวกเราแม้จะเป็นคนต่างถิ่นแต่การไม่สวมชุดคลุมมันทำให้เป็นจุดสนใจ แถมตามกฏแล้วเขาไม่อนุญาตให้ผู้หญิงออกมาข้างนอกหากไม่จำเป็น


และโดยเฉพาะผมถึงจะสวมผ้าคลุมเขียวแต่มันเหมือนเกินไป.....อืม...หมายถึงเหมือนคำบอกเล่าของประเทศนี้สินะ?

ระหว่างทาง ผมสังเกตเห็น อารีสม(พี่ชาย) แอบหันมามองผมหลายครั้ง แม้จะอยู่ภายใต้ผ้าคลุมหน้าแต่ผมก็รู้สึกได้ 

เพราะอะไรน่ะหรือ? เพราะเจ้านี่เองก็มีคลื่นพลังแบบเดียวกับผมน่ะสิ

จากจุดที่เฝ้ารอ พวกผมก็เดินเท้ามาไม่ไกลจากที่เดิมนักก็ถึงที่พัก ของครอบครัวยัยเบอร์5 

จากนี้คงมีเรื่องคุยกันเยอะเลย แต่เหนือสิ่งอื่นใด เซร่าดูจะไม่คุ้นชินกับการสวมเสื้อคลุมแบบนี้สินะ?

"สงสัยคงต้องสอนเวทย์สายความเย็นให้เธอด้วยแล้วมั่ง?"

















แม้ไม่ใช่เรื่องน่าตกใจเกี่ยวกับพี่...ชาย สินะ? เพราะผมเคยเห็นหน้าค่าตาก่อนหน้านี้ผ่านความคิด(ฝัน)ของยัยเบอร์5

แต่พอเจอตัวจริงๆแล้ว รู้สึกจะต่างจากความทรงจำเธอไปเยอะเหมือนกัน 

หรือว่าหมอนี่มันก็ใช้เวทย์แปลงกายเหมือนยัยเบอร์5ก่อนหน้านี้หรือเปล่าหว่า?? แต่ผมไม่ค่อยจะรู้สึกถึงการใช้พลังเวทย์จากตัวหมอนี่เลย

แต่จากสีหน้าเธอ...เอ๊ย หมอนี่แล้ว ดูมีเรื่องอยากจะพูดอะไรกับผมมากมายเลยเชียว




















....ผมก็ไม่รู้หรอกว่า อารีสม อยากจะถามอะไรผม แต่ผมคิดว่าผมพอจะเดาได้นะ... เกี่ยวกับเรื่องตัวตนของผม และช่วงสมัยพ่อของครอบครัวพวกเธอแน่นอน

อารีสม อาจจะเคยได้ยินหรือฟังอะไรบางอย่างมาจากพ่อของตัวเอง... 

ผมเองก็ยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าใหร่เกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ เพราะที่ผ่านมา ผมก็ไม่เคยรู้เลยว่าการกระทำของผมในตอนนั้นมันได้ส่งผลมาถึงพวกเธอ

เพียงเพราะผมให้พลังเพื่อช่วยประคองชีวิตเฉยๆก็แค่นั้น ที่ผมทำ...

มันทำให้ผมนึกถึงตอนที่ไอ้แสบเคยบอกผมว่า ยัยเบอร์5มีพลังแบบเดียวกับผม จึงมีความเป็นไปได้ที่เธอจะเป็นลูกสาวหรือมีสายสัมพันธ์เดียวกัน ซึ่งมันไม่น่าจะเป็นไปได้

แต่เมื่อมาคิดวิเคราะห์กับเรื่องราวที่ผ่านมา ซึ่งมันเล็กน้อยมากจนผมหลงลืมไปแล้ว ก็เป็นไปได้ที่ พวกเธอได้กำเนิดขึ้นมาโดยมีพลังที่ผมทิ้งใว้ให้เป็นตัวค้ำชู

ใช่ว่าผมจะไม่เคยถ่ายพลังให้ใครนะ แต่ที่ผ่านมาผมไม่เคยได้ย้อนเส้นทางเดิมที่ผมเคยผ่านมา ว่าลูกหลานของคนเหล่านั้นสามารถมีพลังแบบผมใหม?

แต่ผมคิดว่าผมคงจะไม่ถ่ายพลังให้ใครง่ายๆอีกแล้ว..


















แต่เอาเถอะ ในตอนนั้นผมคิดว่า การมาเจอพ่อของพวกเธอก่อนแล้วค่อยมาพูดคุยอธิบายอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาเลยทีเดียวจะเป็นการดี

ซึ่งยัยเบอร์5 บอกผมว่าขอตัวไปพาพ่อของเธอมา ปล่อยให้ผมและอารีสมพูดคุยกัน 

ผมจ้องมองใบหน้าที่หมอนี่ตื่นตระหนกตกใจยังกะเห็นผี เมื่อเห็นหน้าผม...อืมผมเข้าใจดี ว่าทำไม? 

เพราะผมเองก็เห็นหน้าพี่ชายคนโตที่เสียชีวิตไปก่อนหน้านี้แล้วจากความคิดของยัยเบอรื5แล้วเหมือนกัน

ให้ตายสิ นี่แหล่ะผมถึงไม่อยากใช้พลังนี้กับใครเท่าใหร่เลย มันทำให้ผมรู้เรื่องที่ไม่รู้จะดีกว่า

ว่าแต่การเห็นหน้าผมมันน่ากลัวจนถึงกับร้องไห้เลยหรือ หวังว่าคงไม่เข้าใจอะไรผิดว่าผมคือพี่ชายของพวกเธอนะ













ดูเหมือน ยัยนี่...อ่า...หมอนี่จะไม่ค่อยปลื้มผมเท่าใหร่หรือเปล่าหว่า??

แต่ช่างเถอะ ระหว่างผมรอแต่ละคน ผมก็ค่อยๆรื้อฟื้นซึมซับเรื่องราวในอดีตเรื่อยๆ

พูดกันตามตรงเลย ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่า ผมไปเคยไปทำอะไรกับครอบครัวพวกเธอ แต่ผมไม่ลืมภารกิจบนดาวนี้ เพราะมันเกี่ยวกับมอริซด้วย

เป็นคำร้องขอสุดท้ายที่ผมยอมทำตามก่อนที่มันจะตายในเวลาต่อมา

ไม่น่าเชื่อว่า จักวาลกว้างใหญ่ขนาดนี้ ยังจะอุตส่าห์ได้เจอลูกหลานของเจ้าทหารนี่เสียได้

แต่มานึกดีๆแล้ว ผมว่านี่ก็คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญกระมัง โดยเฉพาะขึ้นชื่อว่า มอริซมีเอี่ยวนี่...

เอ็งจะตามมาหลอกหลอนถึงเมื่อใหร่วะ??


















....นี่น่ะหรือ รูป3พี่น้อง....


ผมยืนพินิจรูปนี้แล้ว ก็รู้สึกได้ว่า ไอ้คนโตนี่ดูจะไม่เหมือนทั้งแม่ทั้งพ่อเลย...

ส่วนคนกลางกับคนเล็ก คงได้แม่มาบ้างสินะ? แต่ยัยเบอร์5นี่ ดูแก่นๆไม่ต่างจากปัจจุบันเท่าใหร่เลยแฮะ















ไม่นานนัก อารีสมก็เอาน้ำมาเสิร์ฟ แต่ดันเป็นกาแฟกลิ่นเหมือนกลิ่นโปรดของผมเสียได้

หมอนี่รู้ได้ไงหว่า? ว่าผมชอบกลิ่นนี้?

....สงสัยยัยเบอร์5 คงบอกพี่ตัวเองกระมัง? 

เพื่อให้บรรยากาศดีขึ้นผมชวนอารีสมพูดคุยเรื่องทั่วๆไป พร้อมแนะนำ เซร่า พุดง่ายๆก็คือพูดไปเรื่อยนั่นแหล่ะ

ผมพูดไปเรื่อยในใจก็คิดอยู่ว่ายัยเบอร์5หายไปใหนหว่า? เมื่อใหร่เธอจะพาพ่อของเธอมา หรือว่าพ่อของเธอไม่อยากเจอผมหรือเปล่า??

ผมจึงเอ่ยปากถามเรื่องพ่อของพวกเธอ ผมจึงรู้ความจริงจากอารีสมนี่แหล่ะ ว่าพ่อของพวกเธอเสียชีวิตไปกว่า2ปีแล้ว....

และที่ยัยเบอร์5 หายไปนานเพราะเธอกำลังทำพิธีสักการะเคารพผู้ตายตามพิธีกรรมของประเทศเธออยู่...

.....นั่นแหล่ะจึงเป็นที่มาของเรื่องข้างต้น















....นี่สินะ คือความในใจที่ยัยเบอร์5เก็บเงียบมาตลอดก่อนหน้านี้ 

ผมเองก็อยากจะถามเธอนะว่าทำไมถึงไม่บอกผมก่อนว่าพ่อของเธอเสียชีวิตไปแล้ว

แม้อารีสมจะพูดแก้ตัวในภายหลังว่า ยัยเบอร์5เองก็เพิ่งรู้เมื่อไม่กี่สัปดาห์นี้เอง

เพราะช่วง2-3ปีที่ผ่านมาเธอไม่ได้ติดต่อกลับมาเลย

(อันนี้เป็นเรื่องทางเทคนิคของเครือข่ายสื่อสารด้วย เทคโนโลยีของทางประเทศนี้ไม่สามารถติดต่อไปทางฝั่งยัยเบอร์5ได้ 

แต่ทางฝั่งยัยเบอร์5สามารถติดต่อกลับไปได้ แต่ถ้าเป็นประเทศบ้านเกิดเธอจะสามารถใช้เครือข่ายติดต่อกันได้ทั้ง2ฝ่าย)

ถึงกระนั้น ช่วงที่ผ่านมาก็ถือว่าเป็นช่วงที่ยากลำบากสำหรับเธอเช่นกัน เลยทำให้เธอไม่ได้ติดต่อกลับไปรับทราบเรื่องราวทางบ้าน 

ถ้า2ปีก่อน....น่าจะตั้งแต่ช่วงหลังจากที่ความลับเรื่องตัวเธอเป็นผู้หญิงถูกเปิดเผย จนผ่านทั้งเรื่องโอเวอร์มายด์และแองเกลอฟิช...


ไม่รู้สิ....ผมคงไม่อาจคิดแทนเธอได้













ยัยเบอร์5 เธออธิบายกับผมว่าประเพณีของประเทศเธอ เมื่อผู้ดำรงตำแหน่งราชการหรือเป็นทหารก็ดี 

เมื่อเสียชีวิต จะมีการสดุดีผู้ตายด้วยการนำเถ้าถ่านจากการเผาศพไปบรรจุใส่กระสุนปืนและยิงขึ้นฟ้าโดยทหารด้วยกัน..หรือคนในครอบครัว แต่หากเป็นทั้ง2อย่างจะถือว่าเป็นเกียรติยิ่ง

ก็ตามแบบแนวคิดครอบครัวทหารทั่วๆไปนั่นแหล่ะ

อารีสม...พี่ชายของเธอเก็บกระสุนนัดนี้ใว้ เพราะเธอไม่ใช่ทหาร จึงอยากให้ยัยเบอร์5เป็นคนยิงกระสุนนี้แทน

....แต่ มีเรื่องที่แปลกกว่านั้น เนื่องจากยัยเบอร์5 ได้พูดคุยกับพี่ชายเธอก่อนหน้านี้ว่า จะให้คนอื่นเป็นคนส่งพ่อเธอไปสู่สุคติแทน แต่อยากให้พี่เธอร่วมเห็นด้วยจึงพาผมมา...

เพราะผมหน้าเหมือนพี่ชายคนโตหรือ? ความฉุกละหุกเกิดขึ้นอย่างที่ผมไม่ทันตั้งตัว อารีสมเองก็ยอมรับข้อเสนอของยัยเบอร์5 แต่พูดตามตรงผมรู้สึกได้เลยว่า อารีสมไม่พอใจแน่นอน

ออร่ามันแผ่ออกมา...

มยังไม่ได้ตอบตกลงอะไรแต่ก็เก็บกระสุนนี้ใว้ให้ เพราะบางทีผมก็มองว่า เวลานี้อารมณ์ร่วมของแต่ละคนยังไม่เข้าที่เข้าทางเงียบใว้ก่อนจะเป็นดี

ไงๆพี่น้องเห็นต่างแต่ก็ไม่ควรแตกแยก...และผมเองก็แคร์เซร่าด้วยหากจู่ๆการออกเดินทางร่วมกันแล้วเกิดปัญหาแบบนี้

ยัยเบอร์5 อธิบายว่าพิธีกรรมนี้ควรไปทำที่ประเทศบ้านเกิดเธอ ซึ่งตอนนี้ก็เริ่มดึกแล้วใว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน...

...ก็ดีเหมือนกัน ถือว่าเบรคอารมณ์ 


ผมออกมานอนสูดอากาศที่หน้าระเบียงชั้นบน ปล่อยให้เซร่ากับยัยเบอร์5ไปอาบน้ำด้วยกันก่อน ถึงแม้ประเทศนี้จะมีธรรมเนียมให้ผู้ชายอาบก่อนแต่ใครจะสน?


ประเทศนี้ อากาศค่อนข้างดี อากาศเย็นใช้ได้สูดหายใจทีไรก็ได้ไอเย็นเข้าจมูก แถมยังได้กลิ่นต้นไม้ด้วย
















ผมนอนครุ่นคิดเรื่องพรุ่งนี้  ว่าผมจะหาทางปฏิเสธ หรือเออออตามยัยเบอร์5ดี? 

หลากหลายที่ ที่ผมเคยเยือนมา ก็มีรูปแบบความเชื่อหรือวัฒนธรรมประเพณีหลากรูปแบบ 

ขนาดที่โรงเรียนเวทย์มนต์นั่นยังมี เสียงเพลงของอาบิสจังร้องให้ฟังก่อนสอบเป็นการอวยพรเลย

สำหรับผมมันก็เพียงแค่การลั่นไกปืน ที่บรรจุเถ้ากระดูกของทหารนายหนึ่งที่ผมเคยเจอเท่านั้น ไม่ได้รู้จักอะไรกับหมอนั่นเลย

แต่สำหรับยัยเบอร์5และพี่ชายของเธอ คงมีความหมายมากกว่านั้น ซึ่งผมก็คงบอกไม่ได้ว่าแต่ละคนให้ความสำคัญกันแบบใหน?













ผมใคร่ครวญ ลำดับเรื่องราวตั้งแต่ ผมเคยมาดาวดวงนี้ ตามคำขอร้องจากมอริซ เพราะประเทศนี้ถูกคุกคามโดยประเทศเพื่อนบ้าน

มอริซขอร้องให้ผม ทำลายค่ายประเทศเพื่อนบ้านตามเงื่อนไขที่กำหนด เพื่อให้เกิดการสูญเสียน้อยที่สุด ซึ่งมันก็ได้ผล การทำลายเพียงค่ายเดียว ทำให้เหตุการณ์สงบลงทันที

เพราะหลังจากนั้นผมก็อาศัยอยู่ในประเทศนั้น2เดือน โดยอ่านข่าวสารอยู่ตลอดว่ามันไม่มีเหตุการ์คุกคามใดเกิดขึ้นจริง

แต่นั่นก็ทำให้ผมได้เจอผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียว นั่นคือ พ่อของพวกยัยเบอร์5

ในขณะที่ผมกำลังทบทวนอดีตอยู่กมีคนเดินเข้ามาหาผม









"ยัยเบอร์5?"  









"ไม่สิ"











"อารีสม นี่เอง"

...ไม่นึกว่า เธอ(มันเหมือนผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย)จะมาหาผมด้วยตัวเอง แต่ก็หาได้แปลกใจไม่ เพราะผมเองก็ตั้งใจจะพูดคุยกับอารีสมอยู่แล้ว

เมื่อต่างฝ่ายต่างอยากจะพูดคุยกันก็นับว่าเป็นโอกาสดี

เพียงแต่ก่อนจะพูดคุย อารีสมยื่นซองจดหมายให้ผมอ่านก่อน มันคือจดหมายที่บันทึกเรื่องรายต่างๆของพ่อเธอ ประมาณ3-4ฉบับ

โดยใจความนั้น...ผมคิดว่าผมคงไม่ต้องอธิบายนะ ว่าหลายๆอย่างชี้เป้าได้เลยว่า มันเกิดขึ้นเพราะผม

แม้จะอ่านแบบผ่านๆ ผนวกกับนั่งฟังคำถามต่างๆที่ อารีสมยิงมายังผม

ก็ไม่มีอะไรต้องปฏิเสธคำถามของเธอเพราะมันตอบแค่ใช่หรือไม่?

แน่นอนพวกเธอเกิดมาได้ด้วยพลังที่ผมทิ้งใว้ให้แม่ของพวกเธอเอง

แต่ผมก็บอกต่อว่านั่นเพราะแม่ของเธอนั้นสุขภาพไม่ดีผมจึงถ่ายพลังใว้ให้เธอเพื่อประคองชีวิต แต่ไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจมันหรือเปล่า?

ที่สำคัญผมไม่เคยรู้เลยว่า พลังของผมมันจะถ่ายทอดมาสู่ลูกหลานนั่นก็คือพวกเธอได้...ผมไม่รู้จริงๆ














ผมเองก็ไม่ได้หวังให้พวกเธอเข้าใจ แต่ดูเหมือนว่า ผลผลิตที่ผมเคยทำใว้หาได้ทำให้เกิดสิ่งดีๆเกิดขึ้นกับครอบครัวของพวกเธอ

อารีสมเล่าให้ฟังว่า หลังจากที่แม่ของพวกเธอเสียไป ตอนพวกอารีศรม(ยัยเบอร์5)อายุประมาณ 4-5ปี

พ่อของเธอ ที่ เคยตีหน้าขึงขังเข้มงวดแต่ก็ใจดี กลับกลายเป็นคนวิตกจริตเหมือนตัวเองกลับไปอยู่ในช่วงสงคราม พร้อมทั้งยังผลักดันให้พี่ชายของพวกเธอไปเป็นทหาร

เรื่องนี้ตรงกับที่ยัยเบอร์5เคยเล่า...

แต่ เหตุผลลึกๆนั้นต่างจากที่ยัยเบอร์5เข้าใจ เพราะ พ่อของพวกเธอ"กลัว"พลังเวทย์ที่พี่ชายเธอมี พร้อมทั้งรูปร่างหน้าตาพี่ชายคนโตจึงถูกส่งไปอยู่ค่ายทหารตั้งแต่อายุ8ปี

พี่ชายของเธอออกจากครอบครัวไปนานมากจนเมื่อกลับมาเยี่ยมเยียนพวกเธออีกที ก็เหมือน...เป็น"คนอื่น"ไปแล้ว

ผมไม่ค่อยเข้าใจถึงคำว่า"คนอื่น"เท่าใหร่ แต่ผมก็รับฟังเรื่องราวต่อไป

แน่นอนว่าเรื่องพวกนี้ น้องสาวของเธอไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย เพราะเรื่องราวทุกอย่างถูกเฉลย จากปากของพี่ชายคนโตระหว่างกลับมาเยี่ยมที่บ้านเมื่อทั้ง2อยู่ด้วยกัน2คน

ในตอนแรกเธอก็ไม่เชื่อว่า พ่อของเธอจะคิดแบบนี้กับพี่ชายคนโต แต่เมื่อสังเกตดีๆแล้วเธอก็เริ่มเชื่อ...แต่สุดท้าย พี่ชายคนโตของพวกเธอก็เสียชีวิตในหน้าที่ไป...


"แล้วพวกเธอได้ บรรจุเถ้าศพพี่ชายแล้วยิงขึ้นฟ้าตามพิธีด้วยใหม?" เป็นคำถามธรรมดาแต่ดูแล้วคงจะไปสะกิดใจอะไรเธอหรือเปล่า?














อารีสมบอกผมว่า พี่ชายคนโตไม่ได้กลับมาแต่มีนายทหารส่งใบมรณะมาให้แทน แต่พวกเธอก็เชื่อว่า พี่ชายคนโตของพวกเธอเสียชีวิตจริง...

ส่วนเหตุผลที่พวกเธอเชื่อนั้น....เธอไม่ได้บอกอะไร แต่ที่แน่ๆเธอเสียใจมากที่เห็นพ่อของเธอทำหน้าโล่งอกเหมือนดีใจที่พี่ชายคนโตตายไป

มีหลายเรื่องที่ดูเธอจะไม่อยากพูด และมีอีกหลายเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างที่ยัยเบอร์5เองก็ออกไปรับราชการทหารแทนอารีสม...

เอาเถอะผมเองก็ชักไม่แน่ใจว่าผมจะรับรู้เรื่องพวกนี้ต่อดีใหม?

สักพัก อารีสมก็บอกกับผมว่า เธอทั้งรู้สึกตกใจ ดีใจและเสียใจในคราเดียว เธอรู้ว่ามันขัดแย้งกันมาก และก็เข้าใจว่าทั้งหมดนี้มันไม่ใช่ความผิดของผม

เพราะก่อนที่พ่อเธอจะตาย เขาได้สารภาพ...ไม่สิเขาเพ้อเรื่องราวต่างๆให้เธอฟังจนฝังใจกับตัวตนของผม และจดหมายที่พ่อของเธอทิ้งให้ใว้

แต่นั่นก็ทำให้เธอทำใจไม่ได้ที่ เห็นผม...ผมที่หน้าตาเหมือนพี่ชายคนโต

ผมมองดูใบหน้าของ อารีสม ที่แม้แต่ตัวเธอเองก็บอกไม่ได้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกอย่างไร?

ช่างเถอะ...ความจริงแล้วผมก็อยากจะมาพูดคุยกับพ่อของพวกเธอ แต่ในเมื่อพ่อของพวกเธอเสียชีวิตไปแล้ว....

(เอ้อลืมบอกไป พ่อของพวกเธอจริงๆแล้วฆ่าตัวตายด้วยปืนคู่กายที่แขวนอยู่ที่ผนังนั่นแหล่ะ

เพียงแต่อารีสมโกหกยัยเบอร์5ว่าป่วยตาย ผมก็เลยกะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไปด้วยจึงไม่ได้ถามสาเหตุการตายจากยัยเบอร์5 หลังจากที่ผมรู้จากอารีสมตอนนี้แล้ว)

ผมเองก็ตั้งใจมาส่งยัยเบอร์5ที่บ้านเกิดเพราะ ร่างกายของเธอตอนนี้เกินขีดจำกัดมากแล้ว คงต้องให้เธอ"หยุด"เสียที

เธอยังมีพี่ชาย(ที่ดูเหมือนผู้หญิงมากกว่า)อยู่ อาจจะต้องใช้เวลาในการกล่อมเธอด้วยนิสัยที่ผมรู้จักแล้วท่าจะเป็นการยากแต่ก็คงต้องพยายามดู

แต่ถ้าให้เธอใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ที่ประเทศนี้ก็น่าจะดี เพราะประเทศบ้านเกิดของเธอก็คงไม่กล้าทำอะไรประเทศนี้สักพักใหญ่แน่ๆ 2พี่น้องคู่นี้ก็คงอยู่ได้จนสิ้นอายุขัย
















ผมไม่รู้ว่าอารีสม คิดยังไงกับผม แต่จากที่ดูภายนอกและคลื่นพลังที่แผ่ออกมาแล้ว

ผมว่า ผมคิดถูกแล้วล่ะที่ตัดสินใจแบบนี้

ผมบอกอารีสมเพียงว่า น้องสาวเธอเป็นคนที่มุ่งมั่นดี แม้หลายครั้งที่ปากไม่ตรงกับใจ แต่การแสดงออกของเธอก็ไม่เคยโกหกใคร

อาจเพราะเธออาศัยและอยู่ร่วมกับพวกผู้ชายมานานทำให้ความคิดอ่านหลสยอย่างดูซื่อตรงมากไปหน่อย

แต่ก็ถือเป็นเสน่ห์ของเธอจากนี้คงต้องฝาก ไม่สิ ต้องบอกว่าคงต้องคืนน้องสาวให้กับเธอแล้ว













จากนั้นเราก็คุยเรื่องจิปาถะอย่างเรื่องในประเทศนี้

....จากข้อมูลที่ได้ ประเทศนี้มีความเชื่อว่าพวกเขาได้รับการคุ้มครองจาก ผ้าคลุมเขียว(ผม)

เพราะหลายครั้งที่ประเทศข้างเคียงพยายามยกทัพหรือทำอะไรก็ตามที่จะคุกคามประเทศนี้จะต้องเกิดเหตุจนอันต้องล่าถอยหรือยกเลิกไป

ดังนั้นการที่ประชาชนสวมชุดคลุมเขียวก็เพื่อเป็นการเคารพเชิดชู หรือเป็นกุศโลบายให้ประเทศข้างเคียงเกรงว่า ตัวผ้าคลุมเขียว(ผม)ยังอยู่

.....นี่แหล่ะ ความสุดยอดของเส้นทางมอริซล่ะ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอนเพราะเส้นทางที่มอริซปูใว้ให้กับประเทศนี้...ดาวดวงนี้

....ก็ดี...นี่เป็นเรื่องหนึ่งที่ผมยอมรับได้จากใจจริง

วันนี้พอแค่นี้ก่อนล่ะกัน แม้จะมีเรื่องราวอะไรต่างๆอีกเยอะแต่ก็ใช่ว่าผมจำเป็นต้องรู้มันทุกเรื่อง

พวกผมจึงแยกย้ายกันไปอาบน้ำและพักผ่อน















แต่ถึงกระนั้นกลับมีปัญหาเล็กๆน้อยๆที่คาดไม่ถึงแม้แต่ตอนจะเข้านอน




ที่นี่จุกจิกแม้แต่การนอนแยกห้องชายหญิงด้วยหรือนี่??












จบวัน

แวะมาลงขั้น

ลงนิดหน่อย

สองเทศกาลซ้อนเลยยย >O<

ลงอีกนิด