รูปของ BenQ11#2

มันเป็นการตบแบบเบาๆ(ของเธอ)แต่ก็ทำผมเห็นดาวได้แวปหนึ่งก่อนที่ทุกอย่างที่อยู่ข้างหน้าจะมือดลง


ตอนนั้นผมนึกว่าหน้าผมหายไปแล้วเพราะมันชาไปหมดแถมไม่เห็นอะไรด้วย


แต่พอตั้งสติได้ผมก้รู้ว่าร่างกายผมยังปรกติอยู่  แต่ผมมองอะไรไม่เห็น??














ผมสูญเสียการมองเห็น?  ไม่สิความรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกลงไปข้างล่างก็เดียว เหมือนกับที่เท้าจะไม่มีพื้น

ทำเอาผมคิดอยู่นานว่าผมโดนพลังอะไรเข้าไป

ผมพยายามกวาดสายตาไปรอบๆแต่เหมือนจะไม่เห็นสิ่งใดเลย ไม่มีแม้แต่แสงเสียง
















ใช่ไม่มีแสง  ผมจึงต้องสร้างแสงเอง  

ผมรู้ทันทีเลยว่าผมถูกพลัง Dark energy อีกแล้ว

แต่คราวนี้ผมถูกส่งมาอยู่ในที่ใดสักที่

มันไม่ขำเลย เพราะบรรยากาศที่ไม่มีแสงและเสีงและพื้นหยั่งแบบนี้....













มันมีอยู่ที่ๆนึงที่มีบรรยากาศแบบนี้ และมันก็เป็นที่นี่จริงๆ...

ที่ๆอันตรายสุดๆ ใจกลางของจักรวาล ที่อยู่ของสิ่งมีชีวิตที่แม้แต่ไอ้แสบก็ไม่อยากเข้าใกล้

ผมถูกส่งมาหา "ฮิกก์" โคตรพ่อโคตรแม่ตัวท๊อปของ เผ่าเทพเจ้า แถมยังเป็น "Over mind" อดีตพ่อตาผมเอง


(ฮิกก์ถูกพูดถึงในไดอารี่ตอนก่อน ที่ว่าด้วย ร่างคำสาบของไอ้แสบ ซึ่งมีส่วนประกอบแร่ที่หาได้ในใจกลาง Bigbang ซึ่งมี ฮิกก์ อยู่นั่นเอง)

แม้จะเนิ่นนานมาแล้ว แต่ผมก็ไม่เคยลืม เรื่องของฮิกก์


เพราะ ฮิกก์ นี่แหล่ะ ทำให้ผมต้องคอยพร่ำบอกเสมอว่าอย่าได้เผชิญหน้ากับเผ่าเทพเจ้า(และเผ่าเลือด)


ใจกลางของที่นี่ คือถิ่นที่น่ากลัวไม่แพ้ "สงครามแสนปี" เลย....

เอาล่ะ...ขออธิบายเกี่ยวกับใจกลางจักรวาลสักนิด ตรงนี้ คือจุดกำเนิดของจักรวาลทุกสรรพสิ่ง ทุกอย่างถูกแผ่กางออกไปจากจุดนี้ ซึ่งรวมถึงผม

แต่...กว่าที่ผมจะพัฒนาตัวเองจนกลับมาที่นี่อีกรอบ ฮิกก์ก็อยู่ที่นี่แล้ว มันเป็นจุดที่ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้น มันจึงว่างเปล่า....

ผมรับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวของเวลา นั่นหมายถึง ฮิกก์เริ่มเคลื่อนไหว














ต่อ... ที่ผมเรียก ฮิกก์ว่าพ่อตานั้น นั่นเพราะ เธอมีลูกสาว...แน่นอนตามนั้นผมได้เธอมาเป็นคู่ชีวิต แต่ฮิกก์มิได้ยินยอม

เพราะฮิกก์สร้างเธอขึ้นมาเพื่อ...ใช้งาน....

ฮิกก์ให้ "ความคิด" เหมือนที่ "ซีรีอุส" over mind ที่เจอก่อนหน้านี้ เคยทำกับสาวกของเธอ แต่...ฮิกก์ก็ได้ให้ "ชีวิต"กับลูกสาวคนนี้ของเธอด้วย




















สำหรับฮิกก์ ผมเป็นเพียงเศษฝุ่นเล็กๆ แต่เพราะ ผม เคยพราก ลูกสาวของมันมา มันคงทำให้มันจำผมแบบไม่ลืมเลย

ผมพยายามที่พูดคุยเพื่อเบี่ยงประเด็น เพราะกะว่า ฮิกก์ อาจจะจำผมไม่ได้ เพราะไม่อย่างนั้นผมคงกลับไปที่โรงเรียนไม่ได้แน่ๆ...ไม่สิ...ไม่ทันต่างหาก


ถึงอย่างนั้น การพูดคุยกับฮิกก์ก็ทำให้ผม เข้าใจได้ดีว่า กาลเวลาที่ยาวนานก็ทำให้ผมลืมเลือนเรื่องราวต่างๆไป

ผมจำฮิกก์ได้นะ...แต่ผมจำหน้าลูกสาวของฮิกก์ไม่ได้ แม้แต่ชื่อ...ผมจำได้เพียงว่าเธอเองก็เป็น Over mind

และที่สำคัญ ผมจำได้แล้วว่า เผ่าเทพเจ้านั้น ใช้"แสง" เป็นการเชื่อต่อ ในการมองเห็น

เนื่องจาก ที่นี่ เป็นจุดที่จักรวาลกระจายออกมันจึงไม่มีแสงใดๆ ทำให้ฮิกก์ไม่อาจรู้เรื่องราวภายนอกได้

แต่ผมกลับนำแสงนั้นติดตัวมาด้วย... แสงแห่งความทรงจำ ที่สะท้อน อดีตที่ผ่านมาของผม

















ฮิกก์ สามารถ ดึงแสงนั้นออกมาดู ดั่งคอมพิวเตอร์ กู้ข้อมูลฮาร์ดดิส ทำให้ความน่ากลัวอันต่อไปที่ผมไม่ลืมเลยก็คือ

"ความสามารถของ Over mind" ที่จะสร้าง "สาวก" ได้ดั่งใจนึก ซึ่งฮิกก์นั้น...ทำได้มากกว่า แค่สร้างสาวก แต่มันดูเหมือนการเป่ากบเล่นมากกว่าสำหรับ ฮิกก์

โดยความสามารถที่ว่าคือ ฮิกก์สารมารถ สร้างก๊อปปี้ ศัตรูที่มันเห็นได้ แต่จะได้เพียงแข็งแกร่ง70% ของความทรงจำช่วงที่แข็งแกร่งที่สุดของศัตรู


พูดง่าๆก็คือ ช่วงที่ผมแข็งแกร่งที่สุด ตัวก๊อปปี้จะมีพลัง 70% แต่ปัจจุบันผมไม่ได้แข็งแกร่งเหมือเมื่อก่อน แต่รางก๊อปปี้ยังคงแข็งแกร่งเท่าเดิมคือ 70% ของตอนที่แข็งแกร่งที่สุด













ตามที่รู้กับ ผมในตอนนี้ไม่เกรี้ยวกราด เหมือนเมื่อก่อน รวมไปถึง พลังที่ผมลดลงเพราะเหตุกาณ์บางอย่าง

ผมต้องเผชิญกับ "ตัวเอง" ทั้งที่ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้อีก....ใช่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรก แต่ผมไม่มีเวลามากขนาดนั้น

และผมก็ไม่ได้ แข็งแกร่งแข็งแกร่งดั่งแต่ก่อน

ผมรู้ทันทีว่า ฮิกก์จำผมได้แล้ว และไม่คิดจะปล่อยผมไปง่ายๆแน่

สิ่งที่ผมทำได้คือ ต้อง "หนี" แต่ผมจะหนียังไงล่ะ?

















ในเมื่อ ผมอยู่"ที่นี่" ใจกลางของจักรวาล ที่ๆมีฮิกก์อยู่ ที่ๆมีแต่ความแค้น อันยาวนาน

และระยะทาง ที่สุดแสนจะห่างจากตัวยาน
















หรือผมจะจำเรื่องราวของ ตอนนี้ดี?


ไม่...ไม่จบแน่นอน ไม่อย่างนั้น คงไม่เห็นผมเขียนย้อนหลังอย่างตอนนี้




นานแค่ใหนแล้วที่ผม ไม่ได้เห็น ตัวเอง เกรี้ยวกราด นี่หรือตัวผมสมัยก่อน?















จบตอน

รูปยาว

Spoiler:

โอแม่เจ้า เวปฝากรูปประจำปิดตัวเองหนีไปแล้ว รูปที่ฝากๆใว้เน่าหมดเลย....*0*

แปะครับ จับปลา *3*

Narl Diary Fragment



วันที่ xx เดือนxx ปีxx







ห่างหายไปนานเลยที่ไม่ได้เขียนไดอารี่ ไม่ใช่อะไรเพราะก่อนหน้านี้ผมใช้เวลาในการ"สะสมพลัง"ระหว่างทาง...


เอาเถอะคงต้องเกริ่นย้อนความกันก่อน

ในวันที่เกิดเรื่อง ผมถูก "อโลน" ส่งตัวผมไปอยู่ที่ศูนย์กลางจักรวาล ที่ซึ่ง"ฮิกส์"นั้นอาศัยอยู่













....ผมกับฮิกส์ เคยมีปัญหาไม่ลงรอยกันมาก่อนเกี่ยวกับผู้หญิง...อ่านไม่ผิดหรอก ปัญหามาจากผู้หญิงของฮิกส์นั่นแหล่ะ

แต่ความสัมพันธ์มันค่อนข้างซับซ้อน เพราะผู้หญิงคนนั้นคือลูกสาวของฮิกส์ แต่เธอเป็นภรรยาของผมในคราโน้น...

เรื่องมันค่อนข้างยาวและผมก็คิดว่าเรรื่องมันเนิ่นนานมากแล้ว จนผมเองก็ไม่แน่ใจนักว่าผมยังจำเรื่องราวทั้งหมดได้ใหม ผมจึงขอข้ามไปล่ะกัน

เข้าใจเพียงว่าผมมีปัญหากับฮิกส์ล่ะกัน













ผมถูกฮิกส์ กักตัวใว้ที่นี่ ค่อนข้างนาน นานจนผมเองก็ไม่แน่ในว่า มันเนิ่นนานเพียงใด แต่นานพอที่จะทำให้ผมลืมเรื่องต่างๆไปเลย

ในหัวผมตอนนี้คิดแต่เรื่องที่จะออกไปจากที่นี่...จนบางครั้งผมก็ลืมนึกไปแล้วว่าผมจะออกจากที่นี่ไปทำไม?

แต่สุดท้าย ผมก็ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น ซึ่งแลดูจะเป็นเรื่องดี
















ผมไม่รู้หรอกว่า ฮิกส์ เห็นอะไรใน"อดีต"ของผม?


แต่มันกลับทำให้ผมรอพ้นจากสถานการณ์อันยาวนานนี้ได้


แต่บางทีผมก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง ก็คิดเสียว่า ฮิกส์อาจจะเบื่อผมแล้วก็ได้กระมัง
















การตั้งตัวเป็นศัตรูกับฮิกส์ไม่ใช่หนทางที่ดีนัก มันหนักหนายิ่งกว่าเจอพวกก๊วนสงครามแสนปี

...ผมคงไม่มีกำลังพอที่จะหลุดออกจากวังวนของฮิกส์ได้ หากฮิกส์ไม่ปล่อยผม

เพียงแต่การจากไปครั้งนี้ มีเซอไพรซ์นิดหน่อย
















ผมได้พบเจอคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจออีก มันทำให้ผมอิ้งตะลึงกับสิ่งที่เห็น















ฮิกส์ได้สร้างเธอขึ้นมาอีกครั้ง มันทำให้ผมเกิดความสับสนและ จดจำถึงสิ่งที่ผมแทบจะหลงลืมไปแล้ว


ว่าผมต้องการจะทำอะไร....

บอกตามตรงว่า ผมไม่อาจจำหน้า"อเดล"ได้อีกแล้ว


....แต่ ผมมั่นใจเหลือเกินว่า เธอคืออเดล เธอมีจุดเด่นที่ผมไม่อาจลืมเลือน













ผมไม่รู้ว่า ฮิกส์ต้องการอะไรหรือคิดอะไรอยู่

หลังจากที่ได้มองดูอดีตของผม

แต่ที่สำคัญคือ ผมกำลังจะได้ออกไปจากที่นี่แล้ว



ถึงกระนั้นสาระสำคัญนั้นมันต่อจากนี้












ฮิกส์ได้ บอกผมถึงขุมพลังของศัตรูที่ผมจะต้องเผชิญ

แม้จะดูเป็นการบอกใบ้ แต่ผมก็เชื่อว่าไม่ว่าใครก็เข้าใจได้ง่ายๆ

ใช่ ผมเองก็รู้ดีว่าขุมพลังที่ว่านั้นน่ากลัวเพียงใด


ผมไม่อาจจินตนาการถึง ความแข็งแกร่งของศัตรูที่ผมจะต้องกลับไปเจอได้เลย













ดังนั้นสิ่งที่ผมต้องทำในตอนนี้คือ การสะสมพลังให้มากที่สุด บางทีก็ต้องขอบคุณฮิกที่ช่วยกระตุ้นพลังให้ผมจนแทบจะกลับมาเต็ม100%

เหมือนกับฝึกวิชาในห้องกาลเวลาก็ไม่ปาน















ผมเปลี่ยนจากความรู้สึกไม่ดีที่เจอฮิกส์ มาเป็น "ขอบคุณ" ที่ได้เจอ

มันเหมือนผมได้เคลียร์ความค้างคาใจในอดีต อย่างน้อยๆ ฮิกส์ก็ไม่ได้โกรธแค้นอะไรผมอีกแล้ว

หรือนี่เองก็เป็น เส้นทางของมอริซ?

ระหว่างที่ผมถูกส่งกลับ ผมเองก็คุ่นคิดมาสักพักแล้วว่า"ใคร"คือคนที่ทำกับแอนแบบนี้

จนผมตระหนักได้ว่า ยังมีอีกคนใกล้ตัวผมที่สามารถใช้พลังเปิดมิติได้

แม้จะครั้งเดียว แต่ผมคิดเหตุผลหรือแรงจูงใจไม่ออกเลยว่าทำไปทำไม?















แต่คิดมากไปก็เท่านั้น เพราะมีสิ่งที่ผมกังวลมากกว่า


นั่นคือ"เวลา"ที่ผมอาจจะมาไม่ทันการณ์

ผมกลัวเหลือเกินว่าระหว่างที่ผมไม่อยู่นั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง


จริงอยู่ที่ "เวลา" ที่ผมอยู่ในถิ่นของฮิกส์ มันไม่เดิน

แต่เมื่อออกมานอกถิ่นเวลาจะกลับมาปรกติ










ด้วยพลังของฮิกส์กับคำบอกใบ้ของฮิกส์นั้น ระยะเวลาคือความต่างของพลัง


"อโลน" ส่งผมมาในจุดศูนย์กลางของจักรวาลในเวลาเพียงวินาที


แต่ฮิกส์ส่งผมกลับมา......














55ปี.....นั่นหมายถึง ความแข็งแกร่งของอโลนมีมากกว่าฮิกส์55เท่า....














จบตอน

Narl Diary Fragment



วันที่ xx เดือนxx ปีxx






หลายอย่างเปลี่ยนไปมาก  ถ้าไม่นับคนเก่าแก่ที่อายุขัยเป็นหลักหมื่นหลักแสนปี


มีนักเรียนหน้าใหม่ กับสิ่งปลูกสร้างบางอย่างเพิ่ม....55ปี สำหรับผม มันช่างเล็กน้อยนัก แต่มันก็มากพอที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรไปหลายๆอย่าง


ผมเชื่อว่าการกลับมาของผม จะเป็นที่รู้สึกได้ของใครหลายคน...คนเก่าแก่ ที่ยังจำผมได้ หรือใครบางคนที่รอผม









นั่นไงมาแล้ว.....









ชนเผ่าของเซร่า มีอายุขัยมากกว่าเผ่ามนุษย์ทั่วไปประมาณ2เท่า (150-200ปี) แต่นั่นก็ทำให้ดูเธอเปลี่ยนไปมากเหมือนกันเหมือนไม่ได้เจอเธอแป๊ปเดียวเองแท้ๆ...

(เผ่าฮิโซกะ มีอายุขัยที่30000-45000ปี   ส่วนเผ่าไอ้แสบ มีอายุไขประมาณ 10ล้าน-14ล้านปี)

ถึงกระนั้น เซร่าเป็นคนที่ผม ไม่อยากเจอที่สุด....ไม่สิ ไม่ใช่ เธอเป็นคนที่ผมอยากเจอเป็นคนสุดท้ายต่าหาก

เพราะ สำหรับผมแล้วเธอคือคนที่ผมไม่อยากให้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องระหว่างผม กับ"ศัตรู" ที่กำลังจะเกิดขึ้น

50กว่าปีมานี้ผมได้คิดเรื่องราวต่างๆนาๆ และสั่งสมสิ่งต่างๆเพื่อที่จะ"จัดการ"ศัตรูของผม










ลึกๆผมดีใจนะที่เห็นเซร่า ยังมีชีวิตอยู่...มันเป็นความยินดีจากก้นบึ้งของผมจริงๆ

เพราะหลายอย่างเปลี่ยนไปมาก

แต่เธอคงเห็นแล้วสินะ? ว่าทำไมถึงห้ามไม่ีให้เธอเข้ามา

ผมมองเซร่าด้วยสายตาที่จริงจัง










ต้องขอบคุณ ฮิโซกะ ที่เธอดูจะเข้าใจเรื่องราวได้โดย ไม่ต้องให้ผมพูดอะไร

แน่นอนเธอก็คงเห็นมันเหมือนกัน  เธอจึงรีบพา เซร่าออกไปก่อน

ปล่อยให้ ผมกับคนที่กำลังมาได้พูดคุยกัน

เพราะหากเซร่า เข้ามาใกล้อีกเพียง2ก้าว เธออาจได้รับแรงกดดันจนบาดเจ็บได้

แต่กระนั้น มันก็ทำให้ผมรู้ดีว่า ผมต้องพยายามกด แรงกดดันนี้เอาใว้

พร้อมด้วยการกระทำของไอ้แสบทำให้ผมได้รู้ว่า ไอ้พลังที่ผมมีอยู่นั้น"ไม่เพียงพอ" ที่จะต่อกรกับศัตรู

มันจึงบอกให้ผมใจเย็นลงก่อน












ผมมีคำถามที่อยากถามมากมายที่ต้องการถาม แต่ผมเองก็รู้ว่า  เรื่องบางอย่าง พูดตอนนี้ไม่ได้

เพราะผมคงถูกเฝ้าดูอยู่เหมือนทุกที

ซึ่งไอ้แสบนั้นก็เข้าใจดี  พร้อมทั้งบอกใบ้อะไรบางอย่าง

มันให้ผมใช้วิชาอ่านความคิดกับมัน

นับเป็นเรื่องที่ผมไม่เคยคิดว่ามันจะยอมให้ผมใช้วิชานี้กับมัน










ซึ่งผมรู้ทันทีว่า ไอ้แสบมันเคยศึกษาตัวผมมานานจึงรู้ดีว่า วิชาอ่านความคิดของผมมันมีผลกับอะไร?

จริงๆก็ไม่ใช่ความลับอะไรหรอก เพียงแต่มันไม่ใช่สาระสำคัญอะไร

พลังอ่านความคิดของผมอ่านได้กับ"สิ่งมีชีวิต"

ดังนั้น สิ่งที่ผมได้รับจากไอ้แสบนั่นคือ  นี่"ไม่ใช่"ไอ้แสบ "หรือ" ไอ้แสบ "ตาย" ไปแล้ว.....

สิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมคือ สิ่งที่เหมือนไอ้แสบทั้งบุคลิคท่าทางและพลัง แต่ที่ไม่มีคือ"ชีวิต"

หรือจะเกี่ยวกับคำสาบก่อนหน้านี้ ที่มันเคยถูกสาบให้กลายเป็นเครื่องจักร จาก"อโลน"

ผมเลือกที่จะพูดคุยในเรื่องเล็กๆน้อยๆ กับไอ้แสบ เพราะผมและไอ้แสบต่างก็รู้ว่า

อีกประเดี๋ยวก็จะมีคนอื่นๆตามมา...

และคนต่อไปที่มาก็คือ...เบลค...


"อืม...แก่ลงไปเยอะเลยนะ แต่อย่างนี้ก็พอจะเดา ได้ไม่ยากว่าแกถูกดูดพลัง....."

"เอ็งมีความสุขจริงๆเหรอ?"












เนื่องด้วยอะไรหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างที่ผมไม่อยู่

และเมื่อดูจากสถานการณ์แล้ว ผมจึงไม่แปลกใจหาก"อโลน"จะออกมาจากห้องกาลเวลาเทียมแล้ว

ผมรู้สึกร่างกายตื่นตัวเมื่อ อโลนโผล่มาให้ผมเห็น













แน่นอนผมจำต้องเก็บ อารมณ์เอาใว้เหมือนคนเห็น ของกินเลิศรสอยู่ตรงหน้า แต่ต้องรักษาฟอร์มใว้ก่อน

แม้จะหายใจฟืดฟาดน้ำลายไหลด้วยความกระหาย

ในเวลา55ปีที่ผ่านมา ผมวางแผนต่างๆ หลายๆรูปแบบมาเพื่อวันนี้โดยเฉพาะ

และเพราะความเป็น"อมตะ"มันทำให้ผมมีทางเลือกที่"ง่าย"ขึ้นและคุ้มค่าที่จะลองมัน...