เรื่องมันยาว... แยมจัง *-*เกริ่นไป..และเกริ่นมากก..ก*-*

อ่านลำบากเล็กน้อย ตรวจดูคำผิดด้วยนะจ๊ะ

หะหุยๆ ฝันๆนี่ วาว่าก็เป็น

รู้สึกช่วงนี้ก็เป็นแฮะ (ช่วงนี้เครียดๆกะเรื่องออริกะอินโทรดาวันเป็นหลัก)

แต่ส่วนใหญ่จะจำอันที่ตกใจได้อะนะ

(แต่ในฝันส่วนใหญ่จะไม่เจอผี แต่เจอคนตัวใหญ่ หน้าหื่นมากกว่า มันโถมเข้ามาเลยต๊กใจตื่น==")

แต่ของแยมจังนี่ออกจะเป็นเรื่องความเครียดป่าว?

(ลองๆเช็คระดับความเครียดดูนะ เผลอๆก็อาจจะเป็นส่วนเอี่ยวทำให้เราฝันได้นะเออ)

ส่วนถ้าจะทำเป็นนวนิยาย เล่นเอาตัวเองเป็นบทเอก

ก็ถือว่าทำให้คนอ่านรู้สึกได้ถึงอารมณ์ความรู้สึกที่แยมจังสื่อออกมาได้ดี

แต่ภาษาน่าจะเป็นทางการมากกว่านี้อีกนิดและตรวจทานคำผิดบ่อยๆ

(อันนี้เราก็เป็น ยังแก้ไม่หายเพราะรีบจัด)

ยังไงก็จะติดตามจ้า ^^

สื่อ ออกมาได้ดีครับ
ติดตามผลงานนะครับ

สื้อดีมักๆ

จะติดตามชมฮะ

หวาย... ขอโทษค่ะทั่นแจม ไม่ได้ตั้งใจ เพราะมันรีบพิมอ่ะ (กะลังมันส์ๆ)

ขอบคุณทุกคนค่ะ
(เรานี่ท่าจะโง่แฮะ ไม่ค่อยเข้าใจว่า"สื่อ" อะไร.. หมายถึงวิธีการสื่อภาพเหรอ?)

อัพบทแรกเลยละกัน
พยาบาท Feud
001::
ภาพเบื้องหน้ามีเพียงเปลวไฟที่ลุกโชติช่วง ร่างบอบบางถูกหุ้มด้วยม่านสีแดงส้มดิ้นเร่าๆในกองไฟราวกับเต้นระบำบนเวทีครั้งสุดท้ายของชีวิต เสียงกรีดร้องฟังไม่เป็นภาษาโหยหวนสะท้อนกังวานส่งไปยังทุกหนทุกแห่ง
ก่อนที่จะล้มลงกลายเป็นเพียงเถ้าถ่านสีดำไปต่อหน้าต่อตา
ท่ามกลางม่านไฟที่กำลังกัดกินทุกอย่างให้ดำมืด
“แม่... แม่ขา...”
ถึงจะร้องเรียกเพรียกหาเพียงใด แต่สิ่งที่ล่วงลับไปแล้วก็มิอาจย้อนชีวิตของตนลุกกลับขึ้นมาได้อีก
ถึงกระนั้นเด็กน้อยยังคงเรียกอยู่อย่างนั้นด้วยเพราะไม่เชื่อ
“ม.. แม่... ไม่นะ.... แม่คะ?...”
เด็กน้อยพยายามเอื้อมมือออกไปเพื่อไขว่คว้า
แต่ก็ต้องรีบชักมือกลับด้วยความร้อนก่อนจะถึงเถ้ากระดูกของแม่เธอเสียอีก
“ทำไม... คุณแม่คะ?... ทำไมถึง... เป็นเช่นนี้???...”
เด็กน้อยสงสัยในเหตุการณ์ ทั้งเสียใจ ทั้งโกรธ ทั้งเคียดแค้น ทั้งสมเพช ความรู้สึกหลายอย่างที่ประดาประดังเข้ามา จนเกือบจะสิ้นสติ ทำให้เด็กน้อยแทบอยากกลายเป็นบ้า
น้ำตาไหลเอ่ออาบแก้มทั้งสองข้างเรื่อสีแดง ดวงตากลมโตฉายแววปวดร้าวน่าสมเพช ปากเล็กเบะออกส่งเสียงร้องไห้ครางฮือ ผิวนวลนิ่มเกิดแผลลวกดวงๆเป็นบางแห่ง
แต่เพราะเด็กน้อยถูกคลุมด้วยผ้าไหมพิเศษที่ทอจากขนสัตว์กันไฟได้ แผลจึงมีเพียงน้อยนิดเท่านั้น ภายในกรงที่กางด้วยอาคมแห่งความรักของผู้เป็นแม่ สิ่งใดก็ไม่สามารถกล้ำกรายถึงตัวผู้เป็นลูกได้แน่นอน
หล่อน ผู้เป็นแม่ของเด็กน้อยคนนี้ได้กางเขตป้องกันไว้ ซึ่งจะยังคงครอบคลุมอยู่ตราบเท่าที่อันตรายจะรามือไปจากตัวลูกสาว นางยอมแลกแม้ชีวิตของตัวเองและพลังชีวิตทั้งหมดสร้างเวทมนต์อาคมนี้ขึ้น เพราะมันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่จะทำให้ตัวเด็กหญิงปลอดภัยจากการรุกรานและตามหาของศัตรูได้

แต่การกระทำเช่นนี้ก็ทำให้ลูกสาวเธอปวดใจแทบขาด ที่กลายเป็นผู้อยู่รอดเพียงผู้เดียว เด็กน้อยรู้สึกอยากจะตายไปให้รู้แล้วรู้รอดมากกว่าที่ต้องมามีชีวิตอยู่อย่างเดียวดายแบบนี้เสียอีก

...
ท่ามกลางไฟที่ลุกโหม แผดเผาลุกลามทำลายให้ดับดิ้นทั่วทุกพื้นที่นั้น
เด็กหญิงตัวน้อยๆ ตระหนักถึงความไร้สามารถของเธอ
เธอร้องไห้ครวญครางอยู่อย่างนั้น...
โดยที่ไม่อาจทำอะไรได้เลย...
แม้เพียงอย่างเดียว...


แต่งนิยายไม่เก่ง ช่วยหนับหนุนด้วยทีนะฮับ >U<
ปล. นี่แค่ตอนของแยมจังนะ

ในฝันเรามีพล็อต...
1. เรื่องของ 3 ผู้สร้าง (โลกและกาลเวลา)
2. เรื่องของคิลกับคอล ที่ต้องลงไปใช้กรรมถึง 9.999.999 ชาติ เพราะถูกปรักปรำ
3. เรื่องของแยม "พยาบาท"
4. เรื่องของเวิล์ส

(ที่คิดว่าจะเอามาทำจริงๆก็มีเท่านี้อ่ะนะ)
"รอให้ข้าพเจ้าได้ว่างๆ (อนาคตจงใกล้เข้ามา..ๆ) เสียก่อนเถอะ จะปั่นให้มันส์กันไปเลย