รูปของ BenQ11#2

ลงเรื่อยๆ

สวยอ่า อยากวาดได้แบบนี้บ้าง
/me กลับไปฝึกต่อ

^^^^

^^

พยายามเข้าครับอิๆๆ





ว่าแล้วก็ลงเรื่อยๆครับอิๆๆ

Narl Diary Fragment

วันที่xx เดือนxx ปีxx



วันนี้อากาศเย็นขึ้นกว่าเมื่อวาน

ใกล้เข้าฤดูหนาวของดาวดวงนี้แล้วสินะ



เข้าเรื่องก่อน...2เดือนมาแล้วที่ผมถูก มอริซ ขอร้องให้อยู่ที่ดาวดวงนี้ใกล้ๆเมืองชายแดนที่ผมเพิ่งถล่มมาเมื่อ2เดือนก่อน

แน่นอนว่าเมืองนั้นผมก็ถูก มอริซ ขอร้องให้จัดการด้วยเหมือนกัน..


มอริซ คือใครน่ะเหรอ? เขาคือคนที่มีพลังในการหยั่งรู้อนาคต ที่ผมเคยพูดถึงไง..


คำขอล่าสุดของเขา บอกเพียงว่าให้รอคนมาร้องขอความช่วยเหลือจากผม และให้ผมตอบรับช่วยเขาไป




ตอนนี้ผมก็ได้แต่รอและอ่านข่าวที่รัฐบาลของประเทศนี้เชิดชู วีรบุรุษ อะไรสักอย่างนี่แหล่ะ














ดูเหมือนการรอคอยจะจบแล้ว ชายคนนี้หน้าตาคุ้นๆ

นี่มันชายในหนังสือพิมพ์นี่นา

แต่ทำไมดูอิดโรยไม่เหมือนคนที่เป็นวีรบุรุษแต่อย่างใด

แต่ช่างเถอะ ผมแค่ทำตามคำขอก็พอ เพราะผมเบื่อดาวดวงนี้เหลือเกิน

ผมถูกเชิญมาที่เขตรอยต่อระหว่างประเทศ เป็นบ้านที่เขาอาศัยอยู่



ชายคนนั้นร้องขอในเรื่อง ธรรมดาที่ไม่ธรรมาดา

เขาเล่าเรื่องราวให้ฟังอย่างคร่าวๆว่า

ภรรยาของเขาป่วยเป็นไตวาย และเขาต้องการออกไปหา ไต มาเปลี่ยนซึ่งหายากยิ่งกว่าหาหมอเทวดาเสียอีก

เพราะที่ดาวดวงนี้ไม่มีนโยบาย ซื้อขายอวัยวะทดแทนกัน

เขาขอร้องให้ผมช่วยดูแลภรรยาแทนเขาในช่วงที่เขาไม่อยู่


...ช่างเป็นดาวที่น่าเบื่อเสียจริง...










แต่ผมเองก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมจึงเลือกผม

ผมไม่ได้รู้จักชายคนนี้เลย

แต่ดูเหมือน ภรรยาของเขาและตัวชายคนนั้นจะรู้จักผม


หลังจากที่ชายคนนั้นขอตัวออกไปหาทางรักษา


และปล่อยให้ผมอยู่กับภรรยาของเขาอย่างง่ายดาย


ผมดูสีหน้าของเธอ เหมือนมีความในใจอะไรบางอย่าง..


ไม่เข้าใจเลย....











จบวัน

Narl Diary Fragment




วันที่xx เดือนxx ปีxx




4 วันที่ผมคอยดูแลภรรยาของชายคนนั้น

และในที่สุดเธอก็ยอมเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับเธอให้ผมฟัง



เธอเล่าให้ฟังว่า เธอรู้ตัวว่าเธอเป็นโรคไตก็เมื่อปลายปีก่อน ซึ่งตอนแรกเธอรักษาผิดจุดนึกว่าแค่ปวดหัวทั่วๆไป

ส่วนสามีของเธอ เป็นทหารยศพันเอก และถูกตามให้ไปปฏิบัติภาระกิจสำคัญเมื่อ2ปีก่อน

จนเมื่อ 8 เดือนก่อน เขาไม่ได้กลับมาเลยเป็นเวลา6เดือน

ทำให้เธอไม่สามารถติดต่อกับสามีของเธอได้ บวกกับเธอเองก็เกรงว่าสามีของเธอจะเป็นกังวล


แต่นั่นเธออาจคิดผิด


ผมยืนดูภรรยาของชายหนุ่ม พูดในสิ่งที่อัดอั้นตันใจมานาน..
















สาวป่วยคนนั้นเล่าทั้งน้ำตาต่อ..

สามีของเขาสารภาพต่อเธอเมื่อตอนกลับมาหาเธอว่า


ภารกิจที่สามีของเธอไปทำนั้น คือการเตรียมตัวยึดประเทศข้างเคียงเพราะต้องการทรัพยากรที่อุดมสมบูรณ์ในประเทศนั้น


กองทัพใช้เวลาเตรียมตัวอยู่ 2 ปี และกองทัพก็พร้อมเข้ายึดในเวลาอีกไม่กี่วัน

แต่จู่ๆก็ถูก ข้าศึกบุกทำลาย....โดยข้าศึกมีเพียงคนเดียว....


ใช่แล้วเธอกำลังพูดถึงเมืองที่ผมไปถล่มมานี่เอง...ผมเข้าใจในคำร้องขอของ มอริซ ทันที















สามีของเธอใช้ศพของเพื่อนซ่อนร่างตัวเองใว้และรอดกลับไปเพียงคนเดียว




เมื่อเขากลับมาที่ประเทศบ้านเกิด เขาก็ถูกลงโทษโดยศาลทหาร



แต่โดยเบื้องหน้าทางกองทัพได้ประกาศสดุดีสามีของเขาในฐานะผู้ปกป้องประเทศชาติที่ขับไล่ข้าศึกออกไปได้

แน่นอนว่าทุกอย่างถูกปั้นแต่งขึ้นมา เพราะใครจะเชื่อว่า กองทัพกว่าแสน ที่เตรียมการกว่า2ปี จะถูกข้าศึก(ผม) จัดการในเวลาเพียงไม่ถึง 30นาที

เธอรู้จักสามีของเธอดีกว่าใคน ว่าเขาขมขื่นเพียงใด แต่เขาก็ไม่ปริปากพูดอะไรเลย

เบื้องหน้าเขาได้ลาภยศสรรเสริญ แต่ความเป็นจริงเขาไม่ได้อะไรเลยแม้แต่อย่างเดียว


ทางกองทัพได้อัปเปหิเขาออกจากประเทศ โดยให้เหตุกับประชาชนว่าสามีของเขาต้องการลาออกเพื่อใช้ชีวิตกับภรรยาของตัวเอง แน่นอนว่าตัวเธอเองก็ด้วยที่ตัดสินใจตามสามีของเขาออกมา



แต่ความเป็นจริงมันโหดร้ายกว่านัก

เธอรู้ว่าสามีของเธอเป็นคนรักในศักดิ์ศรีทหารมาก แต่เขาถึงกับยอมหนีกลับมาเพื่อมาหาเธอ แต่เธอกลับมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน


ส่วนตัวสามีของเธอแม้ไม่พูด แต่เธอก็คิดว่า สามีของเธอเสียใจและสับสนกับการตัดสินใจมาหาเธอ



"มันเป็นบาปที่พวกเราคิดจะยึดครองประเทศเพื่อนบ้านใช่ใหม?"


















เธอดึงชายเสื้อผมและถามถึงเหตุผล ที่ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้


แน่นอนว่าเราต่างไม่รู้จักกัน แต่สามีของเธอไม่ลืมรูปลักษณ์ของผมแน่นอน และตัวเธอเองแม้ได้ยินจากคำบอกเล่าก็รู้ทันทีว่าผมเป็นใคร



ผม...ไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจ เรื่องพวกนี้มากเพียงใด


แต่ผมก็อธิบายถึงหน้าที่ของแต่ละคนที่ได้รับมอบหมายมา สามีของเธอเองก็มีหน้าที่ของตัวเองตามที่รับมอบหมาย ตัวผมเองก็มีหน้าที่ที่ได้รับมาเหมือนกัน















ผมบอกให้เธอควรจะภูมิใจในตัวสามีของเธอ ที่เขาเลือกตัวเธอมากกว่าสงครามบ้าๆนั่น

แต่เขาก็ยังไม่ทิ้งศักดิ์ศรีทหารของตัวเอง เพราะเขาเลือกที่จะหลีกเลี่ยงผู้คนที่รู้จักเขา เพราะไม่ต้องการให้คนอื่นๆรู้ความจริง...และผมก็เข้าใจถึงคำร้องขอของ มอริซ อีกครั้งหนึ่ง ว่าทำไมผมจึงต้องรอให้เจ้าหนุ่มนั่นมาหาผม..






....จริงๆแล้วนี่ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะต้องทำ เพราะผมถูกขอร้องแค่ให้ดูแลหญิงสาวคนนี้เท่านั้น..



"พลังที่ผมถ่ายให้นี้หากใช้อย่างประหยัดจะอยู่ได้สัก10ปี"

คุณค่าของชีวิตนั้นมีมากมีน้อยขึ้นอยู่กับการใช้มันอย่างมีประโยชน์ต่อตัวเองและคนรอบข้าง



พลังที่ผมถ่ายให้นี้ ถือเป็น คำขอโทษจากผมล่ะกัน....ที่ดันปล่อยให้เจ้าหนุ่มนั่นรอดมาได้..


แต่ในเมื่อรอดมาแล้วก็ต้องใช้ชีวิตกันต่อไป


ผมจึงแนะนำหญิงสาวคนนี้บางอย่าง














ผมได้ยินเสียงของชายคนนั้นร้องอย่างโหยหวนและเจ็บใจมาแต่ไกลหลายร้อยเมตร



...ก็คงผิดหวังกับตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรได้กระมัง..


ผมจึงขอลาภรรยาของเขา เพราะผมเองก็ไม่ต้องการจะเจอหน้าของชายคนนั้นเป็นครั้งที่2อีก..













ผมถือว่า ผมได้ทำตามคำร้องขอของ มอริซ เรียบร้อยแล้ว และตั้งใจจะออกจากดาวดวงนี้ทันที



....ผมไม่เคยสงสัยในคำร้องขอจาก มอริซ เลยแม้แต่ครั้งเดียว ตั้งแต่นับมันเป็นสหาย


แต่ที่ผมสงสัยมากกว่าก็คือ "ทำไมต้องเป็นพวกเขา??"
















หากใครได้รู้จักกับ มอริซ เชื่อเถอะคุณจะต้องยอมรับในพลังแห่งการเป็นผู้นำและพลังในการโน้มน้าวใจคนได้อย่างดี



และผลลัพท์ จากเรื่องราวนี้ ทำให้ผมได้เจอกับทายาทของเขาในอีก10กว่าปีผ่านไป










จบ

แวะมาลงรูปอิๆๆ

ลงเรื่อยๆ

รูปนี้เป็นตอนที่เจอกับสาวน้อย(NG)ครั้งแรก ถ้าจำไม่ได้ให้ย้อนหน้าไปแรกๆอะครับ*3*

Spoiler:

แวะมาลงไม่ให้ขาด

ลงเพิ่มครับ

แวะมาลง

ลงเรื่อยๆ

ลงเรื่อยๆ

แวะมาลงครับ

ลงต่อไป

ลงเพิ่มครับ

ลงเรื่อยๆครับ

วาดผู้ชายมั่ง

ลงเรื่อยๆ

ลงเรื่อยๆครับ


ใส่สปอยหน่อยล่ะกันอิๆ

Spoiler:

Ari letter





นี่คือจดหมายเรื่องราวทั้งหมดในวันนั้น วันที่ผมได้ประสพพบเจอ

ผมถูกทางกองทัพสั่งห้ามไม่ให้เผยแพร่เรื่องนี้อย่างเด็ดขาด

แต่ผมคงอกแตกตายแน่ๆหากผมเก็บความจริงในวันนั้นใว้

นี่จึงเป็นจดหมายเหตุ ที่ผมต้องการจะถ่ายทอดความเป็นจริงแทนการตะโกนอย่างสุดเสียงบอกใครๆ



ผมชื่อ อารี เป็นทหารยศพันโท และเป็นอดีตครูฝึกในกองพลแม่นปืน









แต่เนื่องจากยุคสมัยเปลี่ยนไป การรบไม่จำเป็นต้องทำการซุ่มจู่โจม

เพราะไม่ว่ากองทัพใหนก็ต้องการแสดงแสนยานุภาพเช่นรถถังหรือเครื่องบิน

หรือแม้แต่การกดปุ่มเพียงปุ่มเดียวเพื่อยิงจรวด

หน่วยพลซุ่มยิงจึงถูกกลืนไปโดยปริยาย ลูกทีมผมก็ถูกโยกย้ายไปตามหน่วยต่างๆแทน

แน่นอนผมก็มีตำแหน่งใหม่ในส่วนกองทัพเหมือนกัน

ผมถูกเลื่อนขั้นจากครูฝึกมาเป็น เลขาของรองผบ.

ดูเป็นการก้าวกระโดดที่น่าภูมิใจ

แต่สำหรับผม มันก็แค่งานเดินเอกสารในออฟฟิค

อา..ขอโทษที่ผมเล่าเรื่องตัวเองมากเกินไป

แต่จริงๆแล้วนี่ก็เป็นเรื่องหนึ่งที่ผมเองก็คับแค้นใจเหมือนกัน



เข้าเรื่องเลยล่ะกัน เหตุเกิดในวันนั้นเป็นเวลาช่วงบ่ายขณะที่ผมกำลังเชคเอกสารอนุมัติเคลื่อนกำลังพล










มันเป็นวันที่บ้าที่สุด


เมื่ออดีตลูกน้องผมก็รีบมารายงานสิ่งผิดปกติ


มีไอ้บ้าที่ใหนไม่รู้เข้ามาในค่ายของกองทัพ


ผมเบื่อหน่ายกับงานที่ทำอยู่แล้ว แถมผมยังต้องมาดูไอ้บ้าที่ใหนก็ไม่รู้อีกเหรอ?












เชื่อผมเถอะไม่ว่าใครก็ต้องคิดเหมือนผม

ไม่มีใครบ้าที่จะกล้าเข้ามาในค่ายกองทัพโดยไม่มีเหตุอะไร

อากาศคงร้อนมาก แค่ผมดูการแต่งตัวมันก็บ้าพอแล้ว

มันหลุดมาจากลัทธิสวมฮูทหรือไง?

kkkซิน่ะ