รูปของ BenQ11#2

Narl Diary Fragment



วันที่ xx เดือนxx ปีxx






นี่คือ ไดอารี่ย้อนหลัง....

ย้อนหลังนานมากๆ ผมจะเริ่มจากตรงใหนดี?


เอาเป็นวันนั้นล่ะกันวันที่ผมทำเรื่องผิดพลาดที่สุด

ผมไม่อยากโทษว่ามันเป็นเพราะมอริส มันเป็นเพราะผมเอง...ผมน่าจะมีสติมากกว่านี้

ถึงแม้จะรู้ดีว่าเส้นทางมอริสเป็นสิ่งที่คุณจะไม่มีทางได้รู้เลยว่าข้างหน้ามันจะมีอะไรรออยู่ไม่ว่าคุณจะเลือกหรือไม่เลือกอะไรด้วยตัวเองก็ตาม


วันนั้นเป็นวันที่เหมือนปกติเหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา ผมวางแผนที่จะแต่งงานกับแอน ซึ่งเหลือเวลาอีก20วันในการเตรียมงาน


ผมตั้งใจจะจัดงานกันเล็กๆเลยไม่ได้เชิญใครเลยนอกจากเหล่าครูในโรงเรียนและคนสนิทเฉพาะในโรงเรียน แม้แต่เถ้าแก่เนี้ยผมก็ไม่ได้เชิญเพราะเห็นว่าเธอก็เพิ่งมีลูกเล็กๆจะเดินทางมาก็กระไรอยู่

ส่วนไอ้แสบตัวสำคัญช่วงนี้มันดันไม่อยู่มันหายหัวไปเดือนหนึ่งเห็นจะได้ แต่มันก็ให้ยาล่วงหน้ามาก่อนด้วยแค่ให้แอนกินให้เป็นเวลา

และแน่นอนวันนั้นผมก็ออกไปทำงานเหมือนปกติ














แต่ผมก็ยังเจียดเวลาไปดำเนินงานเรื่องงานแต่งด้วย เพราะมันใช้หลายๆอย่างในการดำเนินการ โดยเฉพาะเรื่องชาติกำเนิด


เพราะ"ทางโน้น"เขาลงเอกสารใว้ว่า "พวกเรา"อยู่ในกลุ่มพลัดถิ่นเพราะผมไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง(แต่จริงๆผมมีนะแต่ไม่ได้กลับไปนานแล้ว)

ส่วนทางแอนดาวเธอสลายไปแล้วตามกฏต้องย้ายไปอยู่ดาว"ข้างเคียง"แต่ผมให้ เบลคช่วยเรื่องการย้ายที่อยู่มาอยู่"ที่นี่"(โรงเรียน)นี้แทน

เอาแค่นี้ละกันถ้ามาร่ายดีเทลอื่นๆแล้วมันจะเยอะเกินไปจนมีแต่น้ำ



กลับมาเรื่องวันนั้นต่อ ตามที่เคยบอกไปว่า อาการของแอนนั้นไม่ได้ดีขึ้นมีแต่แย่ลงกับทรงตัวซึ่งดูเจ้าตัวคงจะรู้ดีกว่าผม แต่เราต่างที่จะไม่พูดถึงมันแล้วใช้เวลาที่มีสร้างความสุขดีกว่า

และเรื่องที่ผิดปกติในวันนั้นก็คือ แอนเธอตื่นเช้า มาทำอาหารให้ผมทานทั้งๆที่บ่อยครั้งที่เธอจะหลับยาวจนผมออกไปทำงานก่อนเสมอ แต่อาจจะบังเอิญก็ได้ในตอนแรกผมคิดแบบนั้นและไม่ใส่ใจ


"อืม...ผมว่าเธอดูพวกซีรี่ยละครมากไปนะ"
















....นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ผมไม่ทันได้คิดเลย เพราะผมไม่เคย ได้ทำแบบนี้ก่อนออกไปทำงาน แต่วันนี้กลับทำ ซึ่งมันผิดปกติ ทั้งๆที่ผมควรจะเอะใจแต่ในตอนนั้นผมไม่...

เพราะความเคยชินของพวกเรา..(คงรู้กันอยู่แล้ว) ทำให้จูบนี้เป็นเหมือนจูบปกติที่ทำให้ผมไม่ทันได้เอะใจ

หลายอย่างดูเป็นขั้นตอน โดยเฉพาะ สิ่งที่แอนทักขึ้นมา เพราะอุปกรณ์ที่ไอ้แสบมันทำให้(อุปกรณ์รับรสน่ะ)

มันทำให้เธอสามารถรับกลิ่นจากลิ้นได้แทน แถมรับได้ดีเสียด้วย จนคิดว่าผมสูบบุหรี่ซึ่งผมไม่ได้สูบผมเลยไม่ได้เอะใจ...


















ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่ผมคาดการณ์หลังจากที่เหตุการณ์มันเลยผ่านมาแล้วเป็นปีๆ

ผมอาจจะจำไม่ได้ทั้งหมด แต่เรื่องหลักที่ผิดสังเกตคงจะมีประมาณนี้

ผมยังจำได้เลยว่าเธออยากกินอาหารโปรดให้ผมซื้อกลับมาด้วย















หลังจากนั้น.....ผมคิดเรื่องแผนการทำงานว่าวันนี้จะเริ่มจากอะไรดี เพราะเดี๋ยวขากลับต้องแวะไปร้านดอกไม้ ที่เคยโทรสั่งจองใว้

ผมก็เพิ่งรู้ว่าไอ้เจ้าอันดับ2มันเป็นเจ้าของร้านแถมวันนี้มันก็อยู่ด้วยก็ว่าจะแวะไปดูหน้ามันหน่อย

จากนั้นผมก็คิดเรื่อง ทั่วๆไปตามประสาผม....แต่ผมจำไม่ได้ว่าผมคิดเรื่องอะไร เพราะมันไม่ใช่เรื่องสาระสำคัญเชื่อเถอะ

แต่มันก็ทำให้ผม คลาดสติเหมือนคนกำลังเหมื่อแล้ว จู่ก็มีคนมาทักอย่างเร็ว จนลืมทั้งเรื่องที่ตัวเองคิด และเรื่องของคนที่ทักเรา


















นั่นคือจุดเริ่มตั้นของปัจจุบันที่ผมเขียนไดอารี่ย้อนหลังอยู่ตอนนี้.....


















ทุกอย่างเหมือนถูกเขียนใว้แล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้

เพียงแต่มันรวดเร็วเกินที่ผมจะรับได้ทัน















ในเวลานั้นผมไม่ได้คิดเลยว่าเป็น"ฝีมือใคร" แต่ผมคิดว่า"ทำไปทำไม?"

โอว น่าตื่นเต้นจัง

ผมพยายามใช้ทุกวิถีทางในการรักษาเบื้องต้น แม้จะรู้ดีว่า มันช่วยอะไรไม่ได้

คนที่ผมคิดได้ในตอนนั้นมีแต่ไอ้แสบ...แต่มันปิดเครื่องสื่อสาร...

ครั้นจะเดินทางไปที่ "snake nebula" ก็ใช้เวลาเป็นสัปดาห์คงไม่ทัน...

และคนๆเดียวที่เหลืออันเป็นความหวังที่ผมจะคิดได้ในตอนนั้นนั่นคือ "ฮิโซกะ"















เหมือนเรื่องบังเอิญ....แต่อย่างที่ผมบอกไปแต่แรก มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

มันถูกเขียนใว้โดยมอริซแน่ๆ เส้นทางหลังจากนี้ ผมคิดถึงฮิโซกะและไปในที่ๆคาดว่าน่าจะเจอเธอ และกก็เจอจริงๆ


















แต่นั้นยังไม่พอ ไอ้คนที่ผมอยากเจอที่สุด กลับอยู่ใกล้เพียงแค่นี้

ผมทั้งสับสนและมึนงง ผมไม่แน่ใจว่าผมพูดอะไรใหม แต่ฮิโซกะเธอก็ยังเป็นเธอ

เธอเข้าใจผมเสมอแม้ผมจะไม่ได้พูดอะไรแต่ความช่างสังเกต ทำให้เธอเป็นที่พึ่งสำหรับผมได้เสมอ

เธอรู้ทันทีว่านี่มันไม่ใช่เรื่องปรกติ....ใช่ มันไม่ปรกติเลย













ในตอนนั้นผมคิดเพียงว่า ฮิโซกะ"น่าจะ"รู้อะไรเกี่ยวกับการที่ไม่มี"หัวใจ"

ฟังดูโหดร้ายแต่ผมคิดได้เพียงนี้จริงๆในสถานการณ์ตอนนั้น ก็หวังว่าฮิโซกะเธอจะเข้าใจผม















ซึ่งมันเหมาะเจาะมากกับเหตุการณ์ที่จะเกิดหลังจากนี้

การที่ผมเจอฮิโซกะโดยเร็ว การที่พบไอ้แสบอยู่กับฮิโซกะ ที่พูดคุยอะไรบางอย่างอยู่ก่อนที่ผมจะมา










ซึ่งเป็นเรื่องที่ ไอ้แสบเก็บเรื่องนี้เป็นความลับมานาน จะมาบรรจบกันในวันๆเดียว

ซึ่งก็คือวันนี้....

ถ้ายังจำก่อนหน้านี้ได้ เกี่ยวกับการสิ่งที่ไอ้แสบมันกำลังค้นคว้า จริงๆมันก็ไม่ใช่ความลับอะไรเลย เพียงแต่ผมกลับมองข้ามเรื่องนี้ไป

ไม่สิ...มันเป็นความลับ... ความลับใกล้ตัวสุดๆ ที่ผมไม่เอะใจคิดถึงมันมากกว่า


ถ้าให้อธิบายแบบเจาะจงเลยก็คือ ไอ้แสบมันวิจัย "หัวใจ" ที่สามารถใช้ทดแทนกับสิ่งมีชีวิตได้ทั้งหมด โดยเฉพาะหัวใจของผู้มีพลังพิเศษหรือเผ่าพันธุ์ที่มีหัวใจที่ยากจะเข้ากันได้

โดยปรกติมันเป็นการยากที่จะหาหัวใจทดแทนที่ต้องเข้ากับผู้ป่วยเพราะปัจจัยหลายๆอย่าง มันจึงเอาเซลของผมไปวิเคราะห์ทดลองและสร้าง "อวัยวะ" ที่สามารถเข้ากันกับทุกสิ่งมีชีวิตได้

และหัวใจนั้นก็คือ "ตัวตน"ของ ลักชัวลี่ หัวใจที่ถูกทดลองซ้ำแล้วซ้ำอีกจนสำเร็จออกมา ซึ่งไอ้แสบมันตั้งใจจะนำ "หัวใจ"นี้ไปใช้กับฮิโซกะ ซึ่งเป็นที่รู้กันว่า หัวใจของเธอ หายไปและถูกแทนที่ด้วย "หลุมดำ"

ผมเคยสัญญากับฮิโซกะว่าจะตามหาหัวใจของเธอแต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่อาจหาเจอ...แต่ไอ้แสบมันกลับ สร้างหัวใจขึ้นมาให้
















ผมเข้าใจเลยว่าทำไม ไอ้แสบถึงให้ความสำคัญกับ"ความลับ"นี้ มันให้ความสำคัญกับ ฮิโซกะ จนถึงกับยอมสละเวทย์สายรักษา และใช้วิธีทางวิทยาศาสตร์แทน

มันคงจะดีหาก ฮิโซกะจะมีหัวใจที่มีเซลของผม ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ไอ้แสบรู้อยู่แล้วถึงความรู้สึกของฮิโซกะที่มีต่อผม

.....แต่ ผมจำต้องมองข้าม ความเป็นจริงที่ควรเป็น และคุกเข่าขอร้องในสิ่งที่ ขัดต่อความรู้สึกของมัน
















ด้านไอ้แสบ หมอนี่มันหัวไว มันรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร

ใช่แล้วสถานการณ์แบบนี้ ต่อหน้าฮิโซกะมันเหมือนถูกบีบให้จำต้องสละ"หัวใจ"ที่มันอุตส่าห์สร้างมาเป็นพันปี

ให้กับผู้หญิงที่มันไม่ได้สนิทหรือพูดคุยอะไรกัน....และที่สำคัญ เธอตายไปได้กว่า5นาทีแล้ว

ในตอนนั้นผมเองก็คิดเหมือนไอ้แสบทันที ที่มันเอ่ยคำว่า"มอริซ" ความบังเอิญแบบนี้ มันยากที่จะคิดเป็นอย่างอื่น

แน่นอนว่าไอ้แสบมันต้องโมโหอยู่แล้ว

ผมเคยคิดนะว่า สำหรับเบลคผมยกให้มันเป็นเทพนักรบ แต่ไอ้แสบมันก็ไม่เคยแสดงฝีมือแท้ๆของตัวเองให้เห็นเลยสักคร้ง(ต่อหน้าผม)

ถึงกระนั้นผมก็ไม่เคยเอาชนะมันได้เลย จากที่เคยประมือมาในครั้งอดีตจนพลาดท่าถูกมันจับไปทดลองหลายอย่าง

ดังนั้นการที่มันโมโหแบบนี้ผมเองก็หวั่นใจลึกๆอยู่(ในตอนนั้น)















โดยพื้นฐานไอ้แสบที่ผมรู้จัก มันเป็นคนที่ไร้ความปราณี แม้ในความเมตาที่มันแสดงออกมา มันก็ทำเพื่อตัวมันเอง

หากมันคิดจะทำอะไรมันก็ต้องทำให้ได้ การใช้เวลานับพันปีเพื่อสร้าง"หัวใจ"นี้ขึ้นมา และการสังเวย ลักชัวลี่ก็เป็นข้อพิสูจน์กมลสันดารของมันได้

ดังนั้นจงอย่าแปลกหากได้เห็นความน่ากลัวที่ออกมาจากตัวมัน
















เพราะแค่จิตสังหารที่มันแผ่ออกมาก็ ทำให้เกิดภาพหลอนกันได้แล้ว

แต่ก็อย่างที่ ลักชัวลี่เคยบอกไป ว่าไอ้แสบนั้นเปลี่ยนไปมากจากเมื่อก่อน   มันคงไม่เผยแค่จิตสังหารแบบนี้แน่ๆ














แต่ผมไม่มีเวลาที่จะกลัว หรือเกรงอะไร ผมทำได้เพียง ขอความเมตตาจากมัน

เพราะพลังที่ผมส่งถ่ายให้ แอน ดูจะไม่สามารถยื้อชีวิตเธอได้เลย เพราะ"หัวใจ"อันเป็นแกนหลักของการถ่ายทอดพลังไปทั่วร่างไม่มี


















ความเงียบ คือสิ่งที่มีอยู่ ผมไม่สามารถทำอะไรได้ไปกว่ามากกว่านี้แล้ว

ผมเข้าใจดีว่า การขอร้องของผม ทำให้เกิดความตะขิดตะขวงใจทั้งคู่ แต่สิ่งที่ผมคิดได้ในตอนนั้นก็คือวิธีนี้วิธีเดียว

ทันใดนั้น มันก็ทำให้ผมคิดได้เรื่องๆหนึ่ง นั่นคือ  "การย้ายหัวใจ"

หากใครเคยคลับคล้ายคลับคราเรื่องการย้ายหัวใจนี้ ผมก็จะอธิบายให้กระชับว่า

ในคราก่อนที่ผมเคยถูกไอ้แสบจับไปทดลอง  มันเคยใช้วิธีย้ายอวัยวะของผมไปเชื่อมกับสิ่งมีวีวิตอื่นๆ

ซึงผลก็เป็นไปตามแบบเดียวกับกรณีลักชัวลี่ นั่นคือเกิดการไม่เข้ากันกับเซลร่างกายทำให้ผู้ถูกปลูกถ่ายย้ายอวัยวะร่างระเบิด










แต่มีเพียงเหตุการณ์เดียวที่ "บังเอิญ"เข้ากันได้นั่นก็คือ"อวัยวะหัวใจ"ของผมที่ปลูกถ่ายให้ หญิงสาวคนหนึ่งจาก20คนที่เสียชีวิต "เฉพาะการปลูกถ่ายหัวใจ"


นั่นจึงเป็นเหตุที่ทำให้ไอ้แสบคิดที่จะ สร้างหัวใจทดแทนขึ้นมาเอง


นั่นหมายถึงมันมีความเสี่ยงที่ จะเกิดการไม่เข้ากันกับร่างของแอนหากผมใช้วิธีนี้



ผมเงยหน้าเห็นฮิโซกะ กำลังพูดอะไรบางอย่างกับไอ้แสบ..


....แต่ผมไม่มีเวลาอีกแล้ว.....














เป็นแวปเดียวที่ผมคิดได้ผมจึงไม่ลังเลที่จะควักมัน(หัวใจ)ออกมาทันที

แต่ก็ถูกหยุดโดยทันทีเหมือนกัน












ในตอนนั้นผมไม่รู้ว่า ฮิโซกะพูดอะไรกับไอ้แสบ

จนถึงตอนนี้(ปัจจุบัน)ผมก็ยังไม่รู้อยู่ดี

แต่มันทำให้ ไอ้แสบเปลี่ยนใจมาช่วยผมได้

นี่สินะ...เส้นทางของมอริซ....














ไม่สิ...ฮิโซกะต่างหากที่ผมต้องขอบคุณ เธอช่วยเหลือผมหลายอย่าง


ผมจึงต้องฝากร่างของแอนใว้ให้กับไอ้แสบ(และฮิโซกะ)

ในระยะตรงหน้านี้ผมเห็นได้ชัดว่า ไอ้แสบมันกำลงหงุดหงิดมาก มันคงไม่อยากเห็นหน้าผมสักพัก

แต่คำพูดของมัน กลับเกิดประกายอะไรบางอย่าง....

จากตรงนี้...ผมคงไม่ได้ใช้อะไรที่เป็นตรรกะอีกแล้ว

จากตรงนี้...ผมใช้ลางสังหรณ์และความเชื่อของตัวเองล้วน

ผมรีบมุ่งหน้าไปในที่ๆผมควรไปทันที

ผมไม่รู้หรอกว่าผมจะไปที่นั่นทำไม แต่ผมเชื่อว่าผมต้องไปที่นั่น













ระหว่างทางที่ผ่านมาผมได้เห็นความตื่นตระหนกจากจิตสังหารที่ไอ้แสบทำใว้เมื่อสักครู่

และได้พบกับ เซร่าที่รับรู้ถึงจิตสังหารเลยวิ่งสวนทางมา

ผมเห็นถึงสีหน้าที่หวั่นวิตกของเธอ













เธอพยายามสอบถามถึงเหตุการณ์ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ผมจะยืนอธิบายเธอ

ครั้นจะบอกว่าผมจำมุ่งไปใหนก็เกรงว่าเธอจะตามมา



ผมไม่แน่ใจว่าพูดอะไรกับเซร่าบ้าง แต่ที่แน่ๆผมให้เธอไปหาฮิโซกะ เพราะผมสังหรณ์ว่าเธออาจได้รับอันตรายหากเธออยู่ใกล้ผม

ผมจึงทำได้แค่บอกกล่าวกับเธอสั้นๆ ก่อนที่จะแยกกับเธอ

อย่างที่บอกไปจากนี้ผมได้ใช้ ลางสังหรณ์ตัวเองล้วน หรือเรียกว่าไม่ได้คิดอะไรเลยก็ว่าได้

เพราะ"เส้นทางของมอริซ" ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีใครหนีพ้นได้














และก็ไปไปตามคาดใว้


ประตูไม่ได้ล๊อค....เส้นทางมอริซต้องการให้ผมต้องเผชิญกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้ใช่ใหม?















แล้วจากนี้ผมจะใช้สังหรณ์แบบใหนดี?










จบตอน