[Light Novel] THE PROJECT RADICLE

「 Prologue 」

______เทระไบต์ หน่วยระบุความจุข้อมูลทั่วๆไปในปัจจุบัน ขีดจำกัดของการจัดเก็บข้อมูลไปสิ้นสุดที่ 8 เซตตะไบท์
______ค.ศ.2022 รอยต่อของการเข้าสู่วิทยาการเทคโนโลยีอีกระดับ การพัฒนาระบบคอมพิวเตอร์ได้รับการผลักดันอย่างเต็มที่ เพื่อเพิ่ม ความจุและความเร็ว
ในการบันทึกข้อมูล ณ ตอนนี้เราสามารถจัดเก็บข้อมูลในกระดาษจำนวน 4000 รถบรรทุก ลงในแฟลชไดร์ฟขนาดเท่ายางลบได้สบายๆ
______เมื่อการบันทึกข้อมูลต่างๆถูกจัดเก็บในรูปแบบดิจิตอลทั้งหมด อีกไม่นานมนุษย์เองคงไม่จำเป็นต้องใช้กระดาษอีกต่อไป
______และโครงการพิเศษก็ทำการพัฒนาสำเร็จ ด้วยระบบรักษาความปลอดภัยข้อมูลที่แน่นหนาและยืดหยุ่นสูง สามารถตรวจจับเอกลักษณ์พฤติกรรมของไฟล์
ผิดปกติได้ ทำให้เหล่าไวรัส โทรจัน บอทต่างๆ ถูกขึ้นทะเบียนเป็นจำนวนมาก
______และการกวาดล้างในโลกดิจิตอลก็จบลงในวันที่ 13 กุมภาพันธ์ 2023 ที่รายการ 6522 «Corona Virus» ปิดฉากการคุกคามข้อมูลด้วยระบบไวรัส

______ตราบใดที่ยังมีมนุษย์ความสงบสุขมักตั้งอยู่ได้ไม่นาน . . .

______ค.ศ.2025 มีการจัดตั้งสมาพันธ์แห่งเอเชียตะวันออก ภายใต้รหัส RODE เมื่อวันที่ 8 มิถุนายน ซึ่งได้ทำการพัฒนาการเชื่อมโยงเข้ากับสมอง โดยสามารถสั่งการ
ควบคุมและบันทึกได้โดยง่าย
______ถัดมาในเดือน ธันวาคมปีเดียวกัน อุปกรณ์ถอดรหัสข้อมูลในรูปแบบภาษาของมนุษย์ก็สำเร็จในขั้นรุ่นทดลอง จากความร่วมมือระหว่าง จีน ญี่ปุ่นและมาเลเซีย
ทว่าถูกเปิดเผยสู่สาธารณชนแบบไม่น่าอภิรมย์เท่าไรนัก ก่อให้เกิดแรงต่อต้านอย่างระแวงจากทางฝั่งโลกตะวันตก อย่างยุโรปและอดีตผู้นำของโลกเช่นสหรัฐอเมริกา
______จากนั้นไม่นาน «Radicle Incident» ได้จุดชนวนการเปลี่ยนแปลงไปทั่วโลก เมื่อมีการจับได้ว่า แฮคเกอร์ชาวจีนได้ทำการเจาะข้อมูลการบินของประเทศฝรั่งเศส
ต่อมาไม่ถึง 2 ชั่วโมง ก็เกิดเหตุวินาศกรรม 2 ครั้งติดต่อกันที่เชื่อมโยงเข้ากับแฮคเกอร์ชาวจีนได้อย่างลงตัว ทำให้ทั่วทั้งโลกจับตามองการเคลื่อนไหวของ
กลุ่มสมาพันธ์ RODE อย่างหนัก
______สถานการณ์มีแววว่าจีนจะตกเป็นฝ่ายผิด และประเทศดังกล่าวพร้อมที่จะหันยุทโธปกรณ์มาใส่ได้ทุกเมื่อ จีนจึงจับมือกับสองประเทศผู้ร่วมพัฒนาในการกล่าว
แถลงการณ์ตอบโต้ ความตึงเครียดระหว่างสองซีกโลกจึงค่อยๆเพิ่มขึ้น
______จนในที่สุด การเจรจาข้อตกลงร่วมกันจึงเกิดขึ้น โดยสมาพันธ์ RODE จะต้องเปิดเผยการพัฒนาเทคโนโลยีต่อทั่วโลก แลกกับการที่จะให้จีนมีส่วนร่วมในการ
พัฒนาอาวุธทุกชนิด แม้ว่าข้อตกลงนี้จะไม่มีฝ่ายใดพึงพอใจสักนิด แต่ก็เป็นการต่อลมหายใจให้กับความสันติสุขไปอีกระยะเวลาหนึ่ง
______และจุดนี้จึงเป็นเหตุให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ พร้อมๆกับโครงการพิเศษที่มีชื่อว่า «The Project Radicle»



______ประเทศไทยเข้าร่วม Project Radicle ตั้งแต่ปี 2026 ตามข้อตกลงของสมาชิก RODE เป็นลำดับที่ 3 ได้มีการก่อตั้งสถาบันการสอน Radicle Seed III
ซึ่งจะเริ่มเปิดทำการสอนในวันที่ 20 พฤษภาคม 2029
























「 Seed I 」

______แสงแดดสีทองคำพาดไปตามผนังห้องสีเหลืองเทา หลังจากที่เมฆก้อนสีดำเคลื่อนออกจากดวงอาทิตย์ไปแล้ว แสงแดดยามเย็นที่เปล่งออกมา
ยังคงมีฤทธิ์ไม่ต่างกับกลางวัน ราวกับว่าจะระเหยหยดน้ำฝนตามที่ต่างๆให้แห้งเหือดไปในพริบตา
______เด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกถึงความร้อนบนใบหน้า จึงขยับตัวหลบมาในเงาม่าน
______เขาค่อยๆเรียงเสื้อและกางเกงลงไปในกระเป๋าทีละชุดๆ เสื้อผ้าเกือบทั้งหมดถูกจัดเรียงลงในกระเป๋าใบใหญ่ เขาลุกขึ้นตรวจสอบสิ่งของที่อาจจะ
ตกหล่นภายในห้อง ที่ตอนนี้ดูโล่งผิดหูผิดตามอย่างมาก
______เมื่อเช็คของทั้งหมดแล้ว จึงนั่งลงกับพื้นและครุ่นคิดไปเรื่อยเปื่อย ระหว่างที่รอสมาชิกคนสุดท้ายของบ้านกลับมา คือน้องสาวของเขา

______ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรหลายอย่างมากมาย
______ทุกคนต้องเผชิญกับการเปลี่ยนแปลง เศรษฐกิจปรับตัวทั้งในทางบวกและทางลบ คนทั้งโลกพยายามปรับตัวเข้าหากัน เขาก็ด้วย
______สาเหตุมาจากสิ่งๆเดียวที่ «พวกเรา» เรียกมันว่า Project Radicle
______เพราะมันคือโครงการยักษ์ทางด้านคอมพิวเตอร์ที่มีชื่อสวยหรูว่า สถาบันวิจัยและพัฒนาระบบถ่ายโอนข้อมูลด้วยสมอง หรือเรียกให้จำกัดความขึ้น
มาอีกสักหน่อยก็ควรเป็น
______...โรงเรียนแฮคเกอร์...

______ความฝังใจอย่างสุดชีวิตของมนุษย์เป็นอะไรที่น่ากลัวเหมือนกัน เขามีเหตุผลหลักๆเพียงสองข้อที่ตัดสินใจเข้าเรียนที่โรงเรียนแฮคเกอร์เท่านั้น
______ข้อแรก ไม่ต้องไปเป็นทหาร
______ข้อสอง การมีโรงเรียนสอนแฮค ย่อมแปลว่า สามารถล้วงข้อมูลใครก็ได้โดยไม่ผิดกฎหมายคงน่าสนุกไม่น้อย
______ดูเหมือนเป็นความคิดแค่ตื้นๆ
______มันก็ตื้นจริงๆนั่นแหละ...

______ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว น้ำฝนก็ยังคงขังนองอยู่ตามถนน กลิ่นปูนและดินชื้นๆลอยปะปนอยู่ในอากาศที่เริ่มเย็นตัวลง ณ ตอนนี้เป็นเวลา
6 โมงครึ่งแล้วแต่น้องของเขาก็ยังคงกลับไม่ถึงบ้าน ถ้าว่าตามปกติแล้วเธอจะไม่ค่อยกลับมามืดนักนอกเสียจากว่าจะมีธุระจริงๆจึงจะโทรมาบอกก่อนล่วงหน้า
______ทั้งๆที่เพิ่งเป็นสัปดาห์แรกของการเปิดเทอมของโรงเรียนสายสามัญ ก็ไม่น่าจะมีกิจกรรมจนมืดค่ำเท่าไร แต่ว่าโทรศัพท์ของเขาก็ยังไม่ดัง
______ท้องฟ้าค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีครามเข้ม แสงสีส้มบนของเมฆจางหายไป ดวงไฟข้างทางกระพริบและติดขึ้นเป็นช่วงๆทอดยาวไปจนสุดสาย เขามอง
จ้องแสงไฟด้านนอกครู่หนึ่งก่อนลุกออกมาจากห้อง เพราะคิดว่ายังไงน้องก็คงกลับมาไม่ทัน
______ห้องอาหารนั้นตั้งอยู่ทางซ้ายมือของบันไดบ้าน เขาเดินอย่างเงียบเชียบลงมายังโต๊ะทานข้าวตัวใหญ่ตรงกลางห้อง บนนั้นมีกับข้าววางอยู่สองสาม
จาน และดูเหมือนว่ายังมีอาหารที่ยังไม่เสร็จอยู่อีกสองสามอย่าง เขายกฝาชีออกแล้วเริ่มลงมือกินก่อนเลย อย่างน้อยเผื่อเวลารถติดไว้บ้างก็น่าจะดี
______ประตูบ้านเปิดออก จอภาพ LCD ขนาด 10 นิ้วในห้องอาหารติดขึ้นเองและฉายภาพตรงส่วนทางเข้า ทำให้เขารู้ว่าแม่กลับมาแล้ว
______“ฝนตกหนักเลยติดอยู่ที่แบริ่งซะนาน เชน น้องยังไม่กลับมาหรอ”
______“ยังเลย”
______เขาตะโกนตอบไปทั้งๆที่ข้าวเต็มปาก
______ปี้ริริริริ –
______โทรศัพท์บ้านดังขึ้น แม่เดินเข้าไปรับโทรศัพท์ อึดใจต่อมาเธอก็เดินเข้ามาในห้อง
______“เชน น้องบอกว่าโทรเข้าเครื่องแกไม่ได้เลยโทรเข้ามาที่บ้านแล้วก็ไม่มีใครไปรับด้วยเนี่ย โทรศัพท์เป็นอะไรรึเปล่า”
______เขาทำสีหน้างงๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นเหมือนฉุกคิดอะไรได้จริงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แต่หน้าจอสี่นิ้วสีดำไม่ตอบสนองเมื่อเขากดไปที่ปุ่มโฮมสกรีน
______เออจริงด้วย มือถือแบตหมดนี่นา
______เชนเกาศีรษะก่อนเสียบโทรศัพท์เข้ากับที่ชาร์จ แล้วจึงเปิดเครื่องขึ้นมาใหม่อีกที
______24 สาย – เวรกรรม อย่างนี้ชันโมโหแน่ๆ
______เขาผละออกมาจากโต๊ะอาหาร เดินไปรับโทรศัพท์แทน
______“ฮัลโหล ว่าไง”
______“พี่หรอ...... ว่าไงเนี่ยนะ โทรไปไม่รู้กี่รอบทำไมไม่รับ ฝนหยุดตั้งนานแล้วจะให้บอกป๊ามารับหน่อยเนี่ย เสร็จงานเตรียมของกิจกรรมสมัครชมรม
ตั้งแต่ 6 โมงกว่าแล้ว แทนที่จะได้กลับเร็ว ต้องมารอจนมืดค่ำเพราะใครเนี่ย!”
______โดนตามระเบียบอีกแล้ว
______“มือถือแบตหมด.....”
______เพราะไม่รู้ว่าจะแก้ตัวอย่างไรเขาจึงเอ่ยถามแทน
______“แล้วจะต้องให้ไปรับมั้ย”
______“ไม่ต้อง กลับเองได้”
______“– เออน่ะ แล้วไม่กลับตั้งแต่แรก!”
______เขาสวนทันทีเหมือนกับรู้คำตอบ ทั้งสองคนเงียบไปพักหนึ่ง
______“เอาเป็นว่าหนูส่งพี่แค่ตรงนี้แหละนะ เดี๋ยวจะถึงรถไฟฟ้าแล้วล่ะ – บ๊ายบาย”
______เขาพยักหน้าน้อยๆแล้วส่งเสียง อือ ในลำคอก่อนจะกดวางสาย แล้วเดินกลับเข้าไปที่โต๊ะ
______“ชันจะมาถึงนี่ประมาณทุ่มครึ่งนะแม่”














______หลังจากเสร็จธุระแล้ว เชนจึงออกเดินทางโดยให้พ่อไปส่งที่ถนนใหญ่แล้วต่อรถแท็กซี่ไปเอง ซึ่งสถานที่ที่เขากำลังมุ่งหน้าไปคือเกาะ «The Root»
หรือชื่อทางการอีกอย่างคือ เขตปกครองพิเศษพรรณสินธานี (เมืองที่อยู่กลางมหาสมุทร แต่ถ้านับตามภูมิศาสตร์ก็เรียกได้แค่ว่าอ่าวเท่านั้น) เป็นเกาะพิเศษที่
ถูกปรับแต่งจนเป็นที่ตั้งของโรงเรียนแฮคเกอร์ «Radicle Seed III» แห่งที่สามในกลุ่มสมาพันธ์ RODE ตั้งอยู่ทางตอนใต้ของจังหวัดสมุทรปราการเลย
______การสร้างเกาะที่ว่านั่นเริ่มขึ้นเมื่อปี 2026 โดยการสนับสนุนและแทรกแทรงจากมาเลเซียและญี่ปุ่นที่วางแผนไว้ตั้งแต่แรกเพื่อการนี้โดยเฉพาะ เกาะ
The Root เดิมเป็นเกาะร้างเล็กๆสามแห่งที่อยู่ใกล้กัน จากนั้นจึงถูกปรับปรุงใหม่ระเบิดภูเขาทิ้ง และเชื่อมเกาะทั้งสามเข้าด้วยกันเป็นเกาะเดียวใหญ่ๆ มีสาธารณูปโภค
ครบทุกอย่างเพื่อรองรับนักเรียนหลายร้อยคน และเดินทางเข้าออกได้สามทางทั้งทางเรือ ทางอากาศ หรือทางบกด้วยรถไฟฟ้าความเร็วสูง เกาะพรรณสินธุ์
แม้จะตั้งอยู่ทางจังหวัดสมุทรปราการแต่ก็อยู่ภายใต้การบริหารของเขตกรุงเทพฯ ระหว่างผู้ว่าราชการกรุงเทพและรองรัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการ
______เชนจ้องมองออกไปด้านนอกรถ แสงไฟดวงแล้วดวงเล่าเคลื่อนผ่านไปอย่างต่อเนื่อง น่าแปลกใจว่าไม่มีรถติดอย่างที่คาดเอาไว้เลย รถแท็กซี่สีเหลือง
ลายเขียวแล่นด้วยความเร็วสม่ำเสมอมีหยุดรถบ้างตามสัญญาณไฟจราจร
______รถเก๋งเลี้ยวเลาะออกไปทางถนนคอนกรีตที่ก่อสร้างใหม่เป็นถนนที่ยื่นล้ำออกไปในทะเลกว่า 100 เมตร แล้วจึงหยุดลงที่สถานีรถไฟฟ้าขนาดเล็กที่เป็น
อาคารสองชั้นติดกระจกใสบานใหญ่ตลอดตัวอาคารด้านที่หันเข้าหาฝั่ง ที่นี่ดูสงบอย่างมากเสียงเกลียวคลื่นที่กำลังซัดเข้าหาฝั่งดังเป็นระลอกๆ มองออกไป
แทบเหมือนฉากสีดำสนิทที่ถูกแต้มไปด้วยจุดขาวๆของแสงดาวบนท้องฟ้า เขายื่นเงินจำนวน 150 บาทให้กับคนขับรถเมื่อรับเงินแล้วรถเก๋งคันนั้นก็แล่นออกไป
______เชนเดินขึ้นไปบนสถานีรถไฟที่ไม่มีวี่แววของพนักงานเลยสักคน แต่เพราะว่าแทบทุกอย่างทำงานด้วยระบบดิจิตอล จึงไม่จำเป็นต้องจ้างพนักงานหรือ
ยามเลยสักคน ที่จุดรอรถเขาพบกับนักเรียนสามคนที่กำลังยืนคุยกันอย่างเบาๆ
______“เอ่อ หวัดดี...”
______เขาทักอย่างประหม่า ทั้งสามคนหันมามองผู้ที่เดินเข้ามาทักทาย
______“หวัดดี – ”
______เด็กหนุ่มที่สวมแว่นสายตาสีดำทักทางบ้าง
______“รถเพิ่งออกไปเมื่อ 5 นาทีที่แล้วนี่เองรถมันนั่งได้แค่ 4 คนเองพวกเราก็เลยต้องรอรอบใหม่”
______เด็กหนุ่มอีกคนพูดเสริม

______อีก 5 นาทีต่อมารถไฟฟ้าอีกคนก็มาเทียบที่ชานชาลา เมื่อประตูเปิดออกเสียงบ่นของใครคนใดคนหนึ่งก็ดังขึ้น
______“อ้าว....... เอาละไง แกจะนั่งกลับมาทำไมเนี่ย”
______“เปล่านะๆ จริงๆก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน ประตูมันปิดก่อนจะได้ออกจากรถก็เลยต้องนั่งกลับมาอย่างนี้อะ”
______เสียงที่เถียงกลับมา เป็นเสียงผู้หญิง
______“แล้วจะนั่งพอได้ไงล่ะ ลงไปเลย ไปรอรอบหน้า”
______“เอ่อ ไม่ต้อง ไม่ต้องก็ได้เดี๋ยวนั่งรอรอบหน้าละกัน”
______เชนพูดแทรกขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยความเกรงใจ เด็กหนุ่มผมสั้นหันกลับมาลังเลพักหนึ่ง
______“เอางั้นก็ได้”
______ทั้งสามคนเดินขึ้นไปบนรถ รถไฟฟ้าส่งเสียงปี้บเตือนว่ารถจะออกแล้ว ประตูค่อยๆปิดลงอย่างนุ่มนวล และเคลื่อนตัวออกจากชานชาลา
______เชนลากกระเป๋ากลับมาวางข้างๆเก้าอีกแล้วนั่งลงที่เดิม เขาล้วงกระเป๋าเพื่อจะหยิบโทรศัพท์ออกมาดู แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอแต่ความว่างเปล่า
______ซวยอีกแล้ว ลืมเอาโทรศัพท์มา
______เขาถอนหายใจยาว พิงหลังใส่เก้าอี้อย่างแรงๆแล้วมองจ้องไปที่นาฬิกาบนศีรษะอย่างเลื่อนลอย
______คิดถูกมั้ยน้า ตัดสินใจแบบนี้
______แฮคเกอร์ – โดยพื้นฐานมันก็ไม่ใช่ฐานะที่สุจริตสักเท่าไร การจะมีโรงเรียนสอนวิชาอะไรแบบนี้ก็นับเป็นเรื่องแปลกพอสมควร
______ถึงกับมีสิทธิพิเศษถึงขนาดว่าไม่ต้องเข้าร่วมเกณฑ์ทหารเลย หมายความว่าฐานะของแฮคเกอร์เองอยู่สูงกว่าทหาร แต่ถ้ามองในแง่เดียวกับ
นักศึกษาวิชาทหารก็จะกลายเป็นว่า ไม่ต้องเกณฑ์ทหารเพราะถือว่าเป็นการเข้าร่วมกองทัพโดยความสมัครใจ ก็จะกลายเป็นอีกกรณีนึง
______...........แฮคเกอร์ก็คือทหาร
______ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย –
______นอกจากนี้การเรียนด้านนี้ก็ใช่ว่าจะไปทำอาชีพอะไรจริงจังได้ การได้เป็น 1 ใน 40 คนที่นี้มีความสำคัญต่อประเทศแค่ไหนถึงกับต้องให้ความสำคัญ
มากขนาดนั้น นักเรียนแฮคเกอร์ถึง 40 คนต่อปี ใน 3 ปีก็จะมีแฮคเกอร์ถึง 120 คน นับเป็นปริมาณที่เยอะพอควร หรือการก่อตั้งจะมีจุดประสงค์ประหลาดๆ
เพี้ยนๆอะไรสักอย่าง ซึ่งแต่ละอย่างดูไม่ค่อยน่าจินตนาการซักเท่าไร
______ความคิดของเขาหยุดลงเมื่อมีรถคันหนึ่งขับเข้ามาจอดหน้าสถานีด้านล่าง เขาชะเง้อมองออกไปดูทางกระจกบานใหญ่ แต่ว่ามองเห็นรายละเอียดด้าน
ล่างได้ไม่ชัดเท่าไร
______ไม่นานผู้มาใหม่ก็ปรากฏขึ้นที่บันไดชานชาลาด้านบน เป็นหญิงสาวผมยาม สวมเสื้อยืดและกระโปรงสีขาวเรียบๆ ทันทีที่เธอมาถึงชานชาลารถไฟฟ้า
คันใหม่ก็เข้ามาเทียบพอดี เขาจัดแจงขนกระเป๋าเสื้อผ้าและอุปกรณ์ ทั้ง 3 ใบใส่ในส่วนเก็บของ แล้วเข้าไปนั่งรอด้านในรถ ครู่ต่อมาเธอก็เดินเข้ามาในห้อง
โดยสารพร้อมกับกระเป๋าใบยักษ์ แล้ววางมันลงในห้องโดยสารขนาดเล็กโดยกินที่นั่งไป 1 ที่ และที่นั่งอีกอันยังคงว่างอยู่แต่ก็คงนั่งไม่ได้เพราะไม่มีจุดวาง
ขาได้ ระบบประตูจึงตัดสินใจปิดทันทีเมื่อเธอเข้ามานั่งด้านใน และรถไฟฟ้าก็เริ่มเคลื่อนตัวออกจากชานชาลาอย่างนุ่มนวลเช่นเดิม จนแสงไฟจากชานชาลา
ถูกหลังรถบัง เพียงไม่กี่วินาทีชานชาลาก็อยู่ห่างออกไปหลายร้อยเมตรแล้ว
______ระหว่างที่รถไฟฟ้าความเร็วสูงเคลื่อนออกไปกลางทะเล – ที่ตั้งของโรงเรียนแฮคเกอร์อย่างเงียบเชียบแต่อันที่จริงแล้วเร็วมาก ก็ไม่มีอะไรเข้ามาแทรก
ทำลายความเงียบในห้องโดยสารเลยทั้งสองคนต่างจ้องมองทะเลสีดำสนิทผ่านกระจกข้างๆที่นั่งของแต่ละคน ราวกับว่าหาสมบัติล้ำค่าที่ลอยอยู่ในความมืด
______จนในที่สุดเชนก็เปิดกระเป๋าสะพายข้างที่ไว้กับตัวตลอดแล้วกางแท็บเล็ตสีดำยาวที่ได้มาพร้อมกับจดหมายประกาศผล บนหน้าจอฟิล์มมีเส้นสีฟ้ากวาด
ในแนวตั้งและแนวนอนแวบหนึ่งก่อนจะแสดงผลข้อมูลให้เห็น
______เขากวาดมือไปบนจอฟิล์ม แตะบนกรอบหน้าต่างสองสามครั้งเพื่ออ่านข้อมูลบนจอภาพ
______โซนห้องพักชั้นล่าง เลขห้อง 4A18 ก็น่าจะใช้ลิฟต์ด้าน Q2
______หอพักนักเรียนของโรงเรียนนี้อยู่รวมเป็นส่วนหนึ่งกับอาคาร แบ่งออกเป็นสามชั้นและยังแบ่งพื้นที่เป็น 4 โซนไล่ตามลำดับคือ ฝั่งทิศตะวันออกเฉียงเหนือ
ฝั่งทิศตะวันออกเฉียงใต้ ฝั่งทิศตะวันตกเฉียงใต้ และฝั่งทิศตะวันตกเฉียงเหนือ พื้นที่ส่วนที่เชนอยู่ก็คือฝั่งด้านตะวันตกเฉียงเหนือ ที่หันเข้าหาตัวเมืองกรุงเทพ
พอดีและยังสามารถเห็นพระอาทิตย์ตกได้ทุกวันเช่นกัน
______เมื่อเสร็จเรียบร้อยเขาทาบมือไปที่ด้านขวาของเครื่อง เมื่อจอดับลงเขาก็รวบดันเข้าหากันแล้วเก็บกลับไปไว้ในกระเป๋าเช่นเดิม
______“นี่ ถามอะไรหน่อยสิ”
______หญิงสาวเอ่ยขึ้นเมื่อเชนจับแท็บเล็ตยัดเข้าที่เดิม เธอทักโดยไม่ได้ละสายตาจากกระจกเลย
______“― ทำไมถึงอยากเป็นแฮคเกอร์ล่ะ”
______คำถามเบสิกของคนรอบข้าง ฟังดูคล้ายคำถามว่า ‘เรียนจบแล้วจะต่อคณะอะไร’ เชนอ้ำอึ้งกับคำถามไปครู่หนึ่ง ไม่นึกว่าจะได้ยินคำถามจากคนทีกำลัง
จะเป็นนักเรียนแฮคเกอร์เช่นนี้
______“...........ไม่รู้เหมือนกัน ว่าแต่เธอล่ะ”
______“เราก็ไม่รู้เหตุผลเหมือนกัน”
______เป็นคำตอบเรียบง่าย
______แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเชนสังเกตได้ว่า ปอยผมของเธอเหมือนจะปลิวขึ้นมาตามแรงลม
______ในรถจะไปมีลมพัดได้ยังไงกัน


_________________________________________

______เชนหย่อนกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ลงบนพื้นห้องหน้าประตูห้อง แล้วเสียบบัตรคีย์การ์ดลงในแถบอ่านเลเซอร์สีแดง ไม่นึกเลยว่านักเรียนหญิงคนนั้นจะพัก
อยู่ห้องถัดไปกับห้องของเขา คือห้อง 4A19 เมื่อยืนยันตัวตนเสร็จเลเซอร์เปลี่ยนเป็นสีเขียวและกระพริบครู่หนึ่ง ประตูห้องจึงเปิดออก
______เชนขนของทั้งหมดเข้าไปในห้อง ด้านในห้องมีคนอยู่ก่อนแล้ว เขานั่งอยู่บนเตียงด้านใกล้กับประตูกำลังทำอะไรสักอย่าง
______“ไง”
______“......โอ้ หวัดดี ― อ้อ คนที่เจอกันตรงสถานีนี่ ผมธัญ”
______เขาแนะนำตัว
______“อืม ― เชน”
______“ได้ห้องโซน 4 นี่โชคดีว่ามั้ย ผมว่าตอนกลางคืนเห็นแสงไฟในเมืองนี่ก็สวยดี”
______“อือ”
______เชนพยักหน้าก่อนจะละสายตาออกมาเพื่อย้ายของต่างๆเข้าที่ แต่ก็เหลือบไปเห็นธัญ
______“....นายกำลังทำอะไรน่ะ”
______ตอนนี้เขากำลังสวมอุปกรณ์แปลกๆอยู่ เป็นกล่องพลาสติกสีขาวที่สะพายอยู่ที่เอว บนศีรษะมีแว่นหนาๆที่ไม่มีช่องมอง เป็นฝาครอบสีขาวเช่นเดียวกับ
ตัวเครื่อง
______“อ้อ เครื่องเล่นเกมแบบโมชั่นเซนเซอร์ เพิ่งซื้อมาน่ะ จะลองดูมั้ยล่ะ”
______“ไม่ล่ะ ไว้คราวหลังแล้วกัน”
______ธัญพยักหน้า ก่อนจะเสียบสายควบคุมที่เป็นคันบังคับสองอันเข้ากับตัวเครื่องแล้วดึงแว่นมาสวมกับตา

______เมื่อเชนจัดการเรียงของเข้าที่เรียบร้อยแล้วก็ดึงแท็บเล็ตสีดำอันเดิมออกมาอีกครั้ง เขาล้มตัวลงบนที่นอนด้านริมหน้าต่าง แท็บเล็ตที่กางออกมีเส้นแสกน
กวาดเหมือนเดิม นิ้วมือแตะเลื่อนไปบนจอข้อมูลจำนวนมากลอยหายไปและมีหน้าต่างขยายขึ้นมาเต็มจอแทน
______เขาค่อยๆอ่านรายละเอียดเงียบๆอย่างตั้งใจ พยายามจดจำให้ได้มากที่สุดเพื่อไม่ให้งงกับสถานที่ สมาธิเริ่มจมอยู่กับตัวหนังสือบนจอขนาด 8 นิ้วจนกระทั่ง
รอบตัวค่อยๆเลือนลางและจมหายไปในความมืดในที่สุด





.

เป็นการ์ตูน ไหมคะ ภาพสวย ๆ

เป็นไลท์โนเวลครับ แต่พยายามจะใส่ภาพประกอบเยอะๆ (ความจริงตอนที่ 1 ก็ลืมแปะภาพประกอบ )

อ่านสนุกดีค่ะ

การบรรยายภาพตัวละครยังไม่ค่อยเห็นชัดว่าหน้าตาหรือบุคลิกเป็นอย่างไร

เนื้อหายังไม่เยอะ ขอตามอ่านไปเรื่อยๆก่อนละกัน แล้วมีความเห็นยังไงจะแทรกเป็นระยะนะ

อ่านเพลินดีครับ

น่าสนุกดีแฮะเนื้อเรื่องแบบนี้

ขอติดตามตอนต่อไปด้วยคนล่ะกัน ^^

「 Seed II 」

______ประมาณสายของวันแล้ว
______เชนที่ล้มตัวอยู่บนเตียงนอนลืมตาขึ้น ทางขวามือของเขาคือทะเลสีฟ้าครามในอ่าวไทยที่กำลังสะท้อนแสงของแดดลางๆ แต่เมื่อมองจากด้านบนห้องแล้วเกลียวคลื่นบนผืนน้ำดูจะเรียบสงบเหมือนกับพรมสีน้ำเงินขนาดยักษ์ที่ไม่มีรอยต่อเลยสักนิด ชุดที่ยังสวมอยู่นั้นเป็นของเมื่อวาน และดูเหมือนว่าเมื่อคืนจะผล็อยหลับไป
______ธัญไม่อยู่ในห้องนี้แล้ว เชนขยี้ตาเบาๆก่อนที่จะลุกลงมาจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำเพื่อที่จะอาบน้ำ
______กริ้ง
______กริ่งห้องพักดังขึ้น เชนจึงเปลี่ยนทิศทางเดินไปเปิดประตูก่อน
______บานประตูอลูมิเนียมสีน้ำตาลส้มเลื่อนออก พบหญิงสาวผมสีดำในชุดไปรเวทกางเกงขายาวยืนอยู่เบื้องหลัง
______“เชน ห้อง 4A19 ใช่มั้ย มีคนฝากมาบอกว่าให้ลงไปที่โรงอาการฝั่งตะวันออก มาตอนนี้เลยก็ดี”
______เธอพูดในทันทีก่อนที่จะได้เอ่ยอะไร
______“เอ่อ ― งั้นขออาบน้ำก่อน เดี๋ยวจะรีบลงไป”
______ประตูอลูมิเนียมกลับมาปิดอีกครั้ง เขาเริ่มอาบน้ำอย่างลวกๆ ฟอกสบู่อย่างรวดเร็วแล้วเปิดฝักบัวล้างตัวจนหมด
______ใครกันนะ เพิ่งมาวันแรกก็เจอเรื่องเข้าให้แล้ว
______…
______เขาลูบผมสองสามครั้งให้เข้าที่ แล้วจึงเปิดประตูห้อง
______“กว่าจะออกมาได้นะ”
______“.........! เฮ้ย?”
______เชนทำหน้างงแบบสุดขีด เมื่อหันไปเห็นหญิงสาวยังยืนอยู่ที่เดิม
______เธอเดินออกไปอย่างไม่รีรอ เชนจึงรีบเดินตามไปที่ลิฟท์
______ประตูลิฟท์สีขาวเปิดออก ด้านในเป็นผนังโลหะสีขาวเช่นเดียวกับประตู มีลวดลายเส้นตรงทำมุม 60 องศา คล้ายรูปหกเหลี่ยมครึ่งเดียวพาดบนผนังด้านที่มีแผงควบคุมเรืองแสงอยู่ เมื่อเธอสัมผัสหน้าจออย่างนุ่มนวลแล้วประตูลิฟท์จึงปิดลง เชนรู้สึกเหมือนตัวเบาวูบขึ้นมา และหยุดลงเมื่อประตูลิฟท์เปิดออก
______เพียงเวลาไม่กี่นาทีลิฟท์ก็ลงมาอยู่ในจุดที่ต่ำกว่าเดิม 20 เมตร
______ตอนนี้พวกเขาทั้งสองอยู่ที่ชั้นโรงอาหาร สีเหลืองส้มของหลอดไฟย้อมไปทั้งห้องโถงให้บรรยากาศเหมือนร้านอาหารในโรงแรมไฮคลาส พื้นถูกปูด้วยพรมลวดลายเรขาคณิตสีครีมและสีน้ำตาลไม้โอ๊ก ร้านอาหารเรียงรายไปทุกด้านของห้อง มีนักเรียนบางส่วนกำลังเดินชมโรงอาหารอย่างตื่นเต้น
______ต่างกับเธอที่ไม่ได้แสดงอาการตื่นเต้นหรือสนใจออกมาเลย กลับเดินตรงออกไปยังด้านนอกอาคารที่เป็นลานกว้าง สำหรับรับประทานอาหารและนัดพบสำหรับนักเรียน
______“อยู่ตรงนั้นนั่นแหละ”
______เธอชี้นิ้วออกไปทางขวามือ ธัญกำลังโบกมือเป็นสัญญาณให้รู้
______“ขอบใจนะ”
______เชนเอ่ยขึ้นเป็นมารยาท แต่ว่าหญิงสาวไม่ได้ตอบอะไรและเดินปลีกตัวออกไปทันที
______“อย่าใส่ใจอะไรมากเลยนะ เอ้อ นายรู้รึยังว่าเช้านี้ตอน 10 โมงจะมีการทดสอบอุปกรณ์รอบเอ็กซ์คลูซีฟนะ นายก็มาก่อนเพราะเหตุผลนี้ใช่มั้ยล่ะ"
______เชนเอียงคอเล็กน้อย อันที่จริงแล้วเขาไม่รู้เรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย
______“ช่างเถอะนะ เอาเป็นว่าตอนนี้ 9 โมง 45 นาทีแล้ว ถ้าอยากลองก็ต้องรีบหน่อยละ ผมไปรอที่ห้องเบสิกวันก่อนละกัน”
______ธัญลดนาฬิกาลงแล้วหยิบจานเพื่อไปวางที่จุดคืนจาน เชนเองก็เดินย้อนเข้าในในโรงอาหารด้วยเช่นกัน
______บนหน้าจอของร้านอาหารมีตัวอักษรขึ้นว่าต้องใช้ไอดีการ์ด เชนตบกระเป๋าทั้งสองข้างจึงรู้ว่าไม่ได้หยิบกระเป๋าสตางค์มาแถวจึงกลายเป็นติดขัด นักเรียนชายด้านหลังจึงเอ่ยถามขึ้น
______“จะยืมบัตรก่อนมั้ยล่ะ?”
______“.......อึ้ม”
______เชนหันไปหาคนถามที่เป็นนักเรียนในกลุ่มที่เจอกันตอนรอรถไฟฟ้าตรงทางเข้า เขารับบัตรมาแตะที่หน้าจอและค้อมหัวเล็กน้อยก่อนคืนบัตรเป็นการขอบคุณ แล้วสัมผัสหน้าจอบนเคาเตอร์ร้านที่มีเมนูอาหารขึ้นมาให้เลือกมากมาย - ข้าวราดแกงมัสมั่น เชนกดตกลงไป
______พนักงานหน้าร้านหายเข้าไปด้านหลังสักครู่หนึ่งก็เดินกลับออกมา พร้อมกับอาหารที่สั่งไว้ มันมีหน้าตาที่ไม่ต่างกับภาพตัวอย่างเลยสักนิด เชนรับจานอาหารมา แล้วเดินหาโต๊ะว่างๆที่อยู่ใกล้ที่สุดก่อนจะเริ่มทาน
______อร่อยแฮะ!
______รสชาติอาหารถูกบอกอย่างไม่น่าเชื่อ จึงทำให้อาหารทั้งจานถูกทานจนหมดอย่างรวดเร็ว

______9 โมง 48 นาทีแล้ว........ห้องที่ว่านี่มันอยู่ไหนกันแน่เนี่ย
______“นักเรียนที่จะร่วมทดสอบพรีเทสต์เชิญทางนี้ครับ”
______เจ้าหน้าที่ที่ทำการต้อนรับส่งเสียงประกาศมาพอดี เชนเดินตรงไปยังห้องนั้นทันที
______ภายในเป็นห้องเรียนขนาดใหญ่ประมาณห้องประชุมขนาดกลาง โทนสีของผนังเป็นสีครามและสีฟ้าโดยส่วนใหญ่ มีอุปกรณ์รูปร่างเหมือนแคปซูลที่ใหญ่พอจะจุคนลงไปได้ 1 คน เรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบ มันมีลักษณะเป็นทรงกระบอกขอบมน ฝาครอบทำจากวัสดุใสคล้ายแก้ว และมีโครงเหล็กครอบป้องกันเป็นช่วงๆเอาไว้ ที่ฐานของชิ้นส่วนนี้มีลวดลายเรขาคณิตสีเทาแบบเดียวกับแผงวงจรไฟฟ้าประดับอยู่ พร้อมกับตัวอักษรสีเดียวกันเขียนไว้ว่า HDCI และ Human & Digital Communication Inter-translator ด้วยตัวอักษรที่มีขนาดเล็กกว่าห้อยอยู่ด้านล่าง
______เจ้าหน้าที่ที่สวมชุดสีครามกรมท่า เดินพาเขาไปยังเครื่องๆหนึ่งที่ว่างอยู่
______ฝาครอบแก้วที่เปิดออก มีข้อความลักษณะโฮโลกราฟฟิกฉายขึ้นมา เจ้าหน้าที่คนนั้นเริ่มทำการปรับค่าของอุปกรณ์จากแผงควบคุมด้านข้างตัวเครื่อง ทำให้พื้นผิวของเบาะนอนจัดรูปร่างของมันใหม่ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็ปรากฏข้อความสั้นๆสีเหลืองบนฝาครอบ
______«ONLINE»
______[ตอนนี้ก็ได้เวลาที่พวกเราจะได้ทดสอบแล้วนะคะ เชิญนักเรียนทุกคนนอนลงบนเครื่องได้เลยค่ะ จากนี้ก็จะเริ่มทำการเชื่อมต่อเข้ากับระบบคอมพิวเตอร์ ขอให้ทุกคนทำตัวให้สบายด้วยค่ะ]
______เสียงอันนุ่มนวลประกาศจากออกมาจากลำโพงขนาดเล็ก เชนเหลียวมองรอบๆแต่ก็ไม่รู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นพูดมาจากไหน
______เขาก้าวลงนอนภายในอุปกรณ์รูปทรงแคปซูล ฝากระจกก็เลื่อนลงมาสนิทกับแถบล็อคไฟฟ้า ด้านในนั้นเงียบสนิทอยู่แวบหนึ่งก่อนจะได้ยินเสียงติ้ดที่มาจากสวิตช์บริเวณศีรษะ ทำให้เสียงจากข้างนอกถูกถ่ายทอดผ่านระบบสื่อสารของตัวเครื่องเข้ามาได้
______พื้นผิวของเบาะเริ่มปรับรูปร่างของมันให้รองรับกับส่วนโค้งของร่างกายที่สบาย และผ่อนคลายกล้ามเนื้อมากที่สุด
______ช็คด้วยนะว่าเครื่องใครไม่ได้ยินเสียงประกาศบ้าง––––– ถ้าไม่มีปัญหาก็ปิดระบบคอนโซลได้เลยค่ะ]
______เจ้าหน้าที่ทุกนายเลื่อนแผงควบคุมกลับเข้าไปในตัวเครื่อง และปิดล็อกฝาครอบแผงควบคุมอย่างฉับไว
______[เอาล่ะค่ะ ตอนนี้ทุกคนสามารถเริ่มทำการเชื่อมต่อกับระบบได้แล้วนะคะ วิธีการขั้นตอนแสดงอยู่บนจอ HUD เรียบร้อยแล้ว]
______ข้อความว่า ONLINE ค่อยๆเลือนหายไป และมีหน้าต่างโปร่งใสแสดงขึ้นมาแทน เชนสูดหายใจลึกๆหนึ่งครั้งและทำการปรับจังหวะให้ตรงกับกราฟที่เครื่องแสดงเป็นแนวทางให้ เมื่อผ่านขั้นตอนแรกกราฟก็หายไปจากหน้าจอและมีข้อความเข้ามาแทนที่
______«Maintain your RESPIRATION PACE for a while»
______เชนรักษาจังหวะการหายใจของเขาต่อไป พลางตั้งสมาธิไปกับข้อความที่กระพริบในจังหวะเดียวกับกราฟ
______ไม่กี่วินาทีต่อมา ข้อความบนจอก็ถูกกระชากออกไปจากสายตาเขาห่างออกไป ออกเรื่อยๆจนมันหายไปจากระยะการมองเห็นความสว่างของภาพรอบตัวหายไปพร้อมๆกับข้อความ เชนรู้สึกคล้ายกับกำลังดิ่งพสุธาลงสู่ก้นเหว

______น้ำหนักของร่างกายกลับมากดทับที่ปลายเท้าทั้งสองข้างอีกครั้ง
______เมื่อสักครู่เขาไม่ได้กระพริบตาเลยแม้แต่น้อย ซึ่งดูเหมือนว่าตอนนี้เขากำลังยืนอยู่ในพื้นที่เวิ้งว้างสีดำสนิท
______เชื่อมต่อ...แล้ว?
______เชนก้าวขาข้างหนึ่งออกไป
______ข้อความสีแดงสดกระพริบส่งเสียงเตือนขึ้นมาบนอากาศตรงหน้าเขาพอดี
______«Action Invalid!»
______หมายความว่าไงอีกล่ะเนี่ย
______เขาเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองก็เปล่งเสียงออกมาไม่ได้ด้วย
______หลังจากยืนนิ่งๆมา 7 วินาที ก็มีแผ่นกระจกสีขาวแผ่นหนึ่งลอยขึ้นมาจากด้านล่างและมาหยุดที่ระดับพื้นผิว
______[Executing Data]
______ระบบประกาศเสียงแบบเครื่องจักรทุ้มใหญ่ออกมา จากนั้นแผ่นสีขาวลึกลับจำนวนมากก็พุ่งขึ้นมาจากด้านล่างอย่างรวดเร็วและปูต่อๆกันมาโดยมีแผ่นกระจกสีขาวอันแรกเป็นจุดศูนย์กลาง มันแผ่ออกไปเป็นวงกว้างจนสุดสายตา นอกจากนี้ยังมีบางส่วนก่อตัวกันในแนวตั้งจนเหมือนโดมที่ประเมินความสูงไม่ถูก แต่ถ้านึกถึงขีดจำกัดของข้อมูลแล้วความสูงก็คงจะไม่น้อยกว่า 50 กิโลเมตรแน่ๆ
______ร่างของแต่ละคนค่อยๆปรากฏขึ้นภายในพื้นที่โดมสีขาว ตอนนี้เชนสามารถขยับร่างกายได้แล้ว
______แต่ว่าทิศทางการเดินค่อนข้างออกจะมั่วๆกว่าปกติสักหน่อย เขาไม่สามรถควบคุมให้ขยับตัวอย่างแม่นยำได้เลย
______“อ้าว ใจเย็นๆค่ะอย่าเพิ่งรีบขยับตัวกันนัก”
______หลายคนที่เดินกันอย่างสะเปะสะปะต่างพยายามหยุดเคลื่อนไหวตามที่เสียงนั้นบอก แต่ก็เหมือนจะไร้ประโยชน์สำหรับหลายคนซึ่งตอนนี้ล้มคะมำไปกองบนพื้นกันบ้างแล้ว
______เชนหันมองอีกครั้ง คราวนี้เขาสามารถหาคนที่เป็นเจ้าของเสียงได้อย่างง่ายดาย มีเพียงคนเดียวที่สามารถเดินไปมาในพื้นที่นี้ได้อย่างคล่องแคล่ว ซึ่งเป็นหญิงสาวผมหางม้าที่มีเครื่องแต่งกายเหมือนกันเจ้าหน้าที่ที่ควบคุมอุปกรณ์อยู่ด้นนอกเปี๊ยบ
______“เอาล่ะก่อนอื่นเลยก็ต้องแนะนำตัวกันก่อน พี่ชื่อพี่รุ้งนะคะ สำหรับตอนนี้พี่จะเป็นคนดูแลการทดสอบรอบพรีเทสต์ให้ทุกคนเอง”
______หญิงสาวกล่าวอย่างคล่องแคล่ว พลางก้มลงไปสัมผัสพื้นกระจกสีขาว ซึ่งมันคลี่ออกเป็นแท่นที่นั่งทันที เธอนั่งลงและทำเหมือนจะเริ่มเปิดการประชุมโดยมีหน้าต่างสีเขียวสดใสเด้งขึ้นมาตรงหน้า
______“ในมิตินี้เรารู้จักกันในชื่อ Digital Dimension หรือ โลกดิจิตอล อย่างที่ทุกคนเห็น นี่คือระบบจำลองโครงสร้างการทำงานของคอมพิวเตอร์ซึ่งเป็นระบบเลขฐานสองขึ้นเป็นโลกสามมิติเหมือนๆกับเกมทั่วๆไป”
______เธอคัดลอกหน้าต่างและโยนมันออกมาด้านนอก และขยายมันออกเป็นจอขนาดใหญ่
______“ต่างกันตรงที่เอนจิ้นของอุปกรณ์ที่ทุกคนเชื่อมต่ออยู่นี้ ไม่ได้แปลเลขฐานสองออกมาเป็นภาษาคอมพิวเตอร์เหมือนเดิม แต่แปลความมันออกมาตามประสาทสัมผัสทั้งห้าที่เราสามารถรับรู้ได้และตอนนี้อุปกรณ์ก็ได้เชื่อมต่อกับสมองเราโดยตรง หรือพูดอีกอย่างคือสมองของเราตอนนี้ไม่ได้ควบคุมร่างกายจริง แต่กำลังควบคุมวัตถุจำลองภายในเครือข่ายคอมพิวเตอร์ที่มีหน้าตาและรูปร่างเหมือนกับตัวเราในความเป็นจริงทุกประการ ซึ่งก็คือตอนนี้ทุกคนตกอยู่ในภาวะคล้ายหลับลึก ที่ไม่สามารถควบคุมการเคลื่อนไหวของร่างกายได้ ส่วนรายละเอียดปลีกย่อยกว่านี้คงมีสอนในบทเรียน พี่ก็จะข้ามไปละนะเพื่อไม่ให้เสียเวลา
______ทุกคนก็พอจะมองเห็นลักษณะการทำงานของมันละนะ นั่นก็เป็นสาเหตุเหมือนกันว่าทำไมเราควบคุมการเคลื่อนไหวไม่ได้ เพราะว่าตอนนี้เราตกอยู่ในสภาวะการฝันไปด้วย และทำไมถึงต้องมีการเรียนวิธีใช้งานของร่างในโลกนี้”
______ข้อความบนจอยักษ์ยุบกลับเข้าไปด้านซ้าย และมีรูปภาพปรากฏขึ้นมาแทน
______“ตอนนี้เรามาทดสอบระบบกัน”
______ทันทีที่เธอพูดจบ ก็มีรูปทรงพีระมิดคู่สีส้มระเรื่อลอยขึ้นมาข้างหน้าของทุกคนในระดับเอวห่างออกไปแค่ 3 เมตร มันกระพริบเลือนๆอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะฉายภาพบนพื้นเป็นเส้นเรียวบางสีเดียวกับทรงพระมิด
______“ทุกคนลองนึกถึงลำดับขั้นตอนของการเดินในชีวิตจริงให้ชัดเจน จับทุกลายระเอียดออกมาแล้วลองเดินตรงไปหาจุดมาร์คดูนะ”
______แผนภาพลำดับการขยับเท้าปรากฏขึ้นมาข้างๆจุดกำกับสีส้ม มันแสดงผลเป็นภาพเคลื่อนไหวอย่างช้าๆให้ดู
______ยกเท้าขึ้นมา ทรงตัวก้าวไปข้างหน้าแล้ววางเท้าลง
______เชนลำดับภาพขึ้นในจิตใจ พยายามตั้งสมาธิให้เหมือนกับการเดินจงกรม
______เท้าของเขาสั่นไหวเล็กน้อยเมื่อยืดออกไปด้านหน้าราวกับว่าไม่อยากจะรับคำสั่งที่มาจากสมองของเขา เชนออกแรงบังคับเท้าลงไปบนพื้น มันแตะลงกับพื้นอย่างไม่ค่อยสนิทดีนัก
______นี่แหละ ที่เรียกว่าก้าวแรกมักเป็นก้าวที่ยากที่สุดเสมอ
______เชนเริ่มเดินก้าวต่อไปทันที ครั้งนี้ก็ยังคงต้องฝืนเดินอยู่เช่นเดิม ซึ่งรู้สึกไม่ต่างกับการกำลังฝึกทำลูซิดดรีมมิ่งเลย ต่างกันแค่ตรงที่นี่ไม่ใช่โลกความฝัน แต่เป็นโลกดิจิตอล
______ระยะทางระหว่างเขากับจุดกำกับค่อยๆหดสั้นลงมาทีละเล็กทีละน้อย จนเหลือเพียง 40 เซนติเมตร เท้าทั้งสองข้างเขายังคงอยู่ในกรอบเส้นทางการเดินที่กำหนดไว้
______อีกแค่ก้าวเดียว
______เท้าของเขาดูเหมือนจะเมื่อยล้าอย่างหนักจนไม่ตอบสนอง เชนละสายตาออกมาจากจุดกำกับรูปทรงพีระมิดคู่แล้วเหลียวมองดูรอบๆ ซึ่งทุกคนต่างพยายามทำการเดินอย่างทุลักทุเล บางคนก็เพิ่งออกมาจากจุดเริ่มต้นได้เพียง 2 ก้าวเท้านั้นเอง แต่เชนก็บังเอิญสังเกตเห็นอะไรบางอย่างปรากฏขึ้นในสายตาเขา
______มันเป็นลูกบาศก์ขนาด 5 เมตรลอยขึ้นไปด้านบนสูงกว่า 20 เมตร
______เป็นระยะที่ไกลจนแทบแยกความแตกต่างกับฉากหลังสีขาวๆของโดมกับลูกบาศก์ไม่ออก เขาเองก็ไม่รู้ว่ามันไปอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไร สักพักก้อนสี่เหลี่ยมนั้นก็หยุดเคลื่อนที่ขึ้นด้านบน
______เชนรู้สึกถึงความแปลกประหลาด
______หวังว่าจะไม่เกิดอะไรที่ –
______ทันใดนั้นระบบฟิสิกส์ของโลกดิจิตอลเริ่มเล่นตลกเข้าให้ ลูกบาศก์ที่ลอยค้างอยู่ในอากาศเริ่มแสดงสมบัติต่อแรงโน้มถ่วงออกมา
______มันค่อยๆเคลื่อนไหวและเริ่มตกลงมาเร็วขึ้นเรื่อยๆ
______เจ้าหน้าที่เห็นมันเข้าพอดี จึงตะโกนออกมา
______“ใครที่อยู่ในเขตวงกลมสีแดงรีบออกมาเดี๋ยวนี้เลย!”
______สีของมุมมองเชนเปลี่ยนไปเล็กน้อย มีหมอกกึ่งโปร่งแสงสีแดงสดขึ้นมาบดบังภาพครึ่งล่าง มาจากวงกลมสีแดงขนาดใหญ่กว่า 12 เมตรที่ถูกวาดลงบนพื้น ซึ่งส่วนหนึ่งของวงกลมอยู่ใต้ของเขารวมทั้งคนอื่นๆที่อยู่ใกล้เคียงกันด้วย
______หลายคนขยับอย่างสะเปะสะปะเพื่อหลบออกจากเขตทำลายล้าง แต่อย่างน้อยก็ช่วยให้พวกเขาพ้นออกมาจากเขตสีแดงนั้นได้
______แต่ว่าหญิงสาวที่อยู่ห่างจากเชนไปเพียง 10 ก้าว นั้นไม่ได้ขยับตัวเลยแม้แต่น้อย เธอยังคงยืนแหงนหน้ามองลูกบาศก์ร่วงลงมาเหมือนว่ายังจับต้นชนปลายไม่ถูก
______“ออกมาจากวงกลมเร็วเข้า!!”
______เจ้าหน้าที่เร่งรัด
______เชนพุ่งตัวออกไปทางข้างหน้าโดยอัตโนมัติ ทั้งๆทีรู้ว่าต่อให้พยายามเคลื่อนที่ไปทางไหนร่างกายก็จะตอบสนองไม่ตรงกับความคิดของสมองดังที่เห็นผลลัพธ์ของคนอื่นๆมาแล้ว
______เท้าข้างขวาสัมผัสลงกับพื้นในมุมที่ไม่พอดี ร่างกายของเชนเริ่มเอนลงไปข้างหน้า ความรู้สึกของแรงเสียดทานบนปลายเท้าขวาหายไปเหมือนกับวิ่งบนอากาศ เขากำลังจะล้มลงในไม่ช้า
______แต่ไม่ใช่
______กลับกลายเป็นว่าเขากำลังกระโจนตัวออกไปข้างหน้าไม่ใช่การลื่นไถล เมื่อเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นเขาจึงทวนลำดับขั้นตอนของการวิ่งในใจอย่างรวดเร็ว และเหยียดปลายเท้าซ้ายลงไปสัมผัสกับพื้นเพื่อถีบตัวก้าวต่อไป ร่างกายของเชนกลับมาได้สมดุลอีกครั้ง ตอนนี้เขากำลังวิ่งอย่างเช่นในชีวิตจริง แต่ละก้าวรู้สึกหนักแน่นและเป็นธรรมชาติผิดหูผิดตามาก
______เขามาถึงตัวของนักเรียนหญิงคนนั้นที่ยืนนิ่งราวกลับรูปปั้น และพาร่างของเธอเธอเบี่ยงหลบมุมของลูกบาศก์กำลังที่พุ่งลงมาด้วยความเร็วสูง
______วัตถุขนาดใหญ่ปะทะเข้ากับพื้นโดม ก่อให้เกิดเสียงระเบิดราวกับรถบรรทุกความเร็วสูงสองคันประสานงากัน สะเก็ดของพื้นปลิวล่องลอยขึ้นมาเหมือนฝุ่นละอองทั้งส่องแสงสะท้อนออกมาแบบกระจกเช่นกัน ทำให้เกิดม่านฝุ่นบังพื้นที่รอบๆจุดเกิดเหตุ
______นักเรียนบางคนถูกแรงอัดจากการทำลายพื้นผิวโดมกระแทกปลิวไปไกลกว่า 7 เมตร พวกที่หนีออกมาก่อนไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรนอกจากอาการได้รับความเจ็บปวดแบบจินตภาพ ซึ่งมาจากการแปลความโดยจิตสำนึกของสมองอยู่แล้วไม่ได้มีผลกับร่างกายจริงๆ
______เหตุการณ์ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในเวลาเพียง 2 วินาทีเศษๆ
______ร่างของเชนตกอยู่ห่างจากรัศมีการทำลายล้างเพียง 2 เมตรเท่านั้น
______รอยแตกจากการบดกระแทกของลูกบาศก์ทำให้พื้นผิวแตกกระจายและบิดเบี้ยวเหมือนแผ่นคอนกรีตที่โดนระเบิด ใต้ผิวของโดมที่โดนทำลายไปกลายเป็นสีดำสนิทแบบเดียวเวิ้งว้างสีดำในตอนแรกเปี๊ยบ มีแถบตัวเลข 0 และ 1 ไหลรั่วออกมาจากรอยเปิดของผิวที่เสียหายไป
______ผิวของลูกบาศก์ยักษ์สั่นไหวเล็กน้อยจากความไม่เสถียรของมันเอง
______“บั๊กโปรแกรมงั้นหรอเนี่ย – แต่ที่น่าแปลกใจกว่าก็คือเธอนั้นแหละนะ”
______เจ้าหน้าที่เดินเข้ามาสำรวจร่องรอยความเสียหายบนพื้นโดม แล้วหันมาพูดกับเชน
______“ – เพิ่งเคยเข้ามาในโลกดิจิตอลครั้งแรก แต่ก็เริ่มควบคุมการเคลื่อนไหวได้แม่นยำในเวลาไม่กี่นาที”
______“ก็คงแค่ฟลุกน่ะครับ”
______เชนเกาหัวแก้ขัด และชันตัวขึ้นมานั่งกับพื้น
______“แต่ก็ดีแล้วล่ะที่เธอคนนั้นไม่ได้เป็นอะไรน่ะ”
______เธอเลื่อนสายตาไปทางด้านข้างๆ
______นักเรียนหญิงค่อยๆพลิกตัวกลับมายังด้านที่เธอถูกเชนพลักแล้วเท้าแขนขึ้นมานั่งเช่นกัน เธอสะบัดหัวเบาๆทำให้เส้นผมสีดำยาวนั้นพลิ้วไหวไปมาเล็กน้อยพลางขยี้ตาไปด้วย
______เธอคือนักเรียนคนเดียวกันกับที่มาตามเขาเมื่อตอนเช้า พอได้มาสังเกตในพื้นที่สว่างๆแบบนี้ จึงเห็นดวงตาของเธอเป็นสีดำเจือครามจางๆ เป็นสีตาที่แปลกประหลาดพอสมควรทำให้เชนชะงักงันไปกับดวงตาคู่นั้น
______“ –– ไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ย”
______เชนดึงสติกลับมาได้ในที่สุด
______“ขอบใจมากนะ”
______เธอตอบสั้นๆกลับมา
______“มอนิเตอร์ด้านนอกบอกว่าปกติดี ไม่มีอะไรผิดปกติ – โชคดีที่ไม่ต้องสัมผัสประสบการณ์ «Link bursting» ตั้งแต่รอบทดสอบระบบนะ”
______ตามสถิติแล้ว «Link bursting» นั้นเป็นปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นได้ไม่ค่อยบ่อย ที่จะเกิดการสะบั้นของการเชื่อมต่ออย่างทันที คล้ายกับการสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายอย่างรุนแรง ปัจจัยหลักๆที่กระตุ้นให้เกิด Link Burst จะมาจากการที่ตัวตนในโลกดิจิตอลขาดการเชื่อมโยงกับสมองเกิน 2 วินาที เช่น การหมดสติ การเกิดอาการช็อก หรือการโดนกระแทกอัดอย่างรุนแรงจนไปรบกวนคลื่นไฟฟ้าสมอง ทำให้การเชื่อมโยงขาดเสถียรภาพและหลุดออกจากการเชื่อมต่อในที่สุด
______แต่ผลกระทบของ Link Burst จะมีผลต่อร่างกายมากแค่ไหน ก็ยังขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจและความพร้อมของบุคคลนั้นด้วย
______“เอาล่ะ เรากลับมาทดสอบระบบต่อกันอีกซักหน่อยดีกว่า”
______เจ้าหน้าที่วกกลับเข้าประเด็นเดิมอย่างรวดเร็ว ก้อนวัตถุบนพื้นอันตรธารไปในพริบตา และพื้นผิวของโดมก็ทำการซ่อมแซมตัวเองอย่างช้าๆ นักเรียนทุกคนก็เริ่มหันกลับไปสนใจจอภาพขนาดใหญ่บนอากาศอีกครั้ง

______กลุ่มนักเรียนค่อยๆทยอยออกมาจากห้องทดสอบระบบ ต่างคนต่างคุยกันเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างเซ็งแซ่
______การเคลื่อนไหวของเขาก้าวหน้าไปมากว่าคนอื่นแบบผิดหูผิดตานั้น แลกมากับการโดนอะไรต่อมิอะไรกระแทกมาหลายอย่าง เขาจับบริเวณที่จำได้ว่าเพิ่งโดนกระแทกมาแถวๆท้ายทอยที่ก็ไม่ได้มีร่องรอยผิดปกติให้เห็น
______ว่าแต่พื้นมันเอียงๆนะ
______พื้นผิวของอาคารเริ่มบิดเบี้ยวสะเปะสะปะ
______หมุนเป็นคลื่น
______และอีกหลายอย่าง
______เชนเสียการทรงตัวไปอย่างรวดเร็ว
______โป้ก
______เป็นเสียงสุดท้ายที่ส่งมาถึงสมองเขาก่อนจะไม่รู้สึกอะไร

______แอร์เย็นๆนี้ให้ความรู้สึกแตกต่างจากห้องโถงพอสมควร
______ที่เย็นกว่าคือหน้าผาก
______มีวัตถุไหลลื่นลงมาอยู่ข้างแก้มเขาซึ่งน่าจะเอามาประคบแผล มันเย็นเฉียบจนกระทั่งว่ามีเกล็ดน้ำแข็งเกาะก็ไม่แปลก
______“ห้องพยาบาลรึเปล่า”
______ชายหนุ่มพึมพำ
______“ที่นี่ไม่มีห้องพยาบาลหรอกครับ ห้องเรานี่แหละ”
______เด็กหนุ่มสวมแว่นตาไร้กรอบตอบกลับมาคือธัญ รูมเมทของเชน
______“แย่หน่อยนะครับ แค่ทดสอบระบบก็มีปัญหากับร่างกายซะแล้ว”
______ก็จริงอย่างที่พูด เชนไม่เคยได้สัมผัสกับการเชื่อมต่อชนิดที่ถูกเชื่อมโยงเกือบสมบูรณ์กับสมองด้วยอุปกรณ์มาก่อน
______ว่ากันจริงๆก็คือไม่เคยยุ่งมากกว่าคอมพิวเตอร์ของน้องสาวเลย
______ถึงขั้นสับสนก็ไม่แปลก
______“อืม”
______เขาจึงยอมรับตรงๆ
______“― ปวดหัวขึ้นมาเลยแฮะ”
______ความรู้สึกปวดเค้นจี้เข้ามาในสมองในตอนที่เขาชันตัวขึ้นมาทันที
______“เฮ่อ มีของที่เป็นประโยชน์อยู่กับตัวแต่ดันไม่รู้วิธีตั้งค่าใช้มันเลย...”
______ธัญหยิบแผ่นประคบสีขาวคล้ายผ้าขึ้นมาเทน้ำออกใส่แก้วชั่วคราวแล้วหมุนปุ่มปรับจาก -3 ไปที่เลข 0
______“― ละ แล้วถ้าเธอใช้เป็นทำไมไม่ทำเองซะเลยล่ะ”
______“ถ้างั้นผมก็ใช้เป็นคนเดียวสิ”
______ในมือพับเก็บแผ่นประคบใส่ซองโดยไม่มอง และเงยหน้าไปคุยอยู่กับใครบางคนด้านหลัง ทำให้เขาหันหน้าไปดูบ้าง
______ประตูห้องปิดลงอย่างนุ่มนวล
______เจ้าของดวงตาสีดำครามยืนอยู่ตรงนั้น เรือนผมสีดำที่มองด้วยตาเปล่าก็รู้ว่าผมแต่ละเส้นถูกดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี ทั้งตรงยาวมีน้ำหนักและไม่มีเส้นใดที่แตกปลายออกมาเลยแม้แต่น้อย มือข้างหนึ่งทาบไปที่หน้าผากด้านขวาที่มีรอยแดงจากการกระแทกเหมือนกัน
______“แล้วหัวไปทำอะไรมา หรือว่าเธอก็เป็นไปอีกคน”
______“....เดินชนประตูห้อง...แปลกมั้ยล่ะ........แล้วก็ไม่ต้องมาหัวเราะเราด้วย”
______หญิงสาวสะบัดหน้าหนีไม่ให้เขาเห็นร่องรอยแดงบนหน้าผาก
______และบนแก้ม
______“แล้วมีอะไรหรอ”
______“ก็ ― นี่ เธอทำตกไว้หน้าห้องเรียน”
______เธอยื่นแท็บเล็ตของโรงเรียนมาให้เชน เขารับมันมาแล้วกางออก
______“มุมจอเป็นรอยเลยแฮะ”
______ปรากฏรอยร้าวสั้นๆที่มุมด้านขวาของหน้าจอ ส่วนบริเวณอื่นก็ไม่ได้มีความเสียอะไร
______“รอยนั่น เหมือนว่าเราจะเป็นคนทำเองแหละ...”
______“อ้อ ไม่เป็นไรๆ.....ขอบใจที่เอามาคืนนะ”
______เขาละสายตาออกมาจากหน้าจอพับเก็บให้เรียบร้อยอย่างเดิมแล้ววางมันลงบนโต๊ะหัวเตียง
______หญิงสาวพยักหน้าแล้วหันหลังกลับห้องของตัวเองไป
______“คนรู้จักนายหรอ”
______“อืม ตั้งแต่สมัยเรียนม.ต้นน่ะ ก็เรียนห้องเดียวกันมาตลอด ผมเป็นคนโต้โผเรื่องมาเรียนที่นี่แหละ แต่ก็ชวนมากันได้ไม่กี่คนหรอก”
______“พิชญา ― ?”
______“หือ นายรู้ชื่อด้วยหรอเนี่ย”
______“เปล่า มันเขียนอยู่บนกางเกงน่ะ”
______“ตาไวแฮะ ลินก็งี้แหละชอบเขียนชื่อลงไปบนของของตัวเองกับของที่ชอบ”
______เสื้อผ้าก็ไม่เว้นด้วยเนี่ยนะ แปลกคนชะมัด
______นาฬิกาบนผนังแสดงเลขบนจอกระจกแก้วเป็นเวลาบ่ายสองของวันแล้ว เขาจึงลุกขึ้นจากเตียง
______ลงไปกินก่อนแล้วค่อยคิดว่าจะทำอะไรต่อดีกว่า




_